Καντσελιέρι: «Δε θα ξεχάσω ποτέ που ο κόσμος του ΠΑΟΚ τραγούδησε το όνομά μου»

Αναλυτικά:

Για την Μπιέλα: «Στη Μπιέλα μου τραγούδησαν "Καντσελιέρι ένας από εμάς". Ήμουν εκεί για έξι χρόνια, πέρασα υπέροχα. Πραγματικά ένιωσαν ότι ήμουν ένας από αυτούς. Αλλά το γεγονός ότι σου λένε κάτι τέτοιο στη Θεσσαλονίκη, όταν φτάνεις και κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι, έχει μια μικρή επίδραση. Με ανατριχιάζει. Μετά πρέπει να είσαι λογικός στις επιλογές σου, αλλά εκείνα τα 20 δευτερόλεπτα στο τέλος του αγώνα, όταν έχεις κερδίσει, υπάρχει αδρεναλίνη και ο κόσμος σε αναγνωρίζει, είναι πανέμορφο»

Για τα συναισθήματα όταν ακούει το όνομά του από τον κόσμο του ΠΑΟΚ και τη σύγκριση με τους Μάριο Μπόνι και Μίρκο Τάκολα: «Και οι τρεις μας είχαμε την τυπική ιταλική… θέρμη, να προσεγγίζουμε κάθε παιχνίδι έτσι. Τους αρέσει όταν οι προπονητές τους έχουν και δείχνουν αυτό το πάθος. Σου λένε με στοργή, τους αρέσει που είσαι τόσο παθιασμένος. Είναι ωραίο να ακούς σε ένα έθνος που δεν είναι δικό σου, ανθρώπους τόσο χαρούμενους μαζί σου. Είναι ωραίο. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό».

Για το αν έχει κλισέ στην καριέρα του: «Ίσως έχω προσαρμοστεί σε κάποια κλισέ. Για να είσαι προπονητής υψηλού επιπέδου πρέπει να είσαι πολύ απαιτητικός, και για να είσαι πολύ απαιτητικός πρέπει να έχεις χαρακτήρα και προσωπικότητα, και τι σημαίνει χαρακτήρας και προσωπικότητα για έναν προπονητή; Να είναι σκληρός. Ρίχτηκα σε αυτή την πεποίθηση χωρίς να προβληματιστώ για το αν η αφετηρία ήταν σωστή, σε αντίθεση με την εφαρμογή. Είδα μόνο ένα κανάλι επικοινωνίας: το δικό μου. Υποτίμησα την ανατροφοδότηση που ερχόταν από την ομάδα.

Στα 52 μου χρόνια κατάφερα να αποδεχτώ ότι έχω καταλάβει κάτι. Πάντα ήμουν περίεργος για το πως μπορείς να κάνεις την ίδια δουλειά αλλά σε μια άλλη χώρα. Νομίζω ότι το μπάσκετ είναι το ίδιο, αλλά η κουλτούρα του κράτους όπου παίζεται, οι προπονητές, οι εργαζόμενοι και οι ντόπιοι παίκτες είναι λίγο διαφορετική, η προσέγγιση είναι διαφορετική. Πάντα με ενδιέφερε να πάω στο εξωτερικό για να προπονήσω και ταυτόχρονα, αυτό το ενδεχόμενο συνέβη τυχαία».

Για την αγάπη του για τη Λιμόζ: «Θα ήθελα να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλες πραγματικότητες. Είχα αρχίσει να ψάχνω στο εξωτερικό, για να δω αν υπήρχαν ευκαιρίες, και μία ήρθε από τη Λιμόζ. Δε θα μπορούσα να περιμένω κάτι καλύτερο, γιατί είναι ένας σύλλογος με απίστευτη ιστορία, ο μοναδικός στη Γαλλία που έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών, καθώς και πολλά εθνικά πρωταθλήματα. Αυτό ήταν ένα περιβάλλον που βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε μια προσέγγιση στη δουλειά που πάντα έκανα δική μου: να είμαι παθιασμένος. Αγαπούν απόλυτα την ομάδα, με τρόπο ενστικτώδη, και ήρθαμε πιο κοντά με φυσικό τρόπο».

Για τη θητεία του στην Στρασμπούρ: «Η παρουσία στη Γαλλία μου επέτρεψε να συνεχίσω την καριέρα μου στο εξωτερικό. Δεν είναι ότι είχα δουλέψει ειδικά για να έρθω και να προπονήσω στην Ελλάδα, αλλά μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία. Δε μπορείς να πεις όχι στον ΠΑΟΚ. Και εδώ, όπως και στη Λιμόζ, η κουλτούρα του πάθους για την ομάδα είναι απαράμιλλη. Η αγάπη για την ομάδα είναι τεράστια. Είχα την τύχη, τόσο με τη Μίλανο όσο και με γαλλικές ομάδες, να παίξω στο παρελθόν στην Ελλάδα, στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Πάντα με γοήτευε η σταθερή ατμόσφαιρα των ντέρμπι που έχουμε εδώ, τα γεμάτα γήπεδα, το να πηγαίνεις στο γήπεδο πρωτίστως για να φωνάζεις βραχνά, ενώ χειροκροτείς την ομάδα σου. Κάθε φορά που ερχόμουν εδώ αυτή η ατμόσφαιρα με αιχμαλώτιζε.

Ένας παίκτης που είχε παίξει στον Παναθηναϊκό μου είπε κάποτε ότι θα ήμουν τέλειος για τον ΠΑΟΚ, δεν ήξερα πολλά, θυμόμουν την ιστορία του συλλόγου αλλά δεν είχα πάει ποτέ στη Θεσσαλονίκη. Λίγους μήνες αργότερα, ο ΠΑΟΚ μου τηλεφώνησε. "Νομίζω ότι πρέπει να πάω, είπα στον εαυτό μου. Δύο στοιχεία κάνουν μια απόδειξη. Έφτασα χωρίς να ζητήσω πολλά. Καταφέραμε να έχουμε καλά αποτελέσματα και τώρα είναι όμορφα. Μου θυμίζει τη Μπιέλα, μου θυμίζει το Τέραμο: ένα πάθος για το μπάσκετ τόσο υπερβατικό που οι άνθρωποι σε ευχαριστούν στο δρόμο. Το αποτέλεσμα δεν έχει πια σημασία: όλοι αγαπούν την ομάδα και τους παίκτες της».

Για την πρώτη του χρονιά στον ΠΑΟΚ και τους ημιτελικούς με τη Σολέ: «Το σκορ ήταν πάντα ισορροπημένο, ήταν μια μάχη και στα δύο παιχνίδια. Αντισταθμίσαμε το ταλέντο τους με επιθυμία και ένταση. Όταν πλησιάζεις σε έναν ημιτελικό και ξέρεις ότι οι αντίπαλοι είναι μεγάλου επιπέδου, προετοιμάζεσαι και προσπαθείς να μην κάνεις ούτε ένα λάθος στην επικοινωνία. Κατά τη διάρκεια του αγώνα λέγαμε πάντα ο ένας στον άλλον ότι αυτή η σειρά θα κριθεί κατοχή προς κατοχή. Αυτό βοήθησε όταν στο δεύτερο ημίχρονο, στο Σολέ, ήμασταν πίσω στο σκορ με 13 πόντους. Παραμένοντας ήρεμοι, ξέραμε ότι κατοχή μετά με κατοχή μπορούσαμε να ανακάμψουμε. Και τα καταφέραμε.

Υπήρξαν συγκλονιστικές και τυχερές στιγμές, όπως εκείνο το buzzer-beater, αλλά όλα αλλάζουν. Πέρυσι έχασα το Κύπελλο Γαλλίας αφού χάσαμε όλα τα σουτ στα τελευταία τρία λεπτά. Και ήταν όλα ανοιχτά. Αυτή είναι η ομορφιά αυτού του αθλήματος. Πρέπει πάντα να είσαι έτοιμος να αντιδράσεις σε μια κατάσταση που αλλάζει σαν τον άνεμο. Στην ανοιχτή θάλασσα, αν δεν είσαι ειδικός το πλοίο ανατρέπεται».

Για την στήριξη του κόσμου του ΠΑΟΚ: «Στην έδρα μας, είχαμε το πολύ κόσμο μόνο σε λίγους αγώνες. Με τον Άρη, με την ΑΕΚ, με τον Ολυμπιακό. Αλλά παραδόξως, το να παίζουμε στο FEC μας βοήθησε, δεδομένου ότι τόσοι πολλοί φίλαθλοι από το εξωτερικό ερχόντουσαν πάντα στους αγώνες. Αυτό άρχισε να δημιουργεί έναν δεσμό με την ομάδα, η οποία είδε 150 άτομα στις κερκίδες για εμάς στο Οπόρτο. Και λες: "Πώς είναι δυνατόν";

Μερικοί έφυγαν, έκαναν δύο ενδιάμεσες στάσεις, αλλά οι περισσότεροι ήρθαν από εκεί. Έγινε στο Βέλγιο, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία, στο Φριμπούρ, στη Γαλλία στο Ντιζόν: παντού, πάντα 100-150-200 άτομα να μας υποστηρίζουν. Αλλά τώρα είναι η καμπή… Το να προσπαθήσεις να πετύχεις ένα σημαντικό αποτέλεσμα ως αουτσάιντερ φέρνει πολλή αγάπη και στήριξη. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν άδεια για να έρθουν και να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Δεν πάνε στη δουλειά τους για να προετοιμαστούν. Αυτά είναι ειλικρινά πολύ όμορφα πράγματα για να τα ζήσεις».