Έξω εμείς, «μέσα» αυτοί

Πάνε, δεν πάνε πέντε μήνες που βγήκαμε ένα λεπτό στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουμε τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και όλους εκείνους που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή στη μάχη με τον κορονοϊό, την ώρα που εμείς μέναμε καλά προφυλαγμένοι στα σπίτια μας.

Κι αφού σαν κοινωνία θεωρήσαμε ότι πράξαμε το χρέος μας, ήσυχοι πια με τη συνείδησή μας, γυρίσαμε στις καθημερινές μας συνήθειες, αδιαφορώντας για τους άλλους γύρω μας. Τη βολή μας να έχουμε εμείς κι άσε τους άλλους να κουρεύονται…

Και σαν πέρασε ο καιρός του «μένουμε σπίτι» και ήρθε ο Αύγουστος των διακοπών ξεχυθήκαμε στα νησιά να χαρούμε τη θάλασσα, τον ήλιο και τον έρωτα, αφού «μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε», που λέει και το τραγούδι.

Επιχειρώντας τη μεγάλη έξοδο, ξεχάσαμε πολλά. Και πάνω απ’ όλα εκείνους που μέσα στο γενικό αλαλούμ εξακολουθούν να πασχίζουν για την προστασία μας από τον θανατηφόρο ιό ο οποίος σε αντίθεση με μας, δεν πήγε διακοπές, έμεινε εδώ και εκμεταλλευόμενος την απειθαρχία μας πολλαπλασιάστηκε.

Όποιος ταξίδεψε αυτές τις μέρες σε κάποιο νησί, σίγουρα θα το έζησε. Οι λιμενικοί στα λιμάνια και τα πληρώματα στα πλοία, όταν προσπαθούσαν να βάλουν μια τάξη στην αταξία των εκδρομέων, συναντούσαν συχνά την αδιαφορία, την ειρωνεία ενώ υπήρχαν περιπτώσεις που δεν απέφυγαν και τις φραστικές επιθέσεις.

Έτυχε να είμαι μπροστά στο επεισόδιο που προκάλεσε νεαρός σε γυναίκα λιμενικό η οποία το μόνο που έπραξε ήταν να του υποδείξει ευγενικά να φορέσει τη μάσκα του. Κι αυτός όχι μόνο αρνήθηκε αλλά, όταν του υπενθύμισε το πρόστιμο που προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις, την ειρωνεύτηκε και την απείλησε κι από πάνω.

Κάτι τέτοιες στιγμές φαντάζουν πολύ μακρινές οι μέρες της καραντίνας, τα... μπαλκόνια και τα παχιά λόγια για τους «ήρωες» που τους χειροκροτούμε μόνο….απρόσωπα αλλά όταν βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο τους «φτύνουμε» κανονικά. Αλλάξαν, βλέπετε, τα πράγματα. Τώρα έξω εμείς, «μέσα» αυτοί...