Ο Καζαντζίδης στη σκιά του εαυτού του - Οι νταηλίδικες ερμηνείες

Η λατρεία στο πρόσωπο ενός καλλιτέχνη είναι συχνά επικίνδυνη, καθώς οι θαυμαστές του τείνουν στο τέλος να μας επιβάλουν μια ιδέα για αυτόν που δεν είναι απαραίτητα η αυθεντική. Όσον αφορά τον Καζαντζίδη, επικρατούν κυρίως δύο αντικρουόμενες τάσεις οι οποίες προκύπτουν από την ατελή γνώση της προσφοράς του στο ελληνικό τραγούδι.

Οι αυτόκλητοι υποστηρικτές του προβάλλουν ένα τραγουδιστή του πόνου και της ξενιτιάς εστιάζοντας σε μια εποχή του που μπορεί να θεωρηθεί και εποχή παρακμής. Όλοι οι καλλιτέχνες δικαιούνται να την έχουν. Από την άλλη οι πολέμιοι του Καζαντζίδη μας μιλούν για ένα τραγουδιστή της κλάψας και της μιζέριας, έναν παρωχημένο καλλιτέχνη που δεν αξίζει να ασχολείται κανείς μαζί του.

Αν επιστρέψουμε στα χρόνια του '50 και στις αρχές του '60, τι θα δούμε; Θα δούμε συνεργασίες με την αφρόκρεμα της λαϊκής μουσικής, Τσιτσάνη, Χιώτη, Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Καλδάρα, Ζαμπέτα και φυσικά στη συνέχεια η συνάντηση Καζαντζίδη με τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο και τον Λεοντή. Σε όλες αυτές τις συνεργασίες εγκαταβιώνει ο αυθεντικός Καζαντζίδης με νταηλίδικες ερμηνείες που δεν βγάζουν ούτε κλάψα, ούτε μίρλα, ούτε αναίτιο πόνο. Αν ο ίδιος ο Καζαντζίδης έπεσε κάποια στιγμή στο τέλμα της αυτολύπησης για λόγους που μόνο εκείνος γνώριζε και αν θεώρησε επιτυχές μάρκετινγκ να αυτοπροσδιοριστεί ως ο τραγουδιστής της ξενιτιάς και του πόνου, μένουν πίσω τα σπουδαία τραγούδια της δεκαετίας του '50 για να διαψεύδουν ευχάριστα όσους του σκάβουν το λάκκο.

«Οι βαλίτσες» του Παπαϊωάννου, «Το κόκκινο μαύρο» του Καλδάρα, το «Αν θες να δεις ποιος είμ' εγώ» του Χιώτη, Το «Με πήρες στο λαιμό σου» του Τσιτσάνη, το «Σαββατόβαρδο» του Θεοδωράκη, το «Κουρασμένο παλικάρι» του Χατζιδάκι, το «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια» του Λεοντή είναι απλά μερικά από τα τραγούδια που κλείνουν στόματα.