Αποστόλης Κέππας στο «ΦΩΣ»: Ο «Έλληνας Τζίμι Τζαμπ» που το βιντεάκι του στη Φενέρ έγινε viral!

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Μου αρέσουν οι ιστορίες ξεχωριστών φιλάθλων, αρέσουν και στον κόσμο, όπως εκείνη με τον Ισπανό οπαδό του Ολυμπιακού, τον Μέλκι, που ακολουθεί σε όλα τα φάιναλ φορ την ομάδα, όπως η άλλη με τον νεαρό που έγραψε τους στίχους του «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό», πολλές οι ιστορίες που έχουμε παρουσιάσει.

Δεν έχω ξαναβγάλει αυτόν τον άνθρωπο, τον ξέρουν και μέσα στην ομάδα, είναι γνωστός ως ο «Έλληνας Τζίμι Τζαμπ». Βρίσκει τρόπους να είναι όχι μόνο στα ταξίδια του Ολυμπιακού αλλά και στις απονομές των ευρωπαϊκών μέσα στο τερέν με την ομάδα και την κούπα! Πάνω στο πόδι του Σπανούλη!

Αυτός έκανε προ ημερών ένα βιντεάκι με τη Φενέρ μέσα στο γήπεδο στην Πόλη, βάζει το νικητήριο τρίποντο ο Σλούκας - και με αυτά που λέει κλαίγοντας έγινε το βιντεάκι viral. Το είδαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου! Είναι ο Αποστόλης Κέππας.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 11/5/2023

Από πού είσαι; Ιστορίες θέλω.

Από τη Λαμία. Τα τελευταία τρία χρόνια μένω στην Αθήνα. Από τη Λαμία έφευγα πηγαίνοντας παντού με τον Ολυμπιακό και την Εθνική. Παίρνει ο Ολυμπιακός το ευρωπαϊκό στη Ρώμη, δεν είχα πάει γιατί ήμουν ανήλικος, έρχεται Ελλάδα και παίζει με τον Απόλλωνα Πάτρας στο ΣΕΦ. Φεύγω από τη Λαμία, πάω στο γήπεδο, τελειώνει το ματς, ακολουθώ τους παίκτες και τον Ίβκοβιτς στα αποδυτήρια μαζί με δημοσιογράφους, δεν μου λέει κανείς τίποτα! Δεν με σταματάει κανείς! Κάθομαι πίσω πίσω, τελειώνει η συνέντευξη Τύπου, φεύγουν όλοι, πάω στον Ίβκοβιτς, του πιάνω το χέρι και του λέω «ευχαριστώ». Μου σφίγγει το χέρι και μου λέει «εγώ ευχαριστώ». Και έχω πάθει σοκ, δεν πίστευα ότι το ζω αυτό. Έτσι άρχισαν όλα.

Σε πόσα ματς του Ολυμπιακού έχεις πάει στο εξωτερικό;

Πάνω από 50 ματς. Το φετινό φάιναλ φορ που θα πάω θα είναι το όγδοο!

Με την Εθνική;

Ήμουν στον ημιτελικό με την Τσεχία το 2004 στην Πορτογαλία. Ήμουν στο Κονφεντερέισον το 2005 στη Γερμανία. Το 2008 στο Γιούρο στην Αυστρία. Το 2010 στη Νότια Αφρική έφτασα, στο Μουντιάλ. Το 2012 στο Γιούρο στην Πολωνία. Το 2014 στη Βραζιλία, στο Μουντιάλ.

Πόσων χρόνων είσαι;

Είμαι 44.

Έχεις γυναίκα; Παιδιά;

Όχι, είμαι ελεύθερος.

Είσαι πλουσιόπαιδο;

Όχι, ανήκω στη μικρομεσαία τάξη. Είμαι στο μεροκάματο από παιδί. Αλλά βρίσκω τρόπους, αξιοποιώντας τα μίλια με τις αεροπορικές εταιρείες και τους διαγωνισμούς, να ταξιδεύω σχεδόν τζάμπα. Μόνος μου.

Στο Κάουνας, που θα πάει τώρα ο Ολυμπιακός για το φάιναλ φορ, έχεις πάει;

Τέσσερις φορές. Στα δύο ματς των «8» που είχαμε αποκλειστεί και άλλες δύο φορές σε κανονική περίοδο.

Είναι ωραίο;

Όχι ιδιαίτερα. Δεν έχει κάτι ιδιαίτερο. Ούτε το Βίλνους.

Το βίντεο που έκανες με τη Φενέρ πόσοι το είδαν;

585.000 κόσμου στο Τικ Τοκ και 180.000 κόσμου στο Facebook!

