Δικαίωση Ιτούδη, να αποβάλουμε την τοξικότητα από το ελληνικό μπάσκετ

Παρακολουθήσαμε έναν εξαιρετικό τελικό από δύο ομάδες με μεγάλη ατομική αλλά και ομαδική ποιότητα. Έναν τελικό πολύ ευχάριστο να τον παρακολουθεί ένας απλός φίλαθλος αλλά και ένας τελικός πολύ ενδιαφέρων στα μάτια των ειδικών.

Σε αυτό τον τελικό που πρόσφερε μπασκετικό υπερθέαμα άξια νικήτρια ήταν η ΤΣΣΚΑ όμως άξιος αντίπαλος ήταν η γενναία ΕΦΕΣ που στο πρώτο της final four μετά από πολλά χρόνια στάθηκε με μεγάλη αξιοπρέπεια απέναντι στην πιο έμπειρη και με μεγαλύτερο βάθος υλικού ΤΣΣΚΑ.

Η ΤΣΣΚΑ στηρίχθηκε σε βασικά πράγματα. Πρώτο στην εξαιρετική ποιότητα των παικτών της σε μεγάλη μάλιστα ποσότητα. Έτσι στη προσπάθεια του κόουτς Αταμάν να περιορίσει τους Ντε Κολό και Ροντρίγκεζ με επιθετική άμυνα πάνω στα pick n’ roll αντιμετωπίζοντας τα με hedge out έπαθε μεγάλη ζημιά από τους Χίγκινς και Κλάιμπερν κυρίως που και οι δύο μαζί είχαν 8/11 τρίποντα και συνολικά 40 πόντους. Γενικά η ΤΣΣΚΑ ήταν εξαιρετική στο περιφερειακό της σουτ, που άλλωστε είναι και η μεγάλη της δύναμη, αφού σε τελικό ευρωλίγκας σούταρε με ποσοστό 64% από το τρίποντο, ποσοστό εξαιρετικά υψηλό.

Το δεύτερο στοιχείο που έδωσε ώθηση στην ΤΣΣΚΑ ήταν το σχέδιο του κόουτς Ιτούδη να ακουμπήσει αμέτρητες φορές τη μπάλα στο χαμηλό ποστ στον παίκτη που μάρκαρε ο Λάρκιν με αποτέλεσμα είτε ο Χάκετ, που κυρίως έκανε αυτή τη δουλειά και για αυτό πήρε πολύ μεγάλο χρόνο συμμετοχής σήμερα, είτε ο Ντε Κολό διαβάζοντας τις βοήθειες που προσπάθησε να δώσει η Εφες στον Λάρκιν να δημιουργήσουν εξαιρετικά καλές προϋποθέσεις για ανοιχτά σουτ στους συμπαίκτες τους. Βέβαια εδώ να τονίσουμε ότι όπως πάντα στον αθλητισμό χρειάζεσαι και την τύχη με το μέρος σου και σήμερα η ΤΣΣΚΑ ευτύχησε να δει τον Κλάιμπερν να σουτάρει από το τρίποντο με 67% , ένας παίκτης που σε κανονική περίοδο και πλέι οφ είχε το ισχνό 28%......

Ένα τρίτο στοιχείο που έπαιξε μεγάλο ρόλο ήταν η προφανής αδυναμία αντικατάστασης του Ντάνστον , έστω και για ελάχιστο χρονικό διάστημα, αφού ο αντικαταστάτης του Πλάις ήταν με μία λέξη θλιβερός……..

Τέλος ο κόουτς Ιτούδης δικαιώθηκε και με τον τρόπο που επέλεξε να αμυνθεί πάνω στα pick n’ roll των Λάρκιν και Μίσιτς αφού μπορεί ο Λάρκιν για άλλη μια φορά να φάνταζε ασταμάτητος όμως με αυτή την τακτική και χάρις στον Χάκετ κυρίως περιόρισε αισθητά τον Μίσιτς, που είναι παίκτης κλειδί στο επιθετικό παιχνίδι της Εφες σε εκτέλεση αλλά και σε οργάνωση.

Από την άλλη πλευρά η Εφες ήταν ένας γενναίος αντίπαλος, πάλεψε με μεγάλη δύναμη και αυτό φαίνεται από 2 αριθμούς. Τα 19 επιθετικά ριμπάουντ και τα 9 καθαρά κλεψίματα που έκανε απέναντι στην καλύτερη και πληρέστερη περιφερειακή γραμμή της Ευρώπης.

Αυτό που κόστισε πολύ στην Εφες ήταν η αδυναμία του Πλάις να σταθεί αξιοπρεπώς έστω και για λίγα λεπτά με αποτέλεσμα ο δόλιος ο Ντάνστον να παίξει 29 λεπτά εκ των οποίων τα 13 τελευταία συνεχόμενα με 4 φάουλ!!!!! Πώς να γίνει αλλιώς αφού ο Πλάις στα 10 λεπτά που έπαιξε η μοναδική του συνεισφορά ήταν 1 ρημπάουντ, 0/3 δίποντα και αμέτρητες αμυντικές αποτυχίες όπου βέβαια όταν έπαιζε αυτός ο κόουτς Ιτούδης τον σημάδεψε και χτυπούσε συνέχεια με picκ n ‘ roll επιθέσεις τα αργά του πόδια.

Ένα στοιχείο που κόστισε στην Εφες ήταν και η πολύ ισχνή εμφάνιση που έκαναν επιθετικά οι Μόερμαν και Μότουμ με συνολικό απολογισμό πόντων τους 6 με 3/9 δίποντα και 0 βολές.

Κάπως έτσι κρίθηκε ο μεγάλος τελικός με άξια νικήτρια την ΤΣΣΚΑ που ξόρκισε τα φαντάσματα του παρελθόντος και αυτή τη φορά εμφανίστηκε πανέτοιμη σωματικά και ψυχολογικά στη διοργάνωση και έφτασε στην τελική επικράτηση.

Εδώ τέλειωσε η φετινή Ευρωλίγκα και σαν άνθρωπος του μπάσκετ θέλω να κλείσω με μια ευχή ίσως και με μια προτροπή στους ισχυρούς του Ελληνικού μπάσκετ. Σταματήστε τώρα αμέσως μια στείρα αντιπαράθεση που τους μόνους που ενδιαφέρει είναι τους φανατικούς κάθε πλευράς, καθίστε κάτω συζητήστε σοβαρά, με διάθεση συνεργασίας και όχι με διάθεση επιβολής κυριαρχίας και δώστε στο δύσμοιρο άθλημα τη χαμένη του αξιοπιστία και ομορφιά. Όλοι μας, παράγοντες, ομοσπονδία, προπονητές, διαιτητές, παίκτες και βέβαια και δημοσιογράφοι πρέπει να αποβάλουμε την τοξικότητα που έχει προσβάλει το αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων και να παρουσιάσουμε ένα μπάσκετ που να αξίζει την αγάπη των Ελλήνων. Δυστυχώς προσεύχομαι και όταν προσεύχεται κάποιος συνήθως δεν ελπίζει και πολύ.