Η κρυφή γοητεία της μεγάλης οθόνης

Ο κινηματογράφος είναι αναμφίβολα παιδί του κλασικού μυθιστορήματος. Οι ολοζώντανες σκηνές των μεγάλων έργων του 19^ου αιώνα ενθάρρυναν τη φαντασία των κινηματογραφιστών που με τη σειρά τους πήραν τη σκυτάλη των μεγάλων αφηγήσεων δημιουργώντας την έβδομη τέχνη. Η εικονική πραγματικότητα του σινεμά μοιάζει εν πολλοίς με εκείνη της λογοτεχνίας, έστω και αν της λείπει το βάθος της ανθρώπινης ψυχής.

Μεγάλοι δημιουργοί όπως ο Βισκόντι ανασύστησαν τον μυθιστορηματικό διάκοσμο με θαυμαστή ακρίβεια, ενώ άλλοι όπως ο Χίτσκοκ προέβησαν σε ψυχολογικές παρατηρήσεις μέσω κινηματογραφικών συνειρμών. Ο Μπέργκμαν σκηνοθέτησε συναρπαστικούς μύθους και ο Μπουνιουέλ καταστρατήγησε τη νοημοσύνη του θεατή με τις σουρεαλιστικές προεκτάσεις του.

Στο λυκαυγές του 21^ου αιώνα, η κρυφή γοητεία o ιταλικός νεορεαλισμός αποθέωσε την ελάχιστη υποκριτική και το χολυγουντιανό σύμπαν έπλασε ακατάλυτους μύθους που μας συντροφεύουν. Στα πρόσωπα των μεγάλων ηθοποιών καλοπροβαρισμένες εκφράσεις και βλέμματα άνοιξαν στιγμιαία τις πύλες της ανθρώπινης ψυχολογίας, ενώ μεγάλα και μικρά πλάνα καταγράφηκαν για πάντα στη συνείδησή μας.

Η γοητεία της μεγάλης οθόνης παραμένει αναλλοίωτη…