Ο άνθρωπος που χάρισε την πρώτη κιθάρα στον νεαρό Καζαντζίδη

Η μεταπολεμική Ελλάδα δεν ήταν τόπος εύκολος για να ζήσεις. Η ρημαγμένη χώρα, τα μετεμφυλιακά πάθη, η φτώχεια και η άνυδρη καθημερινότητα κυλούσαν στις φλέβες των ανθρώπων. Όλοι πάσχιζαν να ανοίξουν ένα παράθυρο στο όνειρο. Κάποιοι είχαν το χάρισμα, κάποιοι όχι. Ο νεαρός Στέλιος Καζαντζίδης ήταν από τους πρώτους.

Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως χρειάζεται συχνά μια μικρή ώθηση, κι αυτή σου τη δίνουν συνήθως άνθρωποι «υπεράνω υποψίας». Ο Καζαντζίδης μνημόνευε αργότερα τον... ευεργέτη του. Στη μακρά συνέντευξή του στον Θανάση Λάλα αναφέρει:

Δούλευα στη ΛΑΝΑΤΕΞ, σ' ένα εργοστάσιο που το είχαν κάποιοι Πόντιοι. Από εκεί αρχίζει η καλλιτεχνική μου δημιουργία. Αρχίζω πια να μπαίνω στον ντορό του καλλιτέχνη. Ξυπνάει μέσα ό,τι κρυφό είχα στο υποσυνείδητό μου για το τραγούδι. Εκεί, ο εργοστασιάρχης, ο κύριος Περβανίδης μου έκανε δώρο μια κιθάρα. Κι άρχισα να την γρατσουνάω και βρήκε η φωνή μου τον σύντροφό της.

fosonline.gr

(Θανάσης Λάλας, Στέλιος Καζαντζίδης, θηρίο ανήμερο, εκδόσεις Αρμός)