Η «τιμωρία» των συνδικαλιστών του βόλεϊ

Πρόσφατα η ΕΣΑΠ πήρε απόφαση για την αύξηση των ομάδων της Volley League από 10 σε 12 και ταυτόχρονη αύξηση των ξένων παικτών από 4 σε 5, αλλά το συνδικαλιστικό όργανο του Ελλήνων βολεϊμπολιστών, ο ΠΑΣΑΠ, ανακοίνωσε ότι δεν συμφωνεί. Με προηγούμενη απόφαση, για να περάσει η αύξηση των ξένων, χρειάζεται συμφωνία παικτών, ΕΟΠΕ και ΓΓΑ, κάτι που είναι σαφώς παράνομο και μπορεί να προσβληθεί στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Με ποιο δικαίωμα μπορείς να στερήσεις το δικαίωμα σε έναν Ευρωπαίο βολεϊμπολίστα να παίξει στην Ελλάδα; Όποια, επομένως, ομάδα το πάει ως το τέλος, θα δικαιωθεί.

Το παρακάμπτουμε αυτό, αν και εμείς θα το τολμούσαμε σε περίπτωση που παίρναμε αποφάσεις για κάποια από τις 10 ομάδες της Volley League. Καταλαβαίνουμε ότι όλοι θέλουν εργασιακή ειρήνη, ας αναλογιστούν όμως οι συνδικαλιστές ότι με τις δύο πρόσθετες ομάδες ανοίγουν τουλάχιστον 15 νέες θέσεις εργασίας για τους συναδέλφους τους. Και αν δεν το καταλάβουν, προτείνουμε να δώσουν στον ΠΑΣΑΠ τα μπάτζετ της Volley League και να τους αφήσουν να κάνουν αυτοί τα ρόστερ με αξιόλογους Έλληνες παίκτες. Δεν θα τα καταφέρουν, γιατί υπάρχει λειψανδρία, δεν υπάρχουν νέες καλές φουρνιές, χωρίς να φταίει βέβαια ο ΠΑΣΑΠ, αλλά όλοι όσοι δουλεύουν στις υποδομές των ομάδων.

Ας ρωτήσουν και τον Βασίλη Μηνούδη που υπήρξε πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου και τώρα πέρασε στην αντίπερα όχθη, έγινε μάνατζερ στον Μίλωνα. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να αγωνίζονται Έλληνες παίκτες που ξεπέρασαν ή πλησιάζουν τα 40 χρόνια με υπέρογκες αμοιβές.

Περνάμε στις αρνήσεις Ελληνίδων βολεϊμπολιστριών, με το πρώτο κύμα να ξεσπά όταν ήρθε ο Αμποντάνζα και τις Χριστοδούλου, Βεργίδου, Γιώτα και κάποιες άλλες συνομήλικές τους να αποχωρούν από την Εθνική. Παίκτριες γύρω στα 30 χρόνια, που ναι μεν είναι νέες για να λένε «όχι» στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά η περίπτωση της Ανθής Βασιλαντωνάκη είναι τελείως διαφορετική.

Η Βασιλαντωνάκη, λοιπόν, σε ηλικία μόλις 26 χρόνων, αρνήθηκε πέρυσι να πάει στην Εθνική και παρότι ο Αμποντάνζα είχε πει ότι όποια κλείσει την πόρτα δεν ξανανοίγει όσο είναι αυτός ομοσπονδιακός, ο Τούρκος Οτσάλ την ξανακάλεσε και αρνήθηκε πάλι. Δικαίωμά της βέβαια, αλλά το ελληνικό βόλεϊ επένδυσε στην Ανθή, ξόδεψε χρήματα για να προπονηθεί και να προετοιμαστεί με τις Εθνικές κορασίδων και νεανίδων όπου αναδείχθηκε και τώρα, που έγινε παγκόσμια σταρ, περίμενε ανταπόδοση. Τόσο το ελληνικό βόλεϊ όσο και τα κορίτσια που πάνε χωρίς δεύτερη κουβέντα στην Εθνική, χωρίς φυσικά να αμείβονται για τα καλοκαίρια τους. Το κάνουν γιατί είναι τιμή να φοράς τη φανέλα με τον εθνόσημο. Και πώς θα φαινόταν στην ίδια τη Βασιλαντωνάκη αν πήγαινε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και δεν τη συνόδευαν οι Στράντζαλη, Κωνσταντινίδου, Bλαχάκη, Ανθούλη και τα άλλα κορίτσια;

Εκτός και αν έχει κάποιον σοβαρό λόγο ή κώλυμα που πρέπει να το αναφέρει για να κερδίσει το δίκιο της, αν έχει δίκιο. Γιατί, διαφορετικά, δεν καταλαβαίνουμε τον λόγο που αρνείται η Ανθή, όταν παίκτριες σαν τις Εγκόνου, Χάακ παίζουν όλο το καλοκαίρι με τις εθνικές ομάδες, τιμούν την πατρίδα τους, κάνουν προετοιμασία και παίζουν σε ευρωπαϊκά, παγκόσμια πρωταθλήματα και στα προολυμπιακά τουρνουά.

Και κάτι για τις αθλήτριες που ήταν τραυματίες και δεν πήγαν στην Εθνική... Τραυματίες ήταν και στις ομάδες τους, έσφιγγαν τα δόντια και έπαιζαν. Άρα;

Ποιες δεν πήγαν; Κάντε μια αφαίρεση απο αυτές που κλήθηκαν με αυτές που ταξίδεψαν στην Άρτα και θα τις βρείτε.

ΥΓ: Δείτε που βρέθηκαν οι περισσότερες παίκτριες που δεν πήγαν στην Εθνική και δεν δούλεψαν το περασμένο καλοκαίρι. Στον πάγκο...