«Ο Άμλετ της Σελήνης» και η ψύχωση του Μάνου Ελευθερίου

Το ταξίδι. Αυτό που ζητάς, αυτό που ονειρεύεσαι, αυτό που ελπίζεις. Το ταξίδι που μπορεί να σε παρασύρει, να γίνει εφιαλτικό, να σε βγάλει τελείως αλλού από κει που φαντάστηκες. Που μπορεί να σε καταστρέψει. Πού έκανες την λάθος στροφή; Τι ήταν αυτό που ζητούσες; Είσαι σίγουρος πως θες να ξεκινήσεις με κάθε κόστος;

Ο Μάνος Ελευθερίου είχε πάντα αδυναμία στον Άμλετ. Τον διάβαζε και τον ξαναδιάβαζε από φοιτητής. Κάποτε αποφάσισε να μας χαρίσει κι έναν δικό του.

Τι ζήλεψες; Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές...

Ο Μάνος Ελευθερίου έχει πει σε συνέντευξη του σχετικά με το τι συμβολίζει ο Άμλετ για τον ίδιο:

«Ήταν ένα πρόσωπο που μού είχε γίνει ψύχωση για ένα μεγάλο διάστημα. Ξέρω απ’ έξω κι όλους τους μονολόγους από τότε που ήμουν μαθητής στη Δραματική Σχολή. Είναι ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα των αιώνων. Αλλά δεν είναι το μοναδικό έργο που με έχει τινάξει στον αέρα. Οι αρχαίοι τραγικοί πρώτα-πρώτα, οι Οιδίποδες του Σοφοκλή. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ άγρια. Βεβαίως ο Σαίξπηρ είναι ισάξιος με τους αρχαίους τραγικούς μας».

Ο Χρήστος Θηβαίος είχε δώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία για τους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού:

«Η πιο εντυπωσιακή μορφή στην ιστορία του ανθρώπου, – και που την έχει περιγράψει πολύ φανταχτερή ο Γ. Χειμωνάς, στο τραγούδι "Ο Άμλετ της Σελήνης" και είναι τιμή μου που το τραγούδησα – που είναι η μορφή του λυπημένου κοινωνήσει με αυτή τη μορφή ενός υπέροχου ανθρώπου, του ανθρώπου που θέλει να υπερβεί την καθημερινότητα του. Αυτό ακριβώς το υπερβολικό είναι αυτό, που μένει στην τέχνη. Αυτό το διαφορετικό. Αυτό το υπέρλαμπρα στολισμένο είτε είναι από αίμα είναι από αστερόσκονη, κι αυτό είναι πραγματική τέχνη. Κάτι το οποίο δεν είναι ακριβώς βίωμα αλλά είναι ένα μέλλον το οποίο καταγράφουμε εμείς για να διδάξουμε τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό πάνω απ’ όλα. Να τον διδάξουμε όνειρο».