Στη μνήμη μιας ερωτευμένης επαναστάτριας

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σήμερα. Και μπορεί οι περισσότεροι να φέρνουμε στο μυαλό μας λουλούδια και γυναικοπαρέες σε κέντρα διασκέδασης, αλλά η ουσία της σημερινής γιορτής είναι εντελώς άλλη.

Και επειδή καλό είναι να πιάνουμε όποτε μπορούμε το νήμα της ιστορίας, γιατί διαφορετικά χανόμαστε στους ατέρμονους διαδρόμους του καταναλωτικού λαβύρινθου που όπως όλοι έχουμε πλέον καταλάβει, δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, ας θυμηθούμε ποιες γυναίκες τιμάμε σήμερα:

Εκείνες τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που σαν σήμερα το 1857, στη Νέα Υόρκη, αγωνίστηκαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Ήταν η Γερμανίδα σοσιαλίστρια, Κλάρα Ζέτκιν που κατά την διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς, πρότεινε να εορτάζεται –πιο σωστά να μην ξεχνιέται – αυτή η μέρα, και ήταν η Ρωσίδα κομμουνίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι που μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης, έπεισε τον Λένιν, να καθιερώσει την 8η Μαρτίου, ως επίσημη αργία.

Αξίζει ίσως να προσθέσουμε, ότι η Κολοντάι, αν και επαναστάτρια με σημαντικό πολιτικό έργο, ήρθε η στιγμή που αντιμετωπίστηκε ολίγον… φαλλοκρατικά αν και… χαριτωμένα, από τον Λένιν που ούτως ή άλλως της είχε αδυναμία.

Σε κάποιο συμβούλιο που έγινε μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων, η τότε Υπουργός κατηγορήθηκε από τους συντρόφους της ότι για 10 μέρες, δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Λέγεται ότι ο λόγος ήταν ο μεγάλος της έρωτας για τον επίσης επαναστάτη Ντιμπένκο. Όπως και να έχει, όσοι μίλησαν σε εκείνο το συμβούλιο, απαίτησαν την παραδειγματική τιμωρία της.

Ο Βλάντιμιρ Ίλιτς Ιλιάνοφ όμως, ήταν εκείνος που είχε τον τελευταίο λόγο : «Συμφωνώ με όλα όσα είπατε σύντροφοι. Νομίζω ότι η Αλεξάνδρα πρέπει να τιμωρηθεί αυστηρά. Προτείνω να παντρευτεί τον Ντιμπένκο», είπε, και όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Όλοι, εκτός από την Αλεξάνδρα Κολοντάι. Εκείνη, έβαλε τα κλάματα. Χωρίς να συγκινήσει τον Λένιν που επέμεινε στην… τιμωρία του.

Ο Ντιμπένκο και η Κολοντάι παντρεύτηκαν, αλλά στην περίπτωσή τους δεν ίσχυσε το «κι έζησαν αυτοί καλά…». Χώρισαν πολύ γρήγορα.

Ίσως γιατί δεν ίσχυσαν σε αυτόν τον γάμο, όσα η Αλεξάνδρα Κολοντάι είχε οραματιστεί και είχε καταγράψει σε σχετικό κείμενό της με τον τίτλο «Κομμουνισμός και Οικογένεια»

«Πάνω στα ερείπια της παλιάς οικογένειας γρήγορα θα δούμε να υψώνεται ένα νέο σχήμα, που θα συμπεριλαβαίνει εντελώς διαφορετικές σχέσεις ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες και που θα είναι μια ένωση συμπάθειας και συντροφικότητας, μια ένωση δυο ανθρώπων της κομμουνιστικής κοινωνίας που θα είναι και οι δυο λεύτεροι, ανεξάρτητοι και εργαζόμενοι».