Τζορτζ Κλούνεϊ: «Ο ρατσισμός είναι η μεγαλύτερη αμερικανική πανδημία»
Ο Tζορτζ Κλούνεϊ υπογράφει ένα κείμενο άποψης που επικαλείται ότι «σε 400 χρόνια αμερικανικής Ιστορίας, δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βρουν το εμβόλιο για το ρατσισμό...»
Γνωστός για την κοινωνική του ευαισθησία, την ακτιβιστική του δράση και την πολιτική του φωνή, ο αμερικανός σταρ, Τζορτζ Κλούνεϊ, υπογράφει ένα κείμενο άποψης με αφορμή τη δολοφονία του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από λευκούς αστυνομικούς και τις εξεγέρσεις σε πάνω από 30 πόλεις της Αμερικής για τη στήριξη του κινήματος Black Lives Matter.
Διαβάστε το εδώ:
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
«Οπότε, τι κάνουμε σήμερα;
Ζούμε ακόμα στο 1992; Θα μας πει και πάλι ένα δικαστήριο ότι οι λευκοί αστυνομικοί που, είδαμε με τα μάτια μας σε βίντεο να σκοτώνουν τον Ρόντνεϊ Κινγκ στο ξύλο, είναι αθώοι των εγκλημάτων τους; Βρισκόμαστε ακόμα στο 2014, όταν ο Ερικ Γκάρνερ, που πουλούσε παράνομα τσιγάρα, στραγγαλίστηκε από λευκό αστυνομικό όσο εμείς και πάλι βλέπαμε το βίντεο; Η φράση του "δεν μπορώ να αναπνεύσω" δεν έμεινε ανεξίτηλα αποτυπωμένη στο μυαλό μας;
Οπως και οι Ταμίρ Ράις, Φιλάντο Καστίλ, Λακουάν ΜακΝτόναλντ, ο Τζορτζ Φλόιντ δολοφονήθηκε και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για αυτό. Είδαμε στο βίντεο να αφήνει την τελευταία του πνοή στα χέρια τεσσάρων αστυνομικών. Και βλέπουμε και στις οθόνες μας την τεράστια αντίδραση στην συστημική, απάνθρωπη μεταχείριση των συμπολιτών μας - όπως ακριβώς έγινε το 1968, 1992 και το 2014. Δεν γνωρίζουμε πότε αυτές οι εξεγέρσεις θα σταματήσουν. Κι ας ελπίσουμε ότι δε θα θρηνήσουμε περισσότερα θύματα. Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι και μετά από αυτές, ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν.
Οσο όλοι μας αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε, θυμάμαι τα λόγια της Σάρα Κένινγκ, η οποία έκανε για ένα χρόνο το ρεπορτάζ στη δίκη στο Κλίβελαντ. Τα λόγια της δίνουν σε όλους εμάς που αισθανόμαστε ανήμποροι, κατεύθυνση: «Κάτι είναι πολύ σάπιο. Ας το αποδεχτούμε κι ας ξεκινήσουμε από εκεί.»
Ολοι μας ξέρουμε τις στατιστικές. Είμαστε η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων, ποσοστό εξαιρετικά δυσανάλογο με τις υπόλοιπες χώρες στον κόσμο. Είμαστε η Νο 1 χώρα. Τα νούμερα είναι αδιάσειστα, η πλάστιγγα γέρνει εξωφρενικά εις βάρος μας, και τελευταία σπάει κάθε ρεκόρ στην ιστορία της χώρας μας.
Επίσης υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία και μετρήσεις για κάτι ακόμα: ανισότητα. Κάθε σύνδεσμος στο σκελετό του δικαστικού μας συστήματος λαδώνεται από τον εσωτερικευμένο μας ρατσισμό. Λευκοί εγκληματίες με ίδιο ποινικό μητρώο και ίδιες κατηγορίες θα καταδικαστούν σημαντικά λιγότερες φορές από αντίστοιχους αφροαμερικανούς. Οι αφροαμερικανοί θα κριθούν πολύ πιο αυστηρά, με μεγαλύτερες ποινές, απαιτώντας μεγαλύτερα κι ανέφικτα ποσά για εγγυήσεις και εντελώς άδικους δικαστικούς διακανονισμούς.
Αυτές οι στατιστικές, τα νούμερα και τα τεκμήρια δεν είναι κάτι θεωρητικό ή σχετικό. Είναι η πραγματικότητά μας κατά μήκος και πλάτος αυτής της χώρας
Κι όλοι ξέρουμε ότι αυτή είναι η αλήθεια.
Η οργή και η αγανάκτηση που παρακολουθούμε σήμερα στους δρόμους είναι απλά μία υπενθύμιση του πόσο λίγο έχουμε ωριμάσει κοινωνικά και πολιτικά ως χώρα, από το προπατορικό μας αμάρτημα: τη σκλαβιά. Ναι, σταματήσαμε να πουλάμε και να αγοράζουμε συνανθρώπους μας, αλλά δεν αξίζουμε και παράσημο. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν για πραγματική δικαιοσύνη είναι βαθιές και συστημικές τόσο στην αστυνόμευση όσο και στο δικαστικό μας σύστημα. Χρειαζόμαστε νομοθέτες και πολιτικούς που θα στηρίξουν τις βασικές αρχές δικαιοσύνης για όλους τους πολίτες ισότιμα. Οχι Προέδρους που προκαλούν το μίσος και τη βία, λες και η εντολή να πυροβολήσει ο στρατός τους μπαχαλάκηδες είναι κάτι λιγότερο από πρόσταγμα για περισσότερο μπάχαλο. Ο Μπουλ Κόνορ (σ.σ. ο διαβόητος Υπουργός Δημόσιας Τάξης που εναντιώθηκε στο Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα στα 60ς και στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ) ήταν διακριτικότερος.
Ο ρατσισμός, αυτή είναι η χειρότερη πανδημία μας. Ο ιός μάς έχει μολύνει όλους και στα 400 χρόνια Ιστορίας μας δεν έχουμε βρει το εμβόλιο. Μάλιστα μοιάζει να έχουμε σταματήσει και να το ψάχνουμε - προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε περίπτωση λες και είναι ασύνδετη. Ενα είνα σίγουρο: δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Σήμερα λοιπόν, όσο αναρωτιόμαστε τι χρειάζεται να γίνει για να διορθώσουμε αυτά τα φαινομενικά άλυτα θέματα, ας θυμηθούμε ότι εμείς τα έχουμε δημιουργήσει. Για αυτό κι εμείς μπορούμε να τα λύσουμε.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει ώστε να επέλθει πραγματική αλλαγή σε αυτή τη χώρα: η ψήφος μας.
