Τα μαχαίρια θα φέρουν πιστόλια, να το θυμάστε...

Ο Σεφέρης γράφει:

«Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα,
για ένα λινό κυμάτισμα, για μια νεφέλη,
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου,
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».

Σκοτώνουν για μια ομάδα. Γι' αυτό που δεν είναι καν πλέον η ομάδα που ήταν. Κάποιος πρέπει να τους το πει από παιδιά που μεγαλώνουν στα σχολεία, να μπει ένα πρόγραμμα από ανθρώπους που πείθουν -όχι με «ξύλινα» λόγια- να μπορέσουν να κατεδαφίσουν τον μύθο στο μυαλό τους:

Δεν είναι μαγκιά να ρισκάρεις τη ζωή σου ή να πας φυλακή για μια ομάδα. Δεν είναι μαγκιά να κάνεις κακό σε συνανθρώπους σου για μια ομάδα.

Δεν είναι η ομάδα καν αυτό που ήταν παλιά. Είναι μια επιχείρηση ανθρώπων, που με ελάχιστες εξαιρέσεις βγάζουν λεφτά από το ποδόσφαιρο ή από άλλες μπίζνες με ΟΧΗΜΑ το ποδόσφαιρο, ανθρώπων που ψάχνουν εξουσία από το ποδόσφαιρο.

Και οι ποδοσφαιριστές πια δεν σε αντιπροσωπεύουν. Επαγγελματίες που τον έναν χρόνο παίζουν εδώ και τον άλλο χρόνο παίζουνε αλλού, σε άλλη χώρα, σε άλλη πόλη, μπορεί και στον αντίπαλό σου.

Κι εσύ που έχεις συνδέσει την ύπαρξή σου με την ομάδα, που όταν χάνει η ομάδα νιώθεις ότι χάνεις προσωπικά, που όταν κερδίζει η ομάδα νιώθεις ότι κερδίζεις προσωπικά, πρέπει να καταλάβεις ότι είναι ωραία τα συναισθήματα, είναι ωραίο να αγαπάς κάτι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μισείς την αγάπη του άλλου.

Και τα παιδιά μας τα αγαπάμε, αλλά δεν μισούμε τα παιδιά των άλλων.

Και τη δουλειά μας την αγαπάμε, αλλά δεν μισούμε τη δουλειά των άλλων.

Και τη γυναίκα μας την αγαπάμε, αλλά δεν μισούμε τις γυναίκες των άλλων.

Τι παρανόηση είναι αυτή ότι οπαδική αγάπη είναι να ισοπεδώνουμε την αγάπη των άλλων; Και κάποιοι επιχειρηματίες που ωθούν τα media στο μίσος για τους «απέναντι» έχουν μεγάλη ευθύνη. Και τα media που ανέχονται ή εκμεταλλεύονται αυτήν την πίεση έχουν μεγάλη ευθύνη.

Παλιότερα οι κόντρες ήταν στα γήπεδα τη μέρα του αγώνα, στην ένταση του ματς. Τώρα η κόντρα είναι καθημερινή μέσα από τα σόσιαλ μίντια, μέσα από το ίντερνετ, μια καθημερινή πρόκληση που πυροδοτεί τη βία. Μέσα στις χιλιάδες των νέων θα βρεθούν ηλίθιοι να σηκώσουν μαχαίρι.

Είναι ηλιθιότητα να μαχαιρώνεις καταστρέφοντας τη ζωή του άλλου και της οικογένειάς του, αλλά και τη ζωή τη δική σου και της οικογένειάς σου.

Τόσα λεφτά διακινούνται στο ποδόσφαιρο, δεν έχει υπάρξει όμως από την πολιτεία, από τον ΟΠΑΠ, από τους επιχειρηματίες στις ομάδες ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα να πείσει τους νέους ότι αγάπη για την ομάδα σου δεν σημαίνει να καταστρέφεις τους άλλους. Ότι, παιδί μου, στη ζωή υπάρχει και η ήττα. Παιδί μου, στη ζωή έχει δικαίωμα και ο άλλος να αγαπάει την ομάδα του. Παιδί μου, πρέπει να σέβεσαι τον αντίπαλο.

Και, στην τελική, παιδί μου, δεν αξίζει για μία επιχείρηση ακριβοπληρωμένων μισθοφόρων να καταστρέψεις τη ζωή του άλλου και τη ζωή τη δική σου.

Ειδικά στη Θεσσαλονίκη το πράγμα έχει ξεφύγει εντελώς, έχουμε φοβερά σκηνικά τον τελευταίο καιρό, έχει υπάρξει κι άλλος θάνατος, έχει υπάρξει βία με φασίστες και ακροαριστερούς μέσα στα σχολεία, η Θεσσαλονίκη «βράζει».

Όχι ότι η Αθήνα ή άλλες περιοχές πάνε πίσω.

Και είναι τρομερό ότι οι πολιτικοί που μοιράζουν πακτωλό χρημάτων δεξιά και αριστερά δεν έχουν χρηματοδοτήσει ριζοσπαστικά προγράμματα για επιμόρφωση στις τρυφερές ηλικίες. Μήπως τους βολεύει να πλακώνονται οι νέοι για τις ομάδες; Μήπως τους βολεύει να φανατίζονται καθημερινά οι νέοι με τις ομάδες και όχι να κατεβαίνουν στους δρόμους για κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα; Ύποπτη η στάση της οργανωμένης πολιτείας.

Τα μαχαίρια θα φέρουν και πιστόλια -να το θυμάστε. Ο φόβος για το μαχαίρι θα φέρει κουμπούρι.