Ολυμπιακός: Με την πλάτη στον τοίχο - Όπως του αρέσει!
Ο Ολυμπιακός ποτέ του δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο για να φτάσει στη διάκριση - Πάντοτε επέλεγε το ριψοκίνδυνο μονοπάτι.
Η τελευταία φορά που είδαμε τον Ολυμπιακό να αξιοποιεί με ομαλότητα το πλεονέκτημα έδρας του στα playoffs της EuroLeague ήταν το 2010. Το θυμάστε; Όταν και απέκλεισε με 3-1 νίκες την πολωνική Πρόκομ και προκρίθηκε στο Final Four του Παρισιού. Τα παιχνίδια ενδεχομένως και να τα έχετε ξεχάσει γιατί δεν είχαν δράμα, ούτε και ιδιαίτερο άγχος.
Έκτοτε, η ομάδα του Πειραιά είτε φροντίζει να παίρνει πανηγυρικές προκρίσεις έχοντας το μειονέκτημα έδρας, φέρνοντας τα πάνω-κάτω (όπως το 2012 με Σιένα και το 2015 με Μπαρτσελόνα), είτε να μας προσφέρει σασπένς και συναρπαστικούς αγώνες. Το 2017 με break στο break κόντρα στην Αναντολού Εφές στην Πόλη, ενώ επανέλαβε το ίδιο και με με τη Μονακό στην περσινή σεζόν. Ακόμη και το 2013 (με Γιώργο Μπαρτζώκα προπονητή) απέναντι στην Εφές, ναι μεν πέρασε με 3-2 νίκες στο Final Four του Λονδίνου, αλλά στο 5ο ματς στο Φάληρο είχε βρεθεί στο -15 στο πρώτο ημίχρονο. Οι ανατροπές, τα break, είναι το αλατοπίπερο σε αυτές τις σειρές και για αυτό μένουν στη μνήμη.
Ολυμπιακός: Αυτό που λείπει από τον Ελ Κααμπί
Η ουσία όμως δεν είναι τόσο το θέαμα, όσο το αποτέλεσμα και ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή δεν θέλει να χύσει την καρδάρα με το γάλα, ούτε και να γίνει η πρώτη ομάδα στα χρονικά της σύγχρονης εποχής της EuroLeague, η οποία αν και θα έχει τερματίσει στην πρώτη θέση της κατάταξης, δεν θα περάσει στο Final Four.
Στο μεγάλο λιμάνι ναι μεν υπάρχει απογοήτευση από την ήττα από τη Φενέρμπαχτσε, αλλά ούτε έχει πέσει το ηθικό, ούτε έχουν ταραχθεί οι ισορροπίες στα αποδυτήρια. Υπάρχει αυτοπεποίθηση, αλλά και η πίστη πως αν η ομάδα παίξει όπως θέλει, ξέρει και μπορεί, θα είναι σε θέση όχι μόνο να πάρει ένα break μέσα στην Πόλη, αλλά ακόμη και την πρόκριση στο Final-Four. Άλλωστε, μιλάμε για έναν Ολυμπιακό που σημείωσε φέτος 10 εκτός έδρας νίκες (τις περισσότερες που έκανε ομάδα φέτος), για ένα σύνολο που παίζει εξίσου καλά, είτε στο ΣΕΦ, είτε σε κάθε ευρωπαϊκό γήπεδο.
Με την πλάτη στον τοίχο, λοιπόν, οι παίκτες του Ολυμπιακού, αλλά έτσι και αλλιώς, ποτέ δεν διάλεξαν τον εύκολο δρόμο. Πάντοτε προτιμούσαν το δύσκολο και ριψοκίνδυνο μονοπάτι για να φτάσουν στους τίτλους και στις διακρίσεις.