Έκλαιγες στο καλάθι του Σλούκα;

Ναι. Ευχαριστούσα τον Θρύλο για τις χαρές που μας έχει δώσει.

Φώναζες ανάμεσα στους Τούρκους, δεν σε πείραξαν;

Όχι, δεν μου επιτέθηκαν. Να φύγουν ήθελαν από κοντά μου, είχαν μεγάλη στενοχώρια, δεν άντεχαν να με ακούν.

Σου την έχουν πέσει ποτέ;

Δεν προκαλώ, δεν είμαι χούλιγκαν. Ευτυχώς δεν έχω δεχθεί επίθεση ως τώρα.

Βλέπω σε φωτογραφίες να είσαι πάνω στο πόδι του Σπανούλη στο ευρωπαϊκό στην Πόλη! Μέσα στο τερέν. Με την κούπα. Και το 2013 πάλι ήσουν στο τερέν! Και στις δύο κούπες. Πώς το κάνεις;

Το έπαιζα φωτογράφος και κατάφερα να δω τον τελικό πίσω από την μπασκέτα ως φωτογράφος, δίπλα στους παίκτες! Στο «πεταχτάρι» του Πρίντεζη στο τέλος είδα την μπάλα όχι να μπαίνει στο καλάθι αλλά να βγαίνει από το καλάθι! Πάω να μπουκάρω μέσα, πάνε να μπουκάρουν και οι Αγγελόπουλοι! Έμεναν κλάσματα του δευτερολέπτου όμως και μας σταματάνε. Τελειώνει το ματς και ορμάω μέσα με ανοιχτά χέρια σαν αεροπλάνο, υπάρχουν τα βίντεο για αυτά που σου λέω. Περνάω δίπλα από τον Τεόντοσιτς, ο οποίος έχει σηκώσει τη φανέλα του και την ανασηκώνει, σκασμένος. Πέφτω στον Άντιτς και του σκίζω την μπλούζα!

Τρομερή περιγραφή, πες μου κι άλλα.

Δεν μπορούσε κανείς μας στο τερέν να αρθρώσει λέξη, θυμάμαι όλοι ένα κουβάρι ουρλιάζαμε «αααααα». Είχαμε γυρίσει έναν τελικό από 19 πόντους που χάναμε, ήταν απίστευτο. Θυμάμαι στους 19 πόντους να κάνει αλλαγή η ΤΣΣΚΑ, ο Τεόντοσιτς με τον Σβεντ να πηδάνε στον αέρα και να χτυπάνε τα στήθη τους. Πανηγυρίζανε δίπλα μου και τους κοιτούσα «πεθαμένος». Μέσα στον χαμό, στο τέλος βλέπω τον Ίβκοβιτς και 15 χρόνια μετά του ξαναπιάνω το χέρι και ουρλιάζω «ευχαριστώ». Και γονατίζω κρατώντας το χέρι του. Κι αυτός να μου λέει «όχι, όχι» και να με τραβάει πάνω να μην είμαι γονατιστός.

Πώς είσαι στην ομαδική φωτογράφιση μαζί με τους παίκτες και το κύπελλο;

Βγάζουν τον κόσμο έξω για να γίνει η απονομή και εγώ τραβάω βίντεο ως... φωτογράφος! Κανείς δεν με διώχνει! Πέφτουν τα χρυσαφί κορδελάκια, τραβάω βίντεο και κλαίω, με κοιτάνε οι πρόεδροι απορημένοι! Τι... φωτογράφος είναι αυτός! Κι όταν γίνεται η κλασική φωτογράφιση όπου οι παίκτες ξαπλώνουν κάτω με την κούπα, βουτάω και πέφτω πάνω στον Σπανούλη! Και βγαίνω κι εγώ στο πλάνο!

Δεν σου είπε τίποτα ο Σπανούλης;

Όχι! Δεν με έδιωξε. Και κρύβω τον Σπανούλη στο πλάνο, είναι τρελό! Μάλιστα, την επόμενη χρονιά τού το ξανάκανα, του λέω «ήρθα πάλι»! Με κοιτούσε με ένα ύφος «ρε τρελέ, μας δουλεύεις;». Κάποια στιγμή αργότερα του ζήτησα συγγνώμη και μου είπε «δεν πειράζει, καλά έκανες»!

Είσαι θρασύς.

Λογικά ναι, είμαι θρασύς. Αλλά μόνο με αυτό. Κατά τα άλλα είμαι ντροπαλός. Όμως πάνω στην τρέλα για τον Ολυμπιακό δεν μασάω.

