Στα όρια της εξάντλησης

Ο Κώστας Σλούκας ενημέρωσε την ΕΟΚ πως δεν μπορεί να λάβει μέρος στη φετινή προσπάθεια της εθνικής μας ομάδας ενόψει Μουντομπάσκετ. Μεγάλη και σημαντική απώλεια για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, καθώς θα χάσει έναν σπουδαίο και πολύπειρο γκαρντ. Γενικότερα υπάρχει μία αίσθηση πως η φετινή χρονιά, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στα 28 του χρόνια, σε συνδυασμό και με μία καλή φουρνιά Ελλήνων παικτών, είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για τη «γαλανόλευκη», ώστε να διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Και η απουσία του παίκτη του Ολυμπιακού είναι σημαντική σε αυτήν την προσπάθεια. Αμφίβολη είναι και η συμμετοχή του Νικ Καλάθη, ενώ ακόμη και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τσεκάρει το σώμα του για να σιγουρευτεί πως θα είναι σε θέση να παίξει.

Ο Κώστας Σλούκας, βέβαια, δίνει σχεδόν κάθε καλοκαίρι το «παρών» με την εθνική μας ομάδα, από τους εφήβους στους νέους και από εκεί στους άνδρες, συμμετέχοντας σε συνεχόμενα Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ. Πλέον, όμως, τα χρόνια περνάνε. Δεν είναι μικρό παιδί. Είναι 33 ετών και ο κάθε παίκτης έχει μάθει να «ακούει» το σώμα του. Ας μην ξεχνάμε πως στο πρόσφατο παρελθόν ο Θοδωρής Παπαλουκάς σταμάτησε από την Εθνική στα 31 του, ο Δημήτρης Διαμαντίδης στα 30 και ο Βασίλης Σπανούλης στα 33. Βλέπετε, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η Ευρωλίγκα, οι αγώνες έχουν αυξηθεί στο κατακόρυφο.

Η σεζόν έχει μεγαλώσει, οι αναμετρήσεις γίνονται όλο και περισσότερες, όπως και οι προπονήσεις, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για ξεκούραση και ανάρρωση. Φτάσαμε στα τέλη Ιουνίου για να ολοκληρωθούν οι εγχώριες διοργανώσεις και ύστερα οι Εθνικές ζητούν από κάθε παίκτη σε έναν μήνα να ξεκινήσει προετοιμασία. Αντιλαμβάνεστε πως αυτό δεν είναι εύκολο για έναν αθλητή, ο οποίος πλέον καλείται να δώσει σχεδόν 80 ματς σε μία σεζόν. Ο αριθμός είναι τεράστιος, υπερβολικός. Ειδικά οι μπασκετμπολίστες, οι οποίοι λαμβάνουν μέρος στην Ευρωλίγκα, πλέον δίνουν πολύ περισσότερους αγώνες σε σχέση με τους ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν σερί εβδομάδες που δίνουν τρία ματς.

Σε αυτό, βέβαια, ευθύνεται η ασυνεννοησία που υπάρχει μεταξύ ΦΙΜΠΑ και Ευρωλίγκας. Η δεύτερη λίγκα προσπαθεί να αναπτύξει το πετυχημένο προϊόν της, αυξάνει τους αγώνες, έχει στο μυαλό της να το μετατρέψει σε ένα… μικρό ΝΒΑ, αλλά η αύξηση των ομάδων στην Ευρωλίγκα και οι αγώνες που όλο και πολλαπλασιάζονται ναι μεν γιγαντώνουν εμπορικά το προϊόν, αλλά οι παίκτες παραμένουν δώδεκα και οι αθλητές δεν είναι ρομπότ. Παράλληλα, οι εγχώριες διοργανώσεις δεν κάνουν εκπτώσεις. Συνεχίζουν να δίνουν πολλά παιχνίδια, τόσο στο πρωτάθλημα όσο και στο Κύπελλο, ενώ προσθέστε και τους αγώνες του Σούπερ Καπ.

ΦΙΜΠΑ και Ευρωλίγκα κοιτάζουν το συμφέρον τους, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν πως οι αθλητές δεν είναι μηχανές και δεν γίνεται να τους εξαντλούν. Υπάρχουν και άλλοι μπασκετμπολίστες στην Ευρώπη, οι οποίοι είναι συγκρατημένοι με την προοπτική να ενισχύσουν τις εθνικές τους ομάδες στο ερχόμενο Μουντομπάσκετ, ειδικά εκείνοι που έχουν πατήσει τα 30. Γιατί στην πορεία βλέπουν όχι μόνο τον οργανισμό τους να εξαντλείται αλλά και το σώμα τους να είναι ευάλωτο σε τραυματισμούς.

Και όσο και αν υπάρχει η αγάπη για την πατρίδα και το εθνόσημο, οι σύλλογοι είναι εκείνοι που πληρώνουν τους παίκτες. Αν δεν υπάρξει μείωση των αγώνων (είτε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είτε στις εγχώριες), σε βάθος χρόνου θα βγουν χαμένες οι εθνικές ομάδες και στις μεγάλες διοργανώσεις θα βλέπουμε όλο και λιγότερους πρωτοκλασάτους μπασκετμπολίστες.