Ποιους τραγουδιστές φοβήθηκε ο Καζαντζίδης;
Ο «βασιλιάς» του λαϊκού τραγουδιού Στέλιος Καζαντζίδης είχε σοβαρούς ανταγωνιστές.
Στα χρόνια του '50 και του '60 ο Καζαντζίδης μεσουρανούσε στις καρδιές των Ελλήνων. Οι δίσκοι του γίνονταν ανάρπαστοι και ο απλός κόσμος έβρισκε στη φωνή του, ένα τρόπο να εκφράσει τα όνειρα και τους καημούς του.
Ωστόσο η δυναμική του είσοδος στη δισκογραφία ενέπνευσε κι άλλους τραγουδιστές που επιχείρησαν να τον ανταγωνιστούν. Στη δεκαετία του '50 ο Στέλιος κονταροχτυπήθηκε με τον Πάνο Γαβαλά με τον οποίο μάλιστα μοιράστηκε ηχογραφήσεις τραγουδιών όπως το «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά» ή το «Πέφτουν τα φύλλα απ' τα κλαριά». Η πλάστιγγα της δημοφιλίας ωστόσο έγερνε πάντοτε υπέρ του Καζαντζίδη, μολονότι είχε κι ο Γαβαλάς πολύ μεγάλες επιτυχίες. Την ίδια πάνω κάτω εποχή ο νεαρός Μανώλης Αγγελόπουλος έβαζε κατά καιρούς δύσκολα στον Καζαντζίδη.
Ολυμπιακός: Ψάχνοντας το εύκολο γκολ...
Οι λάτρεις του λαϊκού τραγουδιού είχαν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: Καζαντζιδικοί και Αγγελοπουλικοί. Ο Τάκης Λαμπρόπουλος, το αφεντικό της Columbia, θυμόταν ότι σε μια από τις τελευταίες του συναντήσεις με τον Στέλιο, ο «βασιλιάς» παραδέχτηκε πως μόνο ο Αγγελόπουλος θα μπορούσε να καλύψει το κενό της αποχώρησής του από την εταιρία. Κάποιοι επίσης υποστηρίζουν ότι η καθυστερημένη ανάδειξη του Στράτου Διονυσίου οφείλεται σε «δάχτυλο Καζαντζίδη».
Ο ίδιος ο Διονυσίου σε συνεντεύξεις του άφησε να εννοηθεί