Μία άλλη φωτογραφία με άλλη κούπα μέσα στα αποδυτήρια με την ομάδα από πού είναι;

Από το διηπειρωτικό στη Βραζιλία. Ήμουν ο μόνος Έλληνας οπαδός που πήγα από Ελλάδα στη Βραζιλία για τον μπασκετικό Ολυμπιακό! Είχε κι άλλους Έλληνες εκεί, αλλά ήταν Έλληνες της Βραζιλίας. Με είχε μάθει πλέον ο Μπαφές και οι άνθρωποι της ομάδας, με πήραν μέσα στα αποδυτήρια με την κούπα!

Τον Σλούκα τον γνωρίζεις;

Ναι, βέβαια, όλους τους παλιούς ειδικά.

Τι παιδί είναι ο Σλούκας;

Χαμηλών τόνων. Σε σχέση με άλλους που με πειράζουν, όπως ο Παπανικολάου, όπως έκανε ο Πρίντεζης, ο Μάντζαρης. Ο Σλούκας πάντα είναι πιο μαζεμένος. Μάλιστα και στη Φενέρ που έπαιζε είχα πάει να δω Εφές - Ολυμπιακός και μου βρήκε πρόσκληση ο Σλούκας για να δω και το Φενέρ - Χίμκι. Πάω στο ξενοδοχείο πριν από τα ματς στο εξωτερικό, λέω «καλή επιτυχία, σας πιστεύουμε» και φεύγω. Έχω πάρει ατελείωτη αγάπη από παίκτες και ανθρώπους της ομάδας.

Δεν φοράς μπλούζες του Ολυμπιακού όταν κάνεις τον φωτογράφο.

Όχι, για να περνάω απαρατήρητος. Βγάζω εισιτήρια ψηλά στις κερκίδες, αλλά κατεβαίνω με ψυχολογία ότι πάω στη θέση μου, δεν κοιτάω κανέναν στα μάτια, άνθρωποι είναι, ζαλίζονται, γίνεται χαμός, σε χάνουν. Στη Βραζιλία με την Εθνική έχω μπουκάρει μέσα στον αγωνιστικό χώρο με τους παίκτες και πανηγυρίζουμε μαζί μετά το ματς με την Ακτή Ελεφαντοστού. Είχαν μπει οι φωτογραφίες μου σε όλα τα ΜΜΕ με τους ποδοσφαιριστές και έλεγαν ο «Έλληνας Τζίμι Τζαμπ». Αλλά δεν διακόπτω αγώνες εγώ!

Ο μπαμπάς σου τι ομάδα ήταν;

ΑΕΚ. Ήθελε να με κάνει ΑΕΚτζή. Θυμάμαι πώς έγινα Ολυμπιακός. Πήγαινα σχολείο και στο διάλειμμα επισκέφθηκα μια μεγαλύτερη τάξη. Τότε τα τζάμια ήταν μονά και θόλωναν τον χειμώνα. Γράφαμε πάνω στα τζάμια με το δάχτυλο. Βλέπω σε ένα τζάμι τη λέξη «Θρύλος». Ρωτάω τι είναι αυτό και μου εξηγήσανε για τον Ολυμπιακό. Τότε μπήκε η σφραγίδα μέσα μου ότι θα είμαι με την ομάδα που τη λένε «Θρύλο».

Έχεις γούρια;

Ναι, είμαι της σχολής Ιωαννίδη σε απίστευτο βαθμό.

Πες μου ένα τρελό γούρι.

Ένα μόνο θα σου πω και φτάνει αυτό. Μέναμε σε ημιώροφο στη Λαμία. Για να μη μου πει κανείς από την οικογένεια «καλή επιτυχία» πριν από ματς του Ολυμπιακού, πηδούσα από το παράθυρο, γιατί το είχα συνδυάσει με οδυνηρές ήττες, όπως με τη Λιμόζ!

Η χειρότερη στιγμή σου;

Ο τελικός με την Μπανταλόνα. Επίσης, όταν ξύπνησα ένα πρωί και είδα στις εφημερίδες πρωτοσέλιδο ότι αποχωρούν οι Αγγελόπουλοι. Οι αναμορφωτές του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Ένιωσα ότι το όνειρό μου τελειώνει.

Τι βλέπεις τώρα για το φάιναλ φορ;

Μπορούμε, γιατί έχουμε και την πείρα πλέον. Πέρσι χάσαμε την κούπα, αλλά κερδίσαμε μια εμπειρία. Έχω ένα μότο στη ζωή: Πείρα είναι αυτό που αποκτάς, όταν δεν αποκτάς αυτό που θέλεις.

Πώς θες να κλείσουμε;

Αφιερώνω όλο αυτό στον Άλκη Καμπανό και στην οικογένειά του. Σε ένα παιδί που ήθελε να ζήσει παρόμοιες χαρές με την ομάδα του, αλλά δυστυχώς δεν τον αφήσανε.