Μούσα: «Ήμουν κοντά στη Φενέρμπαχτσε πριν πάω στην Εφές»
Όσα δήλωσε ο παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης, Ντζάναν Μούσα σε συνέντευξή του σε σέρβικο Μέσο.
Ο Ντζάναν Μούσα έδωσε μεγάλη συνέντευξη σε Μέσο στη Σερβία. Ο Βόσνιος γκαρντ της Ρεάλ Μαδρίτης μίλησε για την Εθνική του ομάδα, τη Ρεάλ Μαδρίτης, τις επιτυχίες του με τις μικρές κατηγορίες, ενώ αποκάλυψε πως έφτασε μια ανάσα από τη Φενέρμπαχτσε το 2020, αλλά κατέληξε στην Αναντολού Εφές.
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Ολυμπιακός: Ο απειλητικός Παναιτωλικός και το βαρύ πρόγραμμα
Για τον αγώνα της Βοσνίας με την Κροατία:
«Στο ημίχρονο, είπα στους συμπαίκτες μου πώς πίστευα ότι έπρεπε να προσεγγίσουμε το δεύτερο ημίχρονο. Ένιωσα ότι ήμασταν η καλύτερη ομάδα. Χρησιμοποιήσαμε το ταλέντο και το πάθος μας - αυτά είναι τα δύο μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της εθνικής μας ομάδας. Ο Έλβιρ Μπίγιεντιτς και ο Αμέρ Σαλίχατζιτς είναι ένα κρίσιμο κομμάτι της ομάδας μας γιατί μας φροντίζουν. Οι επιδόσεις όλων φαίνονται στα στατιστικά, αλλά κανείς δεν αναφέρει την ιατρική ομάδα, η οποία είναι απαραίτητη για εμάς. Ελπίζω να μείνουν μαζί μας για πολύ καιρό».
Για την Ρεάλ Μαδρίτης:
«Η Ισπανία είναι παρόμοια με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Οι οπαδοί είναι παθιασμένοι και η κουλτούρα είναι παρόμοια. Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, νομίζω ότι θα μείνω στη Μαδρίτη για πολύ καιρό. Ο Τσους Ματέο κάνει σπουδαία δουλειά. Μας δίνει ελευθερία και μας επιτρέπει να παίζουμε. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα για έναν προπονητή - να κάνει τους παίκτες χαρούμενους και να τους αφήνει να δείχνουν ό,τι μπορούν στο γήπεδο».
Για την επιστροφή του από το ΝΒΑ:
«Μετά τη σεζόν του ΝΒΑ, σκόπευα να υπογράψω με τη Φενερμπαχτσέ. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα πήγαινα και δεν ξέρω τι συνέβη εκεί. Εμφανίστηκε η Αναντολού Εφές και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί. Κατά τη διάρκεια της πρώτης προπόνησης, είδα ότι είχαν πολλούς παίκτες. Ήταν Φεβρουάριος και ήταν δύσκολο να ενσωματωθώ σωστά στην ομάδα. Αργότερα πήγα στην Μπρεογκάν και έδειξα ότι μπορούσα να αποδώσω στο υψηλότερο επίπεδο».
Για την πορεία με την Κ17 της Βοσνίας:
«Είχαμε δύο αυστηρούς προπονητές, τον Τζόσιπ Πάντζα και τον Ένες Νουμάνοβιτς. Για παράδειγμα, έπρεπε να φοράμε λευκά πουκάμισα και τα ίδια ρούχα. Κανείς δεν επιτρεπόταν να ξεχωρίζει. Ήμασταν όλοι ίδιοι και έτσι είναι ακόμα και σήμερα - είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Θυμάμαι ιδιαίτερα όταν ο Σικίρας τραυματίστηκε στον αυχένα του στο Μαυροβούνιο. Κλαίγαμε και αγκαλιαζόμασταν όταν βγήκε από το νοσοκομείο. Αυτή είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
