Ποιο τούνελ και ποιο φως; Αυταπάτες…

Τις ευχάριστες, που κάνουμε κέφι να τις… αποθηκεύσουμε στη θετική πλευρά της μνήμης μας, θα τις ψάξουμε με το κιάλι. Αν κάποιος ανήκει στην κατηγορία αυτών που αρέσκονται σε θεωρίες καφενείου, αμπελοφιλοσοφίες παραλίας και κριτική… φρέντο - ξαπλώστρας, τότε όλα καλά. Αν πάλι αισθάνεται μηδενιστής, αμφισβητεί τα πάντα και μπορεί να γυρίσει την πλάτη στο χαζοκούτι και το διαδίκτυο, ακόμα καλύτερα!

Σε μια τρίτη εκδοχή, σαφώς πιο λογική νομίζω, είσαι εκείνος που ζει ανάμεσα στις δυο παραπάνω «κοινότητες». Και επειδή δεν είσαι… φαροφύλακας για να μένεις μακριά από όλα αυτά, μπορείς να δεις το «έργο» με αντικειμενική οπτική, χωρίς να αισθάνεσαι απαραίτητα πως έγινες και σοφότερος…

Κάπου εκεί, επιλέγω να σταθώ και να ξεχωρίσω δύο γεγονότα τα οποία θεωρώ πως θα ταλαιπωρούν για καιρό το μυαλό μας. Το ένα είναι πως χάσαμε για καλά την μπάλα και δεν ξέρω αν και πότε θα καταφέρουμε να τη φέρουμε ξανά στον έλεγχό μας. Το άλλο, φυσικά, τα ελληνοτουρκικά, που δεν έπαψαν δεκαετίες τώρα να απασχολούν τη σκέψη μας και ίσως να μην πάψουν ποτέ, γιατί έτσι βολεύει γενικώς...

Στο πρώτο σκέλος τα πράγματα είναι απλά, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο. Δεν βγήκε το ανοιξιάτικο σενάριο της ασφαλούς χώρας που είναι έτοιμη να υποδεχθεί όλο τον κόσμο στο ατελείωτο ελληνικό καλοκαίρι και όπου να 'ναι καταφθάνει η λυπητερή. «Σάλιο» δεν υπάρχει για την υγεία, για τα μέτρα προφύλαξης στα σχολεία, για τα αντιδραστήρια και τα τεστ.

Τα έσοδα καταρρέουν, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, η ανεργία τραβάει την ανηφόρα και ο ελάχιστος τουρισμός όχι μόνο δεν έφερε το μίνιμουμ στα έσοδα για να ρεφάρουμε το κόστος της καραντίνας, αλλά αύξησε θεαματικά και τα κρούσματα. Ας επιμένουν κάποια ΜΜΕ για το αντίθετο. Καμία έκπληξη, τα χειρότερα είναι προ των πυλών κι ας πιστεύουν ορισμένοι πως είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!

Αλλά και στα εθνικά θέματα παλιοκατάσταση. Στην πιο ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος και όχι σε τάσεις και κραυγές που αγγίζουν ώρες ώρες τα όρια της γραφικότητας, θα συνεχίσουμε να είμαστε οι απλοί παρατηρητές στο ανελέητο παιχνίδι συμφερόντων και εξοπλισμών. Ας το κατανοήσουμε επιτέλους, κανείς δεν είναι φίλος με κανέναν, κανείς δεν σπεύδει να κάνει τον διαιτητή χωρίς όφελος.

Κανείς δεν μας αγάπησε ξαφνικά, κανείς δεν θα μας χαρίσει τίποτα επειδή ντε και καλά εμείς θέλουμε να πιστεύουμε -αφελώς ίσως- πως φυλάμε τα σύνορα της Ευρώπης και προστατεύουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ό,τι πιο βολικό για να κρύβονται τα πραγματικά προβλήματα κάτω από το χαλί…

Μέχρι να έρθει η στιγμή που κάποια… αόρατη δύναμη, ξέρετε τώρα, σαν αυτές που λένε διαρκώς «βρείτε τα» και «βρείτε τα», να μας βάλει να κάτσουμε ήρεμα και ωραία σε ένα μεγάλο τραπέζι διαπραγματεύσεων, πίνοντας τσάι χωρίς… συμπάθεια με τους δύστροπους γείτονες.

Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, διεθνείς συμφωνίες και μοιρασιές ίσον προϊόν συμβιβασμού. Μας αρέσει ή όχι, θα συμβιβαστούμε κι εμείς οι απλοί πολίτες με την ιδέα ότι αυτή θα είναι η καθημερινότητά μας για το επόμενο χρονικό διάστημα. Για όσους πιστεύουν ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, περαστικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αληθινό καλοκαίρι καλά κρατεί…