Άντε να αρχίσει το αληθινό Euro

Το βράδυ της Τρίτης στο Μόναχο ολοκληρώθηκε η 1η αγωνιστική σε όλους τους ομίλους και πλέον έχουμε το πρώτο δείγμα γραφής και από τις 24 διαγωνιζόμενες ομάδες. Μια πρώτη εκτίμηση για το κατά πού πάει το πράγμα στο Γιούρο είναι στο στόμα όλων, παρότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλές ομάδες βρίσκουν τη φόρμα τους μέσω των αγώνων και προϊόντος του χρόνου. Είναι συνήθως, άλλωστε, εκείνες που κατακτούν τα τρόπαια...

Θα μπορούσαμε να μπούμε στο αγαπημένο «παιχνίδι» όλων των ποδοσφαιρόφιλων σε τέτοιες διεθνείς διοργανώσεις για το αν επιβεβαιώθηκαν τα προγνωστικά σε πρώτη φάση, αλλά για αυτά έχουμε δρόμο ακόμη να τα δούμε, αφού είμαστε σε πρώιμη φάση του Γιούρο.

Εκείνο που δεν παίρνει αναβολή και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει, τουλάχιστον πριν βρεθούμε στα νοκ άουτ ματς, είναι το μονότονο μοτίβο των αγώνων που έχουμε δει έως τώρα. Με μία να παίζει και μία να καταστρέφει. Απόρροια των χαοτικών διαφορών ποιότητας και στόχων μεταξύ τους.

Με εξαίρεση το ματς στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία (που όχι άδικα χαρακτηρίστηκε «πρόωρος τελικός»), τα υπόλοιπα έπρεπε να κοιτάξεις δις και τρις στα διαφημιστικά των γηπέδων με τα λογότυπα του τουρνουά για να βεβαιωθείς ότι βλέπεις Γιούρο και όχι κάποιο... προκριματικό όμιλό του! Μόνο μεταξύ «τρικολόρ» και «πάντσερ» υπήρχε ανταγωνισμός, ισορροπία δυνάμεων (παρότι οι Γάλλοι καλύτεροι και ποιοτικότεροι), κάποιες κινήσεις στην προπονητική σκακιέρα.

Στα υπόλοιπα τι είδαμε; Ομάδες που έμπαιναν για να παίξουν και να κερδίσουν (τα λεγόμενα φαβορί) και ομάδες που τις αντιμετώπιζαν με «ταμπούρι» και… Άγιος ο Θεός. Μόνο οχυρωματικά έργα και τάφρους με... κροκόδειλους δεν επιστράτευσαν, ενώ το άλλο μισό του τερέν το έβλεπαν με… κιάλια ή περίμεναν να γίνει η αλλαγή εστίας του ημιχρόνου...

«Σκηνικά», όμως, αναμενόμενα, αφού είναι το τίμημα που αναπόφευκτα θα πληρώσεις όταν περίπου οι μισές ομάδες από τα μέλη σου ως ΟΥΕΦΑ (24 από τις 55) είναι στα τελικά. Για δεύτερη διοργάνωση μετά του 2016. Την ώρα που γίνεται κουβέντα για μείωση των αγώνων στα εγχώρια πρωταθλήματα, η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία σφυρίζει αδιάφορα και αυξάνει εκείνους που προσφέρει στους συμμετέχοντες στα τελικά. Προς άγραν ψήφων των (μικρών) ομοσπονδιών, βεβαίως βεβαίως, που περιμένουν ως μάννα εξ ουρανού τη συμμετοχή τους για να γεμίσουν τα αραχνιασμένα τους ταμεία.

Και σαν να μην έφτανε ότι η ποιότητα των ομάδων φθίνει με την αύξηση του αριθμού των συμμετεχόντων, είναι πλέον... θεσμοθετημένο ότι δεν αγωνίζονται σε αυτήν τη διοργάνωση οι, έστω, 24 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αφού τέσσερις προέκυψαν από τον «σωλήνα» του Νέισονς Λιγκ. Της διοργάνωσης που επιβραβεύει τη... μετριότητα στέλνοντάς τη στο ανά τετραετία (ή πενταετία αν ενσκήψει κορονοϊός) «πανηγυράκι». Γιατί άλλος τρόπος να δούμε Σκοπιανούς (4ης κατηγορίας) για πρώτη φορά και Σκωτσέζους (3ης κατηγορίας, στην πρώτη διεθνή διοργάνωσή τους μετά το 1998) δεν υπήρχε!

Φυσικά αυτές οι γραμμές θα γράφονταν σε άλλο τόνο, αν ο Σίμον Κιάερ και οι συμπαίκτες του αρχικά και κυρίως οι γιατροί του «Πάρκεν» (και ο απινιδωτής) κατόπιν δεν έσωζαν τη ζωή του Κρίστιαν Έρικσεν. Αλλά, όπως βλέπετε, απ’ όπου κι αν το πιάσεις το τρέχον Γιούρο, στον ίδιο παρονομαστή καταλήγεις: στην αύξηση του αριθμού των αγώνων...