Από τον Ντεμπυσσύ στον Μπιλ Έβανς

Άλλωστε δεν είναι λίγοι εκείνοι που προτείνουν ως ημερομηνία γέννησης της μοντέρνας μουσικής του 20ου αιώνα τη μέρα που παρουσιάστηκε στο κοινό Το Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός Φαύνου και αυτό έγινε το 1894.

Το στοχαστικό κλίμα, μείγμα τρυφερότητας και ρεμβασμού, μέσα στο οποίο ξετυλίγονται οι συνθέσεις του Ντεμπυσσύ αποτέλεσε μια α πριόρι αφετηρία για πολλούς μουσικούς που θα έρχονταν ύστερα από αυτόν να πλουτίσουν την παγκόσμια μουσική με νέους ήχους και τολμηρότερες αρμονίες.

Η μουσική του Ντεμπυσύ είναι ουσιαστικά ένας φιλοσοφικός διάλογος με τον χρόνο που το πέρασμά του διαμορφώνει τη ζωή μας. Θα νόμιζε κανείς πως από τις νότες του κρέμονται οι μικρές χαρές και οι λύπες, τα άσπρα και μαύρα πλήκτρα στο κλειδοκύμβαλο της ψυχής μας.

Αναρωτιέμαι μόνο πόσο απέχουν οι μελωδίες του Ντεμπυσσύ από το στοχαστικό άγγιγμα του Μπιλ Έβανς. Μισό αιώνα ζωής και τέχνης ή λίγα βήματα όσο να περάσει κανείς από τη μια όχθη στην άλλη; Σε κάθε περίπτωση ο Έβανς συγγενεύει με τον Ντεμπυσσύ ως κληρονόμος της ιμπρεσιονιστικής αρμονίας.

Η μουσική και για τους δυο είναι ένα γρήγορο πέρασμα, μια φευγαλέα εντύπωση, η απόδοση της στιγμής λίγο πριν χαθεί για πάντα.

Να είχε οραματιστεί ο Ντεμπυσσύ τη μουσική ελευθερία του αυτοσχεδιασμού, την οργιαστική τζαζ που θα ερχόταν στον αιώνα των θαυμάτων; Τι θα έλεγε ακούγοντας τον Μπιλ Έβανς να παίζει σαν να ζωγραφίζει ένα ιμπρεσιονιστικό πίνακα;

Αν η ζωή καταλήγει πάντοτε σε μια τραγωδία, ας είναι τουλάχιστον μια τραγωδία τρυφερή, συμπονετική, μια μελωδία φτιαγμένη από τις κοινές φαντασιώσεις του Ντεμπυσσύ και του Έβανς.