Ο Χιώτης κοιμόταν μια ώρα την ημέρα στην καρέκλα!

Ο Χιώτης ξεκίνησε την καριέρα του στη δεκαετία του '30 ως ρεμπέτης. Διακρίθηκε αμέσως για την δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι και στην κιθάρα, ενώ σε σχέση με τους άλλους συνθέτες του ρεμπέτικου είχε και θεωρητικές γνώσεις μουσικής. Έγραψε μερικά από τα ομορφότερα ρεμπέτικα τραγούδια όπως το "Βουνό με το βουνό", το "Μπουζουκάκι", το "Χρήμα δεν το λογαριάζω". Μεταπολεμικά συνέχιζε να εντυπωσιάζει τόσο με την εκτελεστική του δεινότητα όσο και με τις δημιουργίες του. Οι πόρτες της δισκογραφίας ήταν πάντοτε ανοιχτές για τον Χιώτη, τη στιγμή μάλιστα που η συνεργασία του με την Λίντα εξαργυρώθηκε με χρυσοφόρες εμφανίσεις στα κέντρα της εποχής.

Η εργασιακή καθημερινότητα του Μανώλη ήταν ιδιαίτερα πυκνή, καθώς όλη νύχτα δούλευε στο πάλκο και από τις πρώτες πρωινές ώρες έπρεπε να βρίσκεται στο "εργοστάσιο" της Ριζούπολης, την θρυλική Κολούμπια όπου ηχογραφούσε ασταμάτητα τραγούδια δικά του αλλά και άλλων συνθετών μέχρι αργά το απόγευμα. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 όταν αναγορεύτηκε καλλιτεχνικός διευθυντής της Κολούμπια, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα. Αν προσθέσει κανείς την πολύμηνη δράση του στην Αμερική, τις συνεχείς του εμφανίσεις σε κινηματογραφικές ταινίες, αλλά και τις ώρες μελέτης και δημιουργίας καταλαβαίνει ότι δεν του έμενε ουσιαστικά χρόνος ούτε για να κοιμηθεί. Πράγματι πολλοί συνεργάτες του τον θυμούνται σε κάποια διαλείμματα στην Κολούμπια γερμένο σε μια καρέκλα να παίρνει έναν ελαφρύ υπνάκο μιας ώρας προκειμένου να συνεχίσει ακάθεκτος.

Κυνηγώντας για χρόνια το τρένο της δόξας αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος υπονόμευσε σοβαρά την υγεία του και μας άφησε χρόνους λίγο πριν κλείσει τα πενήντα του χρόνια. Το σίγουρο είναι πως ο Μανώλης Χιώτης ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, και η αισθητική του κόσμησε το έργο και άλλων συνθετών όπως ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις. Ακόμα και σήμερα θεωρείται ο ανυπέρβλητος βιρτουόζος του μπουζουκιού αλλά και συνθέτης ολκής με απεριόριστη ποικιλία ήχων και ορθάνοιχτους ορίζοντες. Όσο για το αν έφυγε νωρίς, μας μένει ως επωδός παρηγοριάς ο στίχος από ένα τραγούδι του Καζαντζίδη: «Οι καλοί πεθαίνουν».