Όταν στην Κατοχή ο Βαμβακάρης έσωσε τον Χατζιδάκι

Στα δίσεκτα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής ο νεαρός Μάνος κάθε άλλο παρά φρόνιμος καθόταν. Τις νύχτες ζούσε λαθραία αναζητώντας τη μαγεία στα σκοτεινά καλντερίμια του ρεμπέτικου. Η αγάπη του για το περιθωριακό τραγούδι και η γοητεία της νύχτας τον έκανε υπερβολικά τολμηρό τόσο για την ηλικία και το χαρακτήρα του όσο και για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην κατεχόμενη Αθήνα.

Ο μετέπειτα ιδιοφυής συνθέτης της ελληνικής μουσικής έγινε θαμώνας στο μαγαζί που έπαιζε η αυτού εξοχότης ο Μάρκος Βαμβακάρης. Στα εκστατικά του μάτια ο πατριάρχης του Ρεμπέτικου έπαιρνε διαστάσεις γίγαντα. Οι σκληρές νότες του μπουζουκιού περνούσαν στις φλέβες του σαν μουσική πρωτόγνωρη κι επαναστατική. Η εμπειρία αυτή μέστωσε μέσα του κι άνοιξε έναν γόνιμο δρόμο από τον οποίο ευεργετήθηκε πάνω απ' όλα το ίδιο το ελληνικό τραγούδι.

Όλα αυτά καλά μόνο που την πρώτη φορά λίγο έλειψε να τις αρπάξει από κάτι μάγκες που η μόνιμη διασκέδασή τους ήταν οι καβγάδες. Τα κουτσαβάκια στα ρεμπετάδικα της εποχής υπάκουαν σε ένα ιδιότυπο κώδικα βίας και αντιπαράθεσης που χαρακτήριζε όλο τον ρεμπέτικο κύκλο ζωής. Στα μάτια τους ο τροφαντός νεαρός με τους λεπτεπίλεπτους τρόπους φάνταζε το εύκολο θύμα. Κινήθηκαν εναντίον του απρόκλητα και με ιδιαίτερα απειλητικές διαθέσεις.

Κοντολογίς ο νεαρός Χατζιδάκις παρά τρίχα γλίτωσε τον άγριο ξυλοδαρμό. Ευτυχώς όμως παρενέβη ο Μάρκος, που την εποχή εκείνη δεν αστειευόταν, τους πρόγκηξε και τον έβγαλε από αχρείαστους μπελάδες. Έκτοτε όσες φορές βρέθηκε ως θαμώνας στα καταγώγια που εμφανιζόταν ο Βαμβακάρης καθόταν σε ένα τραπεζάκι δίπλα του και απολάμβανε την υψηλή προστασία του.