Κεν Λόουτς - Αν έχουμε ακόμα μια ελπίδα!

Ο Μπένγιαμιν το είχε πει σωστά: «Αν έχουμε ακόμα μια ελπίδα την χρωστάμε σ' αυτούς που δεν έχουν καμιά». Ο Κεν Λόουτς αναζητά σε όλη τη θαυμαστή καριέρα του αυτή την ελπίδα - την ανασύσταση μιας ιδεατής Αριστεράς. Μέσα από τις ταινίες είδε και είδαμε την ανθρωπιά, την ιστορική μνήμη, την ευαισθησία, τους περιθωροποιημένους, τον φτωχόκοσμο, την παρακμή, τον αγώνα για λίγη ελευθερία, για λίγη ευτυχία, για λίγο αύριο.

Οι υποχόνδριοι της κριτικής τον κατηγόρησαν για στράτευση, για διδακτισμό, για εξιδανίκευση. Υπάρχει ωστόσο μια λεπτή διαχωριστική γραμμή την οποία περνά κανείς προκειμένου να καταστρατηγήσει τους κανόνες της τέχνης και ο Λόουτς δεν την πέρασε ποτέ.

Ίσως τα έργα του να μην είναι πάντα στο ίδιο επίπεδο, εξαρτάται από το θέμα, από τους συντελεστές, από τη στιγμή. Αφού όμως τα έργα κανενός δημιουργού δεν είναι ισότιμα, γιατί το ζητάμε αυτό από τον εξαιρετικό Κεν Λόουτς.

Στην «Τελευταία παμπ» διάβασα για μια ακόμα φορά τους ανθρώπους που περιθωριοποιεί η χεγκελιανή εκδοχή της Ιστορίας, διάβασα την βαθιά και αξεπέραστη θλίψη εκείνων που δεν δικαιούνται να κάνουν όνειρα στον νέο θαυμαστό κόσμο της τεχνολογίας. Ο Λόουτς καταφέρνει κάθε φορά με ένα νεορεαλισμό δικής του επινόησης και με τις συνταρακτικά λιτές και απέριττες ερμηνείες των Βρετανών ηθοποιών να μου δίνει μια ανεξήγητη δόση αισιοδοξίας. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει Αριστερά, υπάρχει τέχνη κι ο κινηματογράφος δεν είναι απλά μια βιομηχανία κατασκευής ονείρων.

Είμαι κι εγώ, όπως όλοι μας, ένα πιάνο ξεκούρδιστο που ο Κεν Λόουτς του «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» του «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ» αλλά και της «Τελευταίας παμπ» με κουρδίζει ξανά... αριστερά!