Το σινεμά που περιμένουμε, αργεί λίγο ακόμη

Πιστεύω πως οι Μπανάνες του Γούντι Άλεν, είναι η πιο επίκαιρη ταινία του 2020. Το Χόλυγουντ πασχίζει να βρει έναν νέο δρόμο διασχίζοντας την περιοχή των υπερηρώων και του πολιτικά ορθού, μέσα από τα σύγχρονα εμπόδια που τελειώνουν σε -ισμός. Η βιομηχανία παρασύρει μαζί της και το αστραφτερό περιτύλιγμα των αστέρων που μετατρέπεται σε απλό λευκό χαρτί χωρίς ιδέες. Φαίνεται πως έφτασε η εποχή της απομυθοποίησης, μιας περιόδου που τα ηνία θα αναλάβει ένα σινεμά «ανεξάρτητο» που ανατέλλει εδώ και καιρό από την Ασία και τη Λατινική Αμερική. Μένει να δούμε πόσο τα φίλτρα λογοκρισίας και απορρόφησης της καθαρής πληροφορίας από τον θεατή θα κάνουν και πάλι τη δουλειά τους για να γυαλίσουν το τελικό προϊόν.

Ως τώρα το βάρος έχει πέσει στους παλιούς. Σκηνοθέτες, υπερήρωες και κατάσκοποι από τα παλιά συνεχίζουν να ενθουσιάζουν και να κάνουν τον κόσμο να έχει κάτι να περιμένει. Τι θα γινόταν άραγε αν δεν περιμέναμε ποτέ ξανά τον καινούργιο Μποντ; Για τους λάτρεις των κλασικών σεναρίων του διάσημου 007 ταιριάζει η ατάκα του Γκερτ Φρέμπε "No, mister Bond, I expect you to die!". Ο ήρωας όμως επιστρέφει ξανά και ακούσαμε το νέο τραγούδι που θα ντύνει τη διάσημη εισαγωγή του. Με την εξαίρεση της Αντέλ, λησμονώ τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ, ίσως και τον Ματ Μονρό.

Παρέα με το τραγούδι, να και η εμφάνιση ίσως του πιο προσγειωμένου και με σοβαρό κίνητρο ήρωα. Ο Μπάτμαν έκανε τη μεγαλειώδη του εμφάνιση με τη στολή αυτή τη φορά να φοράει ο Ρόμπερτ Πάτινσον που λαμβάνοντας υπόψη την αντισυμβατική του προσέγγιση μπροστά από την κάμερα, μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία τον ηθοποιό που θα προσπαθήσει να αφαιρέσει τον Κρίστιαν Μπέιλ από το μυαλό μας.

Πώς να σχολιάσει κανείς το τρέιλερ της νέας ταινίας του Γουές Άντερσον; Πάντοτε καταφέρνει να κάνει τις αισθήσεις μας να γεύονται με εικαστική μανία τις εικόνες που συνθέτει. Ακόμη και η έκθεση που επιμελήθηκε στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη και είχα την τύχη να δω, ανάβλυζε μαγεία και γαλήνη.

Μόλις ολοκλήρωσα την τελευταία σεζόν του Narcos: Mexico στο Netflix και οφείλω να ομολογήσω πως αν και είναι φανερή η προσθήκη μυθοπλασίας στη ροή των γεγονότων, παραμένει ενδιαφέρουσα με έναν τρόπο που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί εύχεσαι να ήσουν μέρος της ιστορίας, χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις από ποια πλευρά. Δε νομίζω όμως πως θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει τις πρώτες δύο σεζόν που καταπίναμε τα επεισόδια σε ένα βράδυ.

Τι μαγευτικό φιλμ οι Μικρές Κυρίες; Όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα φιλμ εποχής, κάνε ένα φιλμ εποχής. Πανέμορφες ερμηνείες, στιβαρό σενάριο και ένα διαρκώς ειδυλλιακό φόντο με μια εξαιρετική Λόρα Ντερν και την Μέριλ Στριπ απλώς να διεκπεραιώνει, ίσως με δόσεις υπερβολής. Ο ΤίμοθιΣαλαμέ είναι φρέσκο κεφάλαιο που πιστεύω θα δούμε πολύ στο μέλλον. Θυμηθείτε την νευραλγική παρουσία του στο Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη του Γούντι Άλεν.

Για το The Gentlemen του Γκάι Ρίτσι οφείλω να συμφωνήσω με τις διάφορες κριτικές που θέλουν να ανακατεύει την τράπουλα μεν αλλά να ρίχνει την ίδια πασιέντζα δε. Παρόλα αυτά περνάς καλά και επιστρέφεις για λίγο στην «Αρπαχτή» και στις «Δύο Καπνισμένες Κάνες». Ωραία εποχή.

Τέλος, ο Τέρενς Μάλικ επιστρέφει με το Μια κρυφή Ζωή ακολουθώντας το γνώριμο μονοπάτι του ποιητικού σινεμά που ίσως έχει αρχίσει να κουράζει, ειδικά αν θέλεις να αποδράσεις και όχι να βυθιστείς στις σκέψεις σου υπό τον ήχο των διαδοχικών κρακ των τσιπς. Παραμένει όμως ένας μάστορας της κινηματογραφικής τέχνης και οι ταινίες του έχουν το κοινό τους. Ατέλειωτο γρασίδι.

Κάπου εδώ πρέπει να σας αφήσω γιατί ξεκινάει η επόμενη προβολή. Όπως και να έχουν τα πράγματα, για τους ρομαντικούς του σελιλόιντ το σινεμά ήταν και θα είναι πάντοτε ανάγκη.