Ταλέντα ψάχνουν… χώρο και χρόνο

Είναι πάρα πολλές οι φορές που αναρωτιούνται οι φίλαθλοι εάν μετά τα μεγάλα αστέρια του ελληνικού μπάσκετ, τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Καλάθη, τον Ζήση, τον Μπουρούση, τον Βασιλόπουλο υπάρχουν παίκτες ικανοί να συνεχίσουν την κληρονομιά και την παρακαταθήκη που παραλαμβάνουν.

Εχει γίνει πολλή κουβέντα για τα χαμένα ταλέντα, τους παίκτες που δεν μπόρεσαν να φτάσουν εκεί που υπαγόρευαν οι δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες που ομάδες και προπονητές άφησαν να φύγουν.

Κυρίως όταν βλέπει κανείς την νυν εθνική ομάδα, τον… καθρέφτη κάθε χώρας, ο προβληματισμός είναι έντονος. Παίκτες με πολλά… χιλιόμετρα στην πλάτη τους έτοιμοι να πουν το «αντίο» έχοντας καταξιωθεί στο μπασκετικό στερέωμα προτίθενται να παραδώσουν τη «σκυτάλη».

Που όμως; Υπάρχουν νέα ταλέντα; Μπορούν να εξελιχθούν; Υπάρχει χώρος και υπομονή από τους παράγοντες;

Ταλέντα υπάρχουν;

Ασφαλώς και υπάρχουν. Είναι χιλιάδες τα παιδιά που καθημερινά πηγαίνουν στα γήπεδα, κλειστά ή ανοιχτά για να κάνουν προπόνηση, να εξελιχθούν, να γίνουν καλύτεροι παίκτες.

Είναι ασφαλώς δεκάδες εκείνα που ξεχωρίζουν, με δεξιότητες και προδιαγραφές που τους δίνουν τη «μαγιά», ώστε να δημιουργήσουν σιγά- σιγά κάτι καλό. Μερικές χρονιές η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει ανάλογη «παραγωγή ταλέντων». Είναι οι λεγόμενες «φουρνιές».

Άλλοτε ξεχειλίζουν από νεαρούς με μεγάλες δυνατότητες, άλλοτε η ικανότητα είναι μικρότερη. Τα τελευταία χρόνια για παράδειγμα έχουμε δει να ξεπροβάλουν οι Παπανικολάου, Μάντζαρης, Παππάς, Παπαπέτρου, αργότερα οι Μήτογλου, Αγραβάνης, Κασελάκης, αλλά και οι Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης, Μουράτος, Λούντζης, Κόνιαρης.

Πρόσφατα δε είδαμε τους Νικολαϊδη, Αρσενόπουλο, Μωραϊτη, Ρογκαβόπουλο, Καλαϊτζάκη, Τσαλμπούρη, Παπαδάκη, Μαντζούκα, Μπαζίνα.

Ασφαλώς υπάρχουν και πάρα πολλοί άλλοι που δεν παίζουν σε ομάδες της Α1, δεν είναι στη… βιτρίνα. Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι στην παραγωγή, αλλά στην ανάδειξη, την εξέλιξη και την καθιέρωση των Ελλήνων παικτών.

Οι Ακαδημίες και η αλήθεια

Οι Ακαδημίες που υπάρχουν κατά εκατοντάδες σε όλη την Ελλάδα ασφαλώς και προσφέρουν σημαντικό έργο. Τα παιδιά εντάσσονται σε ένα πρόγραμμα και με την καθοδήγηση προπονητών εξελίσσουν τις ικανότητές τους.

Υπάρχουν καλές και κακές, όπως σε όλα στη ζωή άλλωστε. Εκεί οι γονείς έχουν την μεγάλη ευθύνη να δουν, να παρατηρήσουν, να ρωτήσουν και με ρεαλισμό να πάρουν αποφάσεις.

Το κυριότερο να παραδεχθούν όταν ακούσουν ότι το παιδί τους έχει ένα συγκεκριμένο ταβάνι. Δεν είναι όλοι ούτε Σπανούλης, ούτε Διαμαντίδης, ούτε Παπαλουκάς. Δεν μπορούν να γίνουν όλοι.

Οι Ακαδημίες θα πρέπει να έχουν την ευθύνη «θυσιάζοντας» μια συνδρομή το μήνα, να πουν την αλήθεια σε ένα παιδί που απλά δεν κάνει. Η εκμετάλλευση του ονείρου είναι χειρότερη πράξη από την πικρή αλήθεια…

Η ευθύνη των προπονητών

Στην παραγωγική διαδικασία οι προπονητές έχουν κομβικό ρόλο. Είναι εκείνοι που θα κρίνουν για το αν ένα παιδί μπορεί ή δεν μπορεί και θα αποφασίσουν για τον τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσουν εκείνο που το… έχει.

Εδώ έχει γίνει τεράστια συζήτηση για το αν τελικά οι κόουτς ενδιαφέρονται για το πρωτάθλημα ή για το αν θα μάθουν τα βασικά στους μικρούς. Ο αντίλογος είναι βέβαια πως ο πρόεδρος θέλει να διαφημίσει την Ακαδημία με νίκες και τίτλους για να προσελκύσει συνδρομές. Δεν είναι όμως όλα θέμα χρημάτων…

Εχουν κατατεθεί προτάσεις, όπως να μην υπάρχουν σκορ στα ματς των παιδικοεφηβικών, να μην εφαρμόζεται καν άμυνα ζώνης, να μην υπάρχει τρίποντο.

Ναι, υπάρχουν προπονητές που έχουν στόχο να κερδίσουν με τεράστια διαφορά τον αντίπαλο, υπάρχουν ομάδες που διαφημίζουν τις νίκες αυτές. Πράγματα καταδικαστέα…

Ο ρόλος των μάνατζερς

Είναι εκείνοι στους οποίους τα… φορτώνουν οι περισσότεροι. Μερικές φορές δίκαια, τις περισσότερες άδικα.

Οι ατζέντηδες απλά κάνουν τη δουλειά τους και οι γονείς, που ουσιαστικά έχουν την κηδεμονία των νεαρών, οφείλουν να έχουν ορθή κρίση χωρίς να ενδιαφέρονται για το πότε θα έρθει η πλούσια πρόταση από τη μεγάλη ομάδα.

Υπάρχουν και μάνατζερς που με σωστή καθοδήγηση, ώριμες συμβουλές και συνετούς χειρισμούς έχουν βοηθήσει παίκτες να γίνουν μεγάλοι και τρανοί.

Έναν ατζέντη τον συμφέρει ένας παίκτης να κάνει συνεχώς μεγάλα συμβόλαια και όχι μια φορά και τέλος. Εδώ περισσότερη ευθύνη έχουν οι γονείς…

Ευκαιρίες, υπομονή και δουλειά

Πίσω και πάνω από όλα όμως εκείνο που απαιτείται είναι υπομονή και πάρα πολλή δουλειά. Ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς και οι υπόλοιποι έχαναν γιορτές, αργίες, διακοπές για να κάνουν προπόνηση και να διορθώσουν τις ατέλειές τους ακόμα και όταν είχαν φτάσει στην κορυφή.

Ακόμα και τώρα ο Θεσσαλός πρώτος πάει και τελευταίος φεύγει από το γήπεδο. Είναι ξεκάθαρο πως ο μοναδικός δρόμος για την επιτυχία και την καταξίωση περνά από τις στιγμές που νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο, αλλά εσύ συνεχίζεις πέρα από τα όριά σου.

Ασφαλώς όμως χρειάζονται και ευκαιρίες. Υπομονή από τους παράγοντες να εμπιστευθούν τους νεαρούς, να αποδεχθούν την ήττα από το λάθος που μοιραία θα κάνουν κάποια στιγμή και να τους στηρίξουν.

Στην Ελλάδα όμως με την πίεση που υπάρχει κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο και η ομάδα θα προτιμήσει να αποκτήσει έναν ξένο παίκτη που θα κάνει τη διαφορά στέλνοντας στον πάγκο τον νεαρό…