Ο σίγουρος, ο διαφορετικός και ο... ρισκαδόρος

Οι μεταγραφικές κινήσεις των τριών «μεγάλων» του ελληνικού βόλεϊ ανδρών έχουν -εκτός απροόπτου- ολοκληρωθεί και η προσέγγιση των Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ στο θερινό... παζάρι ήταν εύλογα εντελώς διαφορετική ανά περίπτωση.

Κι αυτό ήταν εντελώς φυσιολογικό, δεδομένου ότι οι τρεις ομάδες ξεκινούσαν από διαφορετική βάση. Ο Ολυμπιακός ήταν ο πιο... άνετος εκ των τριών, καθώς προέρχεται από δύο σερί πρωταθλήματα όντας μάλιστα νταμπλούχος τη σεζόν που πέρασε, με δύο από τους τρεις διαθέσιμους τίτλους (πρωτάθλημα και Κύπελλο).

Ο Παναθηναϊκός αντίθετα είναι 2 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, 14 (!) χωρίς Κύπελλο και του έμεινε η... παρηγοριά του League Cup (το οποίο κερδίζει συνεχώς την τελευταία τριετία). Και δεν είναι καν παρηγοριά για τους «πράσινους», δεδομένου ότι ο τρίτος τη τάξει τίτλος δεν συνάδει με την Ιστορία και τις φιλοδοξίες του συλλόγου.

Ακόμα χειρότερα τα πράγματα για τον ΠΑΟΚ, ο οποίος έχει συμπληρώσει πλέον 7 χρόνια δίχως πρωτάθλημα και ύστερα από τέσσερις σερί κατακτήσεις του Κυπέλλου, την περασμένη σεζόν έμεινε άτιτλος και... καταϊδρωμένος.

Φυσικό επόμενο, λοιπόν, ήταν οι τρεις ομάδες να λειτουργήσουν διαφορετικά στις μεταγραφές του καλοκαιριού. Ο Ολυμπιακός πολύ λογικά κράτησε τα περισσότερα βασικά στελέχη της προηγούμενης εξαιρετικής σεζόν (Στερν, Τράβιτσα, Παγένκ, Τζούριτς) και πρόσθεσε έξτρα ποιότητα και λύσεις με την έλευση του σούπερ σταρ Πέριν αλλά και των Γκαζιάνι, Κωνσταντινίδη, Παπαγγελόπουλου.

Το βασικό ερώτημα για τον Ολυμπιακό δεν έχει να κάνει με το ρόστερ αλλά με την τεχνική ηγεσία. Ο Γκαρντίνι σαν όνομα είναι πιο «βαρύ» από τους προκατόχους του Τζουλιάνι και Καστελάνι, ωστόσο καλείται να διατηρήσει και να βελτιώσει περαιτέρω το επίπεδο στους Πειραιώτες, βρίσκοντας την κατάλληλη χημεία με τους παίκτες και με τον οργανισμό.

Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, είδε και... απόειδε με το υψηλό μπάτζετ και τα «μεγάλα» ονόματα όπως αυτά των Ερνάντες, Κόβαρ, προχωρώντας σε ριζικές αλλαγές. Μαζί με τους προαναφερθέντες αποδεσμεύθηκε και ο Ρανγκέλ, ο οποίος βρίσκεται ξεκάθαρα σε καθοδική πορεία, με την «πράσινη» διοίκηση να προχωράει σε ένα πιο οικονομικό και -ιδανικά για την ομάδα- ουσιαστικό μοντέλο.

Στον ΠΑΟ επέλεξαν να επενδύσουν σε Έλληνες παίκτες που προσέφεραν -ιδίως στους τελικούς- απείρως περισσότερα από τους ακριβοπληρωμένους ξένους, όπως είναι οι Πετρέας και Φράγκος, πηγαίνοντας σε επιλογές πιο στοχευμένων και λιγότερο αναγνωρίσιμων παικτών όπως ο πασαδόρος Έλγκερτ, ο ακραίος Φαν Γκάρντερεν, ο κεντρικός Γκάσμαν, ο διαγώνιος Νίλσεν και ο λίμπερο Χανδρινός.

Κλείνουμε με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος όντας όπως είπαμε ο τρίτος και... καταϊδρωμένος της παρέας, όφειλε να αλλάξει περισσότερα και ταυτόχρονα να πάρει πιο πολλά ρίσκα ενόψει της καινούργιας σεζόν. Στη Θεσσαλονίκη επέλεξαν να εμπιστευθούν για τρίτη σερί σεζόν τον Μιλενκόσκι, που είναι μεν καλός κόουτς όμως η αίσθησή μας (και η λογική) λέει πως αυτή θα είναι η τελευταία του ευκαιρία στον «δικέφαλο του Βορρά».

Σε επίπεδο ρόστερ, πάντως, οι «ασπρόμαυροι» θα παρουσιαστούν τη νέα σεζόν αρκετά διαφορετικοί. Στον ΠΑΟΚ κράτησαν τον Κοκκινάκη και πήραν μια σίγουρη λύση στο πρόσωπο του βασικού πασαδόρου της εθνικής Ολλανδίας, Κέμινκ, όμως από εκεί και πέρα υπάρχουν ερωτηματικά στις θέσεις των ακραίων. Οι Ιβάνκοβιτς και Νασιμέντο δεν είναι και οι πλέον δοκιμασμένες λύσεις και μένει να φανεί αν θα «βγουν» ή όχι...