Η… πανδημία στα μέσα μεταφοράς

Οι άνθρωποι που έχασαν την ίδια τη ζωή τους, ήδη ταλαιπωρημένοι από άλλες ασθένειες (τα γνωστά πια σε όλους μας υποκείμενα νοσήματα), ήταν τα πραγματικά θύματα αυτής της παράξενης εποχής για τη χώρα μας και για ολόκληρο τον πλανήτη. Μια περιπέτεια που συνεχίζεται με αυξομειώσεις, εντάσεις επικοινωνιακούς χειρισμούς, ελπίδα και απογοήτευση, αλήθειες και ψέματα. Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως, ούτε ο χώρος προσφέρεται για εκτεταμένες αναλύσεις φυσικά.

Η νέα έξαρση έχει φέρει πάλι μέτρα που διαρκώς γίνονται περισσότερο αυστηρά, όσο τα κρούσματα αυξάνονται ή παραμένουν σε υψηλό επίπεδο. Οι περιορισμοί, οι μάσκες, οι έλεγχοι, τα πρόστιμα, η ζωή στα σχολεία, στα καταστήματα, στα μέσα μεταφοράς… Γι’ αυτό το τελευταίο ας μιλήσουμε λίγο, μας απασχολεί όλους

Υπάρχει «έξαρση» εκνευρισμού και υπερβολής το τελευταίο διάστημα στον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι μετακινήσεις των πολιτών στην πολύπαθη πρωτεύουσα. Με μετρό, με τρένο, με λεωφορείο. Κυρίως εκεί. Ο τρόπος με τον οποίο στοιβάζονται οι επιβάτες δεν αποτελεί προστασία της δημόσιας υγείας. Δεν είναι προστασία από τον ιό. Κάθε άλλο. Ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο ένας κοντά στον άλλο. Πολλές φορές, ο ένας… πάνω στον άλλο.

Δεν είναι, ωστόσο, ο μοναδικός κίνδυνος. Ο πιο σοβαρός, ναι, αλλά όχι ο μοναδικός. Οι ευθύνες του κράτους έγκεινται σε αυτόν τον τομέα. Ας μπορούσε αυτό το κράτος να έχει συγκοινωνίες επιπέδου, όχι μόνο στην εποχή του κορονοϊού, αλλά γενικότερα. Όμως δεν μπορεί. Αποδεδειγμένα. Ένα καλοκαίρι πέρασε… αέρας χωρίς την παραμικρή πρόνοια. Μόνο που πλέον αυτή η αδυναμία έχει μετατραπεί σε τεράστιο πρόβλημα, γιατί απειλεί ζωές.

Η ευθύνη των πολιτών είναι άλλη, εξίσου σημαντική. Βλέπει κανείς απίστευτα σκηνικά όταν κυκλοφορεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην κακούργα Αθήνα, με τον συνωστισμό. Με τον συγχρωτισμό, κατά το… σύγχρονο λεξιλόγιο. Βλέπει ανθρώπους να είναι σε διαρκή εκνευρισμό και να βγάζουν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που απασχολούν τη ζωή τους, όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην προσπάθεια επιβίωσης, όχι λόγω του κορονοϊού, αλλά μέσω της πανδημίας. Στιγμιότυπα που δεν μπορούν να καταγραφούν σε δελτία ειδήσεων, τηλεοπτικές ή διαδικτυακές εικόνες. Φασαρίες επειδή πήγε ένας και κάθισε δίπλα στον άλλον χωρίς να τον… ρωτήσει. Λογομαχίες επειδή ένα παράθυρο είναι λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτό. Φραστικές (και όχι μόνον) επιθέσεις γιατί κάποιος δεν φοράει μάσκα. Και αντιστρόφως, επειδή κάποιος δεν γουστάρει να φοράει μάσκα και απαντά με τον ίδιο τρόπο στον… καταγγέλλοντα. Πολλά, αλήθεια πολλά, ρατσιστικά σχόλια. Ακόμη κι από νέους ανθρώπους. Απέναντι σε αλλοδαπούς, επειδή είναι… αλλοδαποί, άρα πολύ πιθανό (κατά τους καταγγέλλοντες) να έχουν προσβληθεί από τον ιό! Αν είσαι Έλληνας, έχεις λιγότερες πιθανότητες! Υπερβολικές υστερίες, φυσικά, από ηλικιωμένους. Αλλά αυτοί δικαιολογούνται περισσότερο. Μέχρι τη στιγμή που θα πλακωθούν στις μπουνιές και στις σπρωξιές, γιατί τα είδαμε κι αυτά!

Γενικώς, μία αναστάτωση άνευ προηγουμένου, διότι αφ’ ενός η πολιτεία δεν μπορεί να έχει σε τάξη τον τρόπο κυκλοφορίας των ανθρώπων, αφ’ ετέρου διότι οι ίδιοι οι πολίτες είναι μαθημένοι σε καβγά με την πρώτη «σπίθα». Πόσω μάλλον τώρα που έχουν και λόγο. Ή νομίζουν πως έχουν…