Το Σουφλί δείχνει τον δρόμο…

Μιλούσαμε πρόσφατα με τον Κώστα Χριστοφιδέλη και, ανάμεσα στα άλλα, μας είπε: «Αυτό που έζησα φέτος ως προπονητής στην Ελλάδα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Τελειώσαμε τη σεζόν τέλη Μαρτίου και η επόμενη ξεκινάει μέσα Οκτώβρη. Μιλάμε για μισό χρόνο απραξίας, την ώρα που σε άλλα πρωταθλήματα οι υποχρεώσεις ολοκληρώθηκαν πριν από λίγες μέρες. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει. Θέλουμε περισσότερη δουλειά, αυτό δεν μας φοβίζει».

Την ώρα λοιπόν που στο ποδόσφαιρο ψάχνουν έναν μήνα ξεκούρασης, στο βόλεϊ τον μισό χρόνο κάθονται. Και όταν έρχεται η ώρα οι παίκτες να διαπραγματευτούν τα συμβόλαιά τους, ζητούν αύξηση και εναντιώνονται στους πέντε ξένους για να μη χάσουν τα υπέρογκα ποσά που παίρνουν σε σχέση με την αξία τους. Πόσοι βολεϊμπολίστες και βολεϊμπολίστριες κάνουν προπόνηση το καλοκαίρι; Ελάχιστοι από τις μεγάλες κατηγορίες παίζουν λίγο μπιτς βόλεϊ, 5-10 κάνουν ατομικές προπονήσεις και οι άλλοι περιμένουν το επόμενο συμβόλαιό τους να πάρουν 500 ευρώ παραπάνω, εκμεταλλευόμενοι τη λειψανδρία. Ελάχιστοι ζητούν διπλές προπονήσεις, ελάχιστοι απαιτούν να τους νοικιάσουν σπίτι κοντά στο γήπεδο για να κάνουν παραπάνω εξάσκηση, ελάχιστοι βελτιώνουν την τεχνική τους το καλοκαίρι. Κι όσοι ή όσες σταματούν από την Εθνική σε γόνιμη αθλητικά ηλικία γυρνούν χειρότεροι ή χειρότερες, χωρίς όμως να ρίξουν το κασέ τους.

Το πρόβλημα εντοπίζεται και στους Έλληνες προπονητές, που δεν είναι επαγγελματίες, έχουν το βόλεϊ σαν επιμίσθιο, αφού εργάζονται στο δημόσιο, στα σώματα ασφαλείας, σε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ και σε κοινωφελείς εταιρείες. Είναι κατά κάποιον τρόπο διεκπεραιωτές, ενώ τα περισσότερα σωματεία απλά έχουν τα τμήματα υποδομής για έσοδα, για τα 30-40 ευρώ τον μήνα, και ενδιαφέρονται για την ποσότητα και όχι για την ποιότητα.

Πάμε τώρα στη φωτεινή εξαίρεση, το Σουφλί των 2.500 κατοίκων, πατρίδα των Μουστακίδη, Γκιούρδα, Δεληκώστα, Σιδηρόπουλου, Τσιακμάκη, Καλούδη και Νίκου Μούχλια, που τώρα έχει τους τρεις γιους του Μούχλια και τους δύο στις εθνικές ομάδες. Συν πολλούς άλλους που πέρασαν από τις εθνικές παίδων, εφήβων. Παλιά υπήρχαν ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης και η Ορεστιάδα που δεν παράγουν πλέον.

Ο Μούχλιας είναι και προπονητής του Έβρου Σουφλίου, μαθαίνει βόλεϊ στους παίκτες του. Ο μεγάλος Μούχλιας παίζει στον ΠΑΟΚ, ο μεσαίος στην Εθνική ανδρών και στη γερμανική Ντούρεν, ενώ ο μικρός, ο Σταύρος, κίνησε το ενδιαφέρον της μεγάλης Ματσεράτα. Και τι έκαναν οι Ιταλοί; Κάλεσαν τον 15χρονο στην Ιταλία, τον δοκίμασαν και του είπαν «τέτοιος παίκτης στην ηλικία σου δεν υπάρχει στην Ιταλία». Και τον κάλεσαν στην προετοιμασία τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου όταν θα λείπουν οι διεθνείς και στις διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα όταν δεν θα έχει σχολείο για να τον βελτιώσουν.

Φυσικά καμία ελληνική ομάδα δεν ασχολήθηκε με τον Σταύρο Μούχλια. Και όλα αυτά που ισχύουν στην Ελλάδα έχουν αντίκτυπο και στις Εθνικές ανδρών και γυναικών. Και δύσκολα θα αλλάξει η κατάσταση...