Ένας γέρος πιανίστας ονόματι Γκόροβιτς παίζει Σούμπερτ

Στις δημόσιες εμφανίσεις του αυτός ο μεγαλοφυής γέρος, έτσι τον αντικρίζουμε πια στο Youtube, ξεκινά με μια σκηνή προσωπικής αμηχανίας κοιτάζοντας μια τα δάχτυλά του, σαν κάτι ξένο προς αυτόν και μια το πεντάλ του πιάνου.

Όταν αποφασίσει όμως να ακουμπήσει τα χέρια του πάνω στα πλήκτρα είναι σαν να προσπαθεί να δαμάσει το όργανο προτού ακουστεί η πρώτη νότα.

Στον περίφημο αυτοσχεδιασμό αρ. 3 του Φραντς Σούμπερτ ο Βλαντιμίρ Γκόροβιτς είναι φανερό πως παίζει περισσότερο με το συνολικό βίωμα της ζωής του. Δεν χρειάζεται πια να επιστρατεύσει οποιαδήποτε δεξιοτεχνία και η ευαισθησία του πάνω στο πιάνο είναι λίγο πολύ δεδομένη. Ένας άντρας 85 χρονών δεν έχει πια να πιαστεί από πουθενά αλλού παρά από την συναισθηματική του σοφία.

Ο χρόνος κυλά αδήριτος και για τις μεγαλοφυίες. Η μουσική τους καταβροχθίζεται από τις μέρες που πέρασαν, δεν έχει να μας πει τίποτε για το μέλλον που έρχεται, έχει όμως να μας διδάξει κάτι για ό,τι προηγήθηκε.

Το συγκεκριμένο στιγμιότυπο προέρχεται από ένα κονσέρτο του μεγάλου σολίστα στη Βιέννη το 1987, τότε που ένας Ιάπωνας κριτικός είχε τολμήσει να τον χαρακτηρίσει «πολύτιμο αλλά ραγισμένο αγγείο».

Όσες φορές κι αν άκουσα το ίδιο κομμάτι από άλλον πιανίστα, μου φάνηκε αδέξιο και κακοπαιγμένο. Συγκρίνετέ το για παράδειγμα με την επίδοση της νεαρής Γεωργιανής πιανίστριας Κάτια Μπουνιατισβίλι, που σε κάποια σημεία οι νότες της θυμίζουν οχλαγωγία. Ο παλιός είναι αλλιώς ή όπως έλεγαν οι Σούφι της Ανατολής: «Μια ξοφλημένη καμήλα αξίζει όσο δέκα μουλάρια».