Προμηθέας και Λαύριο, όαση στο ελληνικό μπάσκετ

Αρκεί να έχουν ανθρώπους με τεχνογνωσία, μεράκι και πάνω απ’ όλα να αγαπούν το ίδιο το μπάσκετ. Βαγγέλης Λιόλιος και Γιάννης Ψαρράκης είναι δύο τέτοιοι άνθρωποι με knowhow για το πώς στήνεται μια ομάδα και την εύρυθμη λειτουργία της. Από τα κύρια συστατικά της επιτυχίας είναι φυσικά και οι άνθρωποι στους οποίους έχει ανατεθεί η καθοδήγηση της ομάδας εντός παρκέ.

Μάκης Γιατράς και Χρήστος Σερέλης είναι χρόνια στους πάγκους του Προμηθέα και του Λαυρίου και ξέρουν από την καλή και από την ανάποδη τα αποδυτήρια και το τι τρέχει στην ομάδα. Θα θέλαμε μια μέρα να δούμε και τους δύο σε υψηλότερο επίπεδο, χωρίς φυσικά να αδικούμε τις ομάδες που έχουν την τιμητική τους σήμερα. Πλέον, μπορούν κι αυτές να λένε ότι είναι μεγάλες ομάδες. Απλά μας πονάει όταν βλέπουμε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός να εμπιστεύονται ξένους προπονητές, καλή ώρα όπως τώρα με τον Κάτας. Τι είχε πετύχει άραγε ο Ισραηλινός για να πάρει το προνόμιο να καθίσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού;

Σημαντικό ρόλο στην επιτυχία Προμηθέα και Λαυρίου έχουν και οι καλές διασυνδέσεις με τους μάνατζερ. Οι περισσότεροι ξένοι που φέρνουν είναι «λαχεία» και χωρίς πολλά λεφτά. Και εδώ μας δημιουργείται παράπονο. Πώς μπορούν αυτοί να βρίσκουν τέτοιους ξένους και ο Ολυμπιακός να μην μπορεί. Αν και με τον Ολυμπιακό είναι… άλλου παπά ευαγγέλιο. Παίκτες που φαίνονται «λίγοι» με τα ερυθρόλευκα και όταν πάνε αλλού μεταμορφώνονται και πετάνε. Τελευταίο παράδειγμα αυτό του Μπάλντγουιν, τον οποίο… κορόιδευαν όλοι και φέτος με την Μπάγερν κάνει… όργια και είναι από τους καλύτερους Αμερικανούς της Ευρωλίγκας. Πραγματικά σηκώνουμε τα χέρια ψηλά.

Και μια που πιάσαμε τον Ολυμπιακό, δυστυχώς νιώθουμε δικαιωμένοι όταν από νωρίς λέγαμε ότι κάτι δεν μας πάει καλά σε αυτήν την ομάδα. Η ήττα από τον Παναθηναϊκό ήταν ντροπή. Όσο κι αν μιλάμε για ντέρμπι «αιωνίων», το να χάνεις από αυτόν τον Παναθηναϊκό πρόκειται περί κατορθώματος. Και μπορεί να μη μας αρέσει αυτό που θα πούμε, αλλά προσωπικά νιώθουμε ότι πέσαμε λίγο έξω με τον Μπαρτζώκα, που πλέον έχει κι αυτός ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Έχει κάνει λάθη στη διαχείριση του ρόστερ, ενώ δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί έκρινε ότι δεν χρειάζεται ένας ψηλός.

ΥΓ.1: Πολύ σωστό αυτό που έγραψε ο Νότης Ψιλόπουλος. Λείπει ένας Τόμιτς από την ομάδα. Πολύ. Μπορεί σε αρκετούς να μη φαίνεται τόσο σημαντικό αυτό, αλλά δεν ξέρετε πόσο μετράει να είναι στα αποδυτήρια και παντού ένας τέτοιος άνθρωπος. Κι ας μην ήταν ντε και καλά ο Τόμιτς αυτός.

ΥΓ.2: Και επειδή «ΦΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ» η στήλη, και θέλουμε να λέμε αλήθειες, ναι, το Λαύριο έχει λίγο και την εύνοια της διαιτησίας φέτος. Αλλά, αφού το κατόρθωσε κι αυτό, να αντιμετωπίζεται από τους ρέφερι ως μεγάλη ομάδα, μαγκιά του!