Δεν πάθαμε και τίποτε…

Υπό άλλες συνθήκες, δηλαδή Γιάννη παρόντος, η εικόνα και η απόδοση της Εθνικής στο φιλικό με τις ΗΠΑ θα είχε και θα… παραείχε σημασία, αλλά πλέον μιλάμε για μια ομάδα που θα βλέπαμε μάλλον στα «παράθυρα» του Εurobasket παρά σε τελική φάση Mundobasket απέναντι στο φαβορί.

Διότι οι ΗΠΑ πράγματι είναι το φαβορί της διοργάνωσης, διότι απαρτίζεται με ταλαντούχους, ιδιαίτερα φιλόδοξους και «πεινασμένους» για επιτυχία παίκτες, που έχουν όνειρό τους να ανέβουν σύντομα τα σκαλοπάτια του σταρ σίστεμ στα παρκέ του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο.

Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν το πρώτο τεστ που έδωσε η Εθνική μας στο Άμπου Ντάμπι δεν είχε «πρέπει», ούτε υποχρέωση για νίκη. Είχε όμως απαίτηση για προσπάθεια, αυταπάρνηση και προσήλωση στο πλάνο.

Άλλωστε στα φιλικά κανείς δεν ενδιαφέρεται για το αν κέρδισε ή όχι, αλλά για το αν έπαιξε καλά.

Είναι προφανές πως οι ΗΠΑ έπαιξαν καλύτερα και έδειξαν σε μεγάλο ποσοστό το πλάνο αναχαίτισης των αντιπάλων μας στο Παγκόσμιο.

Πίεση στον Ουόκαπ, να μην μπορέσει να οργανώσει σωστά, «φθορά» στον οργανωτή, ριμπάουντ και άμεσο τρανζίσιον στον αιφνιδιασμό.

Το πρόβλημα για την Εθνική μας εδράζεται κυρίως στην επιθετική λειτουργία, όπου οι αντίπαλοι παίζουν κάτω από τα σκριν τον Ουόκαπ προκαλώντας τον να σουτάρει, όπως και με τους υπόλοιπους γκαρντ.

Εάν δεν τρέξουμε στο παρκέ, δεν έχουμε πολλές επιλογές και το πλάνο με τον Μήτογλου σέντερ μάλλον θα… φορεθεί αρκετά.

Ασφαλή συμπεράσματα δεν μπορούν να βγουν από το φιλικό με τους Αμερικανούς, που προφανώς είχαν το «πάνω χέρι». Σίγουρα όμως θα βγουν πολλά και χρήσιμα στο φιλικό με τη Γερμανία (19/8), εκεί όπου ο αντίπαλος θα είναι πιο… βατός.

Εκεί θα φανεί τι μπορεί να κάνει, πόσο μπορεί να αντέξει και τι πρέπει να προσέξει η Εθνική για να παρουσιαστεί πανέτοιμη στην πρεμιέρα του Mundobasket.