Πώς περνάω την καραντίνα στο σπίτι

Η έξαρση του κορονοϊού τόσο στην Ελλάδα όσο κυρίως στην Ευρώπη έχει φέρει αλλαγές στη ζωή μας. Έχει μπει στο καθημερινό μας πρόγραμμα η τηλεργασία, ειδικά για εμάς τους δημοσιογράφους. Ύστερα και από την απαγόρευση της κυκλοφορίας (με ανοιχτά «παράθυρα» για συγκεκριμένους λόγους), αρκετές φορές αισθάνεσαι πως ζεις την ημέρα της μαρμότας, καθώς κάνεις αρκετά συχνά τα ίδια πράγματα με την προηγούμενη μέρα. H αίσθηση πως επαναλαμβάνεσαι! Υπάρχει μια ρουτίνα, μια απομόνωση, η οποία ενίοτε σε επηρεάζει και ψυχολογικά, ειδικά αν είσαι και κοινωνικός άνθρωπος. Είναι μια πρωτοφανής κατάσταση, ειδικά για εμάς τους αθλητικούς συντάκτες, καθώς καλούμαστε να γράψουμε ειδήσεις σε ένα χρονικό διάστημα που δεν υπάρχει αγωνιστική δράση, που δεν γίνονται καν προπονήσεις! Άποψή μας πως θα ήταν καλύτερο να διακοπούν οριστικά τα πάντα. Και από Σεπτέμβριο να πάμε στη σεζόν 2020-21.

Πώς περνάω τη μέρα μου λοιπόν, σε κατάσταση καραντίνας. Καταρχάς έχω αρχίσει να ξυπνάω νωρίτερα (για κάποιον λόγο), πριν καν χτυπήσει ο ήχος αφύπνισης στο κινητό. Αρκετές φορές πριν από τις 9:00 το πρωί. Για δημοσιογράφους, είναι αρκετά νωρίς! Έχω διατηρήσει στο πρόγραμμά μου τη γυμναστική. Είτε εντός σπιτιού με ασκήσεις είτε για... μετακίνηση «6» εκτός. Για περίπου 45 λεπτά με 1 ώρα κάνω τζόκινγκ ή έστω γρήγορο περπάτημα. Είναι... κίνδυνος να πέσεις με τα μούτρα στο φαγητό και στα γλυκά σαν διέξοδο, αλλά προσέχω! Το γεγονός πως μένω κοντά στη θάλασσα μου δίνει τη δυνατότητα-πλεονέκτημα να κάνω τη διαδρομή μου σε ένα ωραίο σημείο, αλλά όσο μπορώ δεν πηγαίνω προς τα εκεί προκειμένου να αποφύγω τον συνωστισμό. Οπότε προτιμώ σε στενά γύρω από το σπίτι, αλλά και πιο μακριά, αποφεύγοντας κεντρικούς δρόμους. Να μην... τρομάζουν και οι 60+ που έχουν βγει να περπατήσουν και όταν βλέπουν νεότερους κάνουν γρήγορα πλάγια βήματα και απομακρύνονται! Μου έχει συμβεί αρκετές φορές. Οι δρόμοι πλέον είναι σχεδόν άδειοι, οπότε βοηθάει να τριγυρνάς στα στενά.

Όσον αφορά την επικοινωνία, γίνεται μέσω τηλεφώνου, μέσω Ίντερνετ, μιλώντας με φίλους, με συναδέλφους και φυσικά με την οικογένεια. Διασκέδαση; Μουσική συνεχώς, έχοντας φτιάξει διάφορες playlist στο youtube, οι οποίες σου κρατούν συντροφιά. Ανακαλύπτεις και νέα τραγούδια! Και φυσικά το... άγιο Netflix. Πολλές ταινίες και σειρές, οι οποίες σου κρατούν συντροφιά. Όχι μόνο καινούργιες, ακόμη και παλαιότερες, τις οποίες έχω στο αρχείο μου και βάζω να δω ξανά. Πρόσφατα είδα και πάλι το «Contagion» του 2011 (η γνωστή ταινία πανδημίας), το οποίο έχει πάρα πολλές ομοιότητες με την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα με τον κορονοϊό. Δεν γίνεται όμως να είσαι και συνεχώς μπροστά σε μία οθόνη. Οπότε το... μενού έχει και βόλτες στον κήπο, καθισιό στη βεράντα, επικοινωνία με τους γείτονες και μεγάλες ποσότητες καφέ!

Παράλληλα, γίνεται συνεχώς καθαρισμός στο σπίτι, τακτοποίηση του χώρου ώστε να υπάρχει οργάνωση, γιατί είναι αδύνατον (προσωπικά) να δουλέψω σε χώρο που επικρατεί αναστάτωση! Οι δρόμοι έξω συνήθως άδειοι, ήσυχοι, λες και είναι κάθε μέρα... αργία, Μεγάλη Παρασκευή! Υπάρχουν στιγμές που σε πιάνει μελαγχολία, που προβληματίζεται πότε θα ηρεμήσει η κατάσταση και θα επανέλθει μια κανονικότητα.

Διαβάζεις συνεχώς ειδήσεις για την έξαρση του κορονοϊού, θλίβεσαι με την κατάσταση που υπάρχει στην Ιταλία και την Ισπανία, αισθάνεσαι τυχερός που ζεις σε μια χώρα που δεν βιώνει παρόμοια κατάσταση γιατί πήρε γρήγορα και έγκαιρα μέτρα και προσπαθείς και εσύ να μην... προκαλείς, κάνοντας «εξυπνάδες», με το να κυκλοφορήσεις έξω περισσότερο από αυτό που πρέπει. Όχι μόνο για να προστατεύσεις τον εαυτό σου αλλά κυρίως τους κοντινούς σου ανθρώπους, τους συμπολίτες σου, ειδικά εκείνους που είναι σε μεγαλύτερη ηλικία. Το αίσθημα της ατομικής ευθύνης.