Γίναμε… Αργεντινή, κι ο Αντετοκούμπο...Μέσι !

Εν μέσω κρίσης δεν ήταν λίγες οι φορές που ο προεξάρχοντος του, μετέπειτα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εύχονταν, δημοσίως, να γίνουμε... Αργεντινή, ορθώνοντας ανάστημα στο ΔΝΤ, όπως η χώρα των γκαούτσος. Το τι έγινε το καλοκαίρι του 2015 και μετέπειτα δεν είναι της παρούσης, ούτε το μέσο ο κατάλληλο, για ν’ αναφερθούμε, αλλά να που τα καταφέραμε τελικά να γίνουμε Αργεντινή! Όχι στα οικονομικά, βέβαια, αλλά… αθλητικά! Για την ακρίβεια η Εθνική μας ομάδα της καλαθόσφαιρας κινείται στα χνάρια της ποδοσφαιρικής «αλμπισελέστε»!

Όπως το ποδοσφαιρικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας της Νοτίου Αμερικής δείχνει επί μια 10ετία, τουλάχιστον, ν’ αδυνατεί να εκμεταλλευθεί ότι έχει στις τάξεις του τον – κατά πολλούς - κορυφαίο παίκτη της σύγχρονης εποχής (και σίγουρα έναν από τους καλύτερους στην ιστορία του αθλήματος), έτσι κι η «επίσημη αγαπημένη» μοιάζει να μην μπορεί να κάνει το ίδιο με τον, φετινό, ΜVP του ΝΒΑ!

Μοιάζουν Λιονέλ Μέσι και Γιάννης Αντετοκούνμπο – περι ων ο λόγος ασφαλώς – να έχουν βρει τον… κρυπτονίτη τους φορώντας τις φανέλες των αντιπροσωπευτικών τους συγκροτημάτων και ενώ τις ομάδες τους τις οδηγούν σε επιτυχίες, με …στρατοσφαιρικές εμφανίσεις, αδυνατούν να πράξουν το ίδιο με το εθνόσημο στο στήθος!

Ο Αργεντινός, εξαιρουμένου του Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων του 2005 και του χρυσού Ολυμπιακού μεταλλιού του Πεκίνου (2008), δεν έχει καταφέρει να φέρει την «σελεσιόν» στην κορυφή φτάνοντας στην «πηγή» του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 και σ’ εκείνες των Κόπα Αμέρικα, που ακολούθησαν, τα δύο επόμενα χρόνια, μένοντας με τον ανεπαρκή (για τον ίδιο και τους συμπατριώτες του) τίτλο του φιναλίστ.
Την ίδια στιγμή που, για παράδειγμα, με την Μπαρτσελόνα έχει κατακτήσει τα 4 από τα 5 Champions League της ιστορίας της, τα 8 από τα τελευταία 11 πρωταθλήματα Ισπανίας κι έχει αλλάξει υπέρ της το πρόσημο νικών στα κλάσικο με τη Ρεάλ Μαδρίτης! Επιτεύγματα, που του έχουν χαρίσει 5 «Χρυσές Μπάλες» κι 6 «Χρυσά Παπούτσια»...

Όσο για τον πρώην άσο του Φιλαθλητικού Ζωγράφου, παρότι ατραξιόν του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας, δεν θύμισε σε πολλά την οργιαστική σεζόν του στους Μιλγουόκι Μπακς, που του έδωσε τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη της περσινής σεζόν κι έφερε τα «ελάφια» στον τελικό της Ανατολής μετά από 18 χρόνια, με το καλύτερο ρεκόρ του ΝΒΑ.

«Μπερδεύουν» ή εφυσηχάζουν τους συμπαίκτες τους;

Το πιο ανησυχητικό, όμως, για τον «Greek Freak» – που κανείς δεν αμφισβητεί την υπέρμετρη επιθυμία του να προσφέρει και το ότι συναισθάνεται πως κουβαλά τους πόθους και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού (γεγονός που, ίσως, τον αγχώνει, υπέρ το δέον, όπως και τον Λατινοαμερικάνο...) είναι πως - ανεξαρτήτως των διαιτητικών λαθών, στα δύο επιθετικά φάουλ που τον καθήλωσαν στον πάγκο, για μεγάλο χρονικό διάστημα, στον «τελικό» με τους Τσέχους - η ομάδα έπιασε την επιθυμητή διαφορά, των 12 πόντων, με εκείνον στον πάγκο!

Δείγμα ότι η παρουσία του ίσως να «μπερδεύει» τους υπολοίπους (που προσπαθούν να παίξουν όπως τον βολεύει...), ή να τους οδηγεί σε μια χαλάρωση, ότι είναι αυτός εκεί και θα «καθαρίσει». Κάτι που, σίγουρα, ισχύει και με τους συμπαίκτες του Μέσι στην Εθνική Αργεντινής...

Εξάλλου, μόνο τυχαίο δεν είναι πως, σ’ αντίθεση με το συλλογικό επίπεδο, οι δύο άσοι, σε διεθνές, αποτελούν μέλη ομάδων που δεν φημίζονται για την τεχνοκρατική οργάνωση και δομή τους...

Συμπερασματικά, οι περιπτώσεις Μέσι κι Αντετοκούνμπο υπενθυμίζουν ότι στον ομαδικό αθλητισμό ο ένας δεν μπορεί, παρά αποσπασματικά, να νικήσει τη δύναμη του συνόλου κι ότι αποδίδει βέλτιστα όταν δεν αναμένεται ως …Μεσσίας, αλλά είναι ενταγμένος σ’ αυτό ορθολογικά, βάσει σχεδίου και προγραμματισμού, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του ίδιου και των συμπαικτών του.