Πώς ο Καζαντζίδης χαλούσε την έμπνευση του Ζαμπέτα

Μπορεί να τον λάτρευε ο Ζαμπέτας τον Στέλιο, μπορεί να τον θεωρούσε τον κορυφαίο τραγουδιστή της χώρας, του τα είχε όμως μαζεμένα για τα... παράσιτα που άθελά του έβαζε στην έμπνευσή του.

Το 1965 ο Αλέκος Σακελλάριος ανέβαζε στο θέατρο το έργο «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και ανέθεσε στον Ζαμπέτα να γράψει τη μουσική. Ο συνθέτης ενθουσιάστηκε στην ιδέα να συνεργαστεί για μια ακόμα φορά με τον κορυφαίο σκηνοθέτη και έσπευσε να ανταποκριθεί όσο καλύτερα γινόταν.

Του είχε στο μυαλό η ιδέα να γράψει ένα χασάπικο που θα εξελισσόταν σε γρήγορο ρυθμό, θυμίζοντας κάτι σαν το κρητικό πεντοζάλι. Ο στίχος του Σακελλάριου «σήκω χόρεψε συρτάκι» ήταν απολύτως ξεσηκωτικός και τον ενέπνεε απόλυτα. Υπήρχε όμως και το τραγούδι του Καζαντζίδη «σήκω χόρεψε κουκλί μου» κι εκεί πήγαινε το μυαλό του Ζαμπέτα κάθε φορά που ετοιμαζόταν να γράψει τη μουσική. Σαν να μην έφτανε αυτό απέναντι από το σπίτι του στο Αιγάλεω λειτουργούσε η ταβέρνα του Τζαβάρα με ένα τσουκ μποξ στο οποίο οι θαμώνες έβαζαν και ξανάβαζαν το τραγούδι του Καζαντζίδη.

«Πάλι οι κουφάλες το ξαναβάλανε, βαλτοί είναι;» έβριζε ο Ζαμπέτας και τα έβαζε με όλους και κυρίως με τον Στέλιο που του χαλούσε την έμπνευση. Τελικά όμως ξεκόλλησε το μυαλό του άρπαξε το μπουζούκι και βρήκε τον... δρόμο για το διάσημο συρτάκι του. Το τραγούδι έκανε πάταγο ως σάουντρακ της ταινίας «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια».