Το ελληνικό μπάσκετ φωνάζει «SOS»

Ενδεχομένως να είναι και η σημαντικότερη, αν συνυπολογίσει κανείς την ποσότητα των καλών μπασκετμπολιστών που αναδείχθηκαν εκείνη την περίοδο σε συνδυασμό με τις επιτυχίες που κατάφεραν, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ξεκινώντας από τους μεγαλύτερους στους νεότερους, τα ονόματα είναι πάρα πολλά: Λάζαρος Παπαδόπουλος, Διαμαντίδης, Φώτσης, Σπανούλης, Ζήσης, Μπουρούσης, Καϊμακόγλου, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδης, Βασιλειάδης, Βασιλόπουλος, Πρίντεζης, Σχορτσανίτης, Καλάθης, Σλούκας, Παπανικολάου, Μάντζαρης. Αυτά είναι μερικά από τα ονόματα. Όλοι τους είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους. Κάποιοι διέπρεψαν με τα ελληνικά κλαμπ, άλλοι στο εξωτερικό, ενώ όλοι τους είχαν και τις στιγμές τους με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Από ένα σημείο και μετά θα λέγαμε πως το είχαμε... εύκολο να παράγουμε αξιόλογους μπασκετμπολίστες, κορυφαίου επιπέδου. Γιατί αρκετοί από τους προαναφερόμενους χαρακτηρίζονται από τους κορυφαίους όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα! Κάποτε οι ξένες ομάδες έδιναν… γη και ύδωρ για να έχουν Έλληνα μπασκετμπολίστα στα ρόστερ τους. Τώρα σχεδόν δεν τους κοιτάζουν, με τους Μπόγρη και Βασιλειάδη να συνεχίζουν να εκπροσωπούν το ελληνικό μπάσκετ στο (κορυφαίο) ισπανικό πρωτάθλημα. Είναι πλέον 30+ βέβαια... Οι νεότεροι;

Δυστυχώς η κάνουλα με τα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ έχει κλείσει. Υπάρχουν παίκτες, αλλά δυστυχώς δεν είναι του ίδιου επιπέδου με τους προαναφερόμενους. Και όσοι ξεχωρίζουν είναι ελάχιστοι. Για παράδειγμα, από τους γεννημένους το 1991 και μετά (αυτοί που είναι έως και 30 ετών) οι μπασκετμπολίστες που ξεχωρίζουν είναι λίγοι. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι μία κατηγορία μόνος του. Μετά; Αναμφίβολα ο κορυφαίος είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου (1994), ενώ υπάρχουν και οι Λαρεντζάκης (1993) και Αγραβάνης (1994). Δεν είναι όμως στο επίπεδο των Σπανούλη - Ζήση ή Φώτση - Πρίντεζη. Ο Χρυσικόπουλος δεν είχε το ξεπέταγμα που όλοι περίμεναν, ενώ ο Καββαδάς είχε σκαμπανεβάσματα στην καριέρα του. Και φτάνουμε στην περίφημη γενιά των 96/97άρηδων, η οποία όντως κατέκτησε τίτλους και διακρίσεις με την Εθνική μας στις μικρές ηλικίες. Αυτόματα ο πήχης και οι φιλοδοξίες εκτοξεύτηκαν. Χαρακτηρίσαμε «επόμενο μεγάλο Έλληνα μπασκετμπολίστα» τον Χαραλαμπόπουλο, αλλά κάπου στην πορεία ο παίκτης... χάθηκε. Έχει φτάσει 24 ετών και ακόμη δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες. Ο Κόνιαρης είναι γκαρντ περιορισμένων δυνατοτήτων, ο Παπαγιάννης έχει βελτιωθεί και ποντάρει στο ύψος του, ενώ υπάρχουν χαμόγελα για την εξέλιξη του Μουράτου φέτος με το Λαύριο. Άπαντες, όμως, ανέμεναν περισσότερα από εκείνους.

Να πούμε την αλήθεια βέβαια, αυτό το πρόβλημα δεν παρουσιάζεται μόνο στο ελληνικό μπάσκετ. Τόσο στην Ισπανία (που κυριάρχησε τα τελευταία 15 χρόνια) όσο και στη Ρωσία, αλλά και στην Κροατία όπως και στην Ιταλία, αντιμετωπίζουν το ίδιο θέμα. Δεν βγάζουν καλούς μπασκετμπολίστες. Το ελληνικό μπάσκετ όμως θα πρέπει να κοιτάξει πού χωλαίνει. Και σε αυτό έχουν ευθύνη οι υποδομές (δεν γίνεται καλή δουλειά πλέον σε πολλές ομάδες) αλλά και οι μάνατζερ που φουσκώνουν τα μυαλά των αθλητών. Ο Αρσενόπουλος χαρακτηρίστηκε νέος... Παπαλουκάς, έφυγε από τον Ολυμπιακό γιατί ήθελε να παίζει και φέτος στα 20 του χρόνια χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα στον Κολοσσό.

Υπάρχει όμως ακόμη ελπίδα; Ναι, υπάρχει. Παιδιά όπως ο Ρογκαβόπουλος, ο Χουγκάζ αλλά και ο Μαντζούκας έχουν τις προδιαγραφές να λάμψουν. Αρκεί να δουλέψουν σωστά και να τους συμβουλέψουν οι κατάλληλοι άνθρωποι.