Γιατί ο Φίνος δεν ήθελε ούτε να ακούσει για τον Μίμη Πλέσσα
Ήρθε η στιγμή που ο ελληνικός κινηματογράφος είχε ανάγκη από ένα συνθέτη με όραμα αλλά όταν πρότειναν στον Φίνο τον Πλέσσα εκείνος κλότσησε και είχε το λόγο του
Δεν είναι εύκολο να γράψεις μουσική για τον κινηματογράφο και πολύ περισσότερο δεν είναι εύκολο να γράψεις τραγούδια για τη μεγάλη οθόνη. Αυτό το είχε πει πρώτος ο Μίμης Πλέσσας. Όταν ο ίδιος επιχείρησε να μπει για πρώτη φορά στα κινηματογραφικά πλατό βρέθηκε μπροστά στην άτεγκτη άρνηση του Φιλοποίμενα Φίνου.
Τις συστάσεις στον μεγαλοπαραγωγό τις είχε κάνει ο Γιάννης Δαλιανίδης: «Σου έχω ένα συνθέτη... μούρλια. Ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε» του είχε πει.
Ολυμπιακός: Η τιμητική 5η θέση στο Champions League
«Μα τι να τον κάνω; Αυτός είναι γέρος, είναι στυμμένο λεμόνι», ήταν η απάντηση του Φίνου. Γιατί το είπε αυτό; Γιατί τον άκουγε να παίζει από το 1938 ως σολίστας στην Ελληνική ραδιοφωνία.
Όταν τον είδε μπροστά του είπε: «Α, εσείς θα είστε ο γιος του Μίμη Πλέσσα!»
Ο Μίμης Πλέσσας έγινε ο σχεδόν αποκλειστικός μουσικός της Φίνος Φιλμ στη δεκαετία του '60 και μέχρι το 1976, και ο καλλιτεχνικός δημιουργός όλων των μιούζικαλ του ελληνικού σινεμά. Έχει γράψει εκτός των άλλων το καλύτερο ζεϊμπέκικο της ελληνικής λαϊκής μουσικής: «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», απογείωσε την καριέρα της Τζένης Βάνου και του Γιάννη Πουλόπουλου και έδωσε φωνή σε ηθοποιούς όπως η Μαίρη Χρονοπούλου («Του αγοριού απέναντι») και ο Δημήτρης Χορν («Οι θαλασσιές οι χάντρες»)
Αυτός ο κατά τον Φίνο «γέρος», ο αιώνιος έφηβος ξεκίνησε από πολύ μικρός την καριέρα του ως εκτελεστής της τζαζ και στα χρόνια που έζησε στην Αμερική μπορούσε να υπερηφανεύεται για συνεργασίες με μεγάλα ονόματα. Έζησε δε έναν ολόκληρο αιώνα, για να δει τον κόσμο που αγάπησε με τόσο πάθος να αλλάζει, να μεταμορφώνεται, να εξελίσσεται άλλοτε προς το καλύτερο άλλοτε προς το χειρότερο. Το μυστικό της μακροζωίας ήταν μάλλον το ανοιχτό μυαλό και η γενναιοδωρία απέναντι στη ζωή.
