Ελληνικό μπάσκετ ώρα μηδέν...

Και τι δεν είχαμε πάλι τις τελευταίες μέρες στο δύσμοιρο ελληνικό μπασκετάκι. Την επεισοδιακή συνεδρίαση του ΕΣΑΚΕ, το… μαγείρεμα της ΕΟΚ με τις αναδιαρθρώσεις, την αποχώρηση του Κωστή Ζομπανάκη. Η κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ μόνο ευχάριστη δεν είναι και εκπέμπει σήμα κινδύνου.

Ξεκινώντας από τα του ΕΣΑΚΕ, καλά και άγια όσα ειπώθηκαν. Αυτά που αποφασίστηκαν είναι σωστά, αλλά μήπως άργησαν και ήρθαν σε λάθος στιγμή; Όταν οι περισσότερες ομάδες φυτοζωούν, ο Ολυμπιακός παραμένει εκτός Α1 και το ενδιαφέρον κόσμου και χορηγών είναι μικρό, μας φαίνονται λίγο παράταιρα τα κριτήρια συμμετοχής και εκτός πραγματικότητας τα λεφτά που απαιτούνται. Τα μέτρα αυτά θα έπρεπε να έχουν παρθεί τα καλά χρόνια και όχι τώρα. Με την υπάρχουσα κατάσταση, ελάχιστες ομάδες θα μπορέσουν να ανταποκριθούν και να δούμε τι θα κάνει ο ΕΣΑΚΕ. Μπορεί πάλι να μείνουμε στις εξαγγελίες ή να έχει βάλει στόχο ο ΕΣΑΚΕ να κάνει πρωτάθλημα με 6-8 ομάδες.

Ο Κωστής Ζομπανάκης ήταν ένας από τους παράγοντες που «φώναζαν» από καιρό αλλά εις μάτην. Όσα έλεγε και πρότεινε ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, όμως οι αξιωματούχοι του ελληνικού μπάσκετ σφύριζαν αδιάφορα. Τους ενδιέφεραν άλλα πράγματα. Πήρε έτσι το καπελάκι του και έφυγε, μπαίνοντας στην αλυσίδα των σοβαρών επιχειρηματιών που είχαν όρεξη να επενδύσουν στο ελληνικό μπάσκετ αλλά αποχώρησαν απογοητευμένοι.

Η ζημιά στην Α1 δεν έγινε με την αποχώρηση του Ολυμπιακού, αλλά είχε αρχίσει από τα προηγούμενα χρόνια. Όταν όλα περιστρέφονταν γύρω από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και κανείς δεν ασχολιόταν με τη βάση (όποιος το έκανε χαρακτηριζόταν… γραφικός), ήταν λογικό κάποια στιγμή να γκρεμιστεί το οικοδόμημα. Ένα σπίτι χρειάζεται γερά θεμέλια και η Α1 δεν είχε. Ήταν ένα πρωτάθλημα των δύο. Ε, και με την αποχώρηση του Ολυμπιακού (που ήταν και το τελειωτικό χτύπημα) φάνηκε ξεκάθαρα η… γύμνια του πρωταθλήματος που είχαμε.

Για εμάς η λύση είναι μόνο μία: Να έχουμε ένα πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, άντε και την ΑΕΚ, ώστε να υπάρχει ενδιαφέρον, και οι «μεγάλοι» να μπαίνουν στα πλέι οφ ή σε μια τελική φάση. Γίνεται κι αλλού, το είχαν προτείνει κι εδώ αρκετοί κατά καιρούς. Ποτέ όμως δεν προχώρησε το συγκεκριμένο πλάνο. Ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτούν οι αρμόδιοι.

Πάμε τώρα και στην ΕΟΚ. Τα… ταχυδακτυλουργικά έγιναν και ανέβηκαν ένα σωρό ομάδες, δημιουργώντας πρωταθλήματα-μαμούθ τη νέα χρονιά. Υπήρξαν όμως καταφανείς αδικίες. Μέτρησαν οι βαθμολογίες στο σημείο της διακοπής, ομάδες είχαν λιγότερα παιχνίδια και ανέβηκαν σύλλογοι με χειρότερο ρεκόρ (νικών-ηττών) από άλλους. Στην Α1 γυναικών ανέβηκαν μόνο δύο ομάδες, ενώ η προκήρυξη έλεγε τρεις. Και το χειρότερο είναι άλλο: δεν προβλέπεται αντικατάσταση όσων ομάδων δηλώσουν αδυναμία συμμετοχής (και που θα είναι πολλές). Γιατί να μην παίξει δηλαδή μια ομάδα που μπορεί και θέλει; Απλά η ΕΟΚ με το… μπάχαλο που δημιούργησε ήθελε να αποφύγει και ένα άλλο καλοκαιριάτικα. Αλλά δεν είναι λογική αυτή.

Oι φωνές διαμαρτυρίας είναι πολλές, με πιο ηχηρή εκ των έσω αυτή της Μάσας Φασούλα. Αποκάλυψε ότι ουδέποτε ενημερώθηκε, κλήθηκε και συμμετείχε στην κρίσιμη τελευταία σύσκεψη της Επιτροπής Πρωταθλημάτων (όπου είναι μέλος) και χαρακτήρισε καταστροφικές για το μπάσκετ γυναικών τις αποφάσεις που πάρθηκαν. Ενημέρωσε μάλιστα πως θα παραιτηθεί από την επιτροπή.

Καταλαβαίνουμε με τι δημοκρατικά κριτήρια παίρνονται οι αποφάσεις στην ΕΟΚ όλα αυτά τα χρόνια. Ελληνικό μπάσκετ ώρα μηδέν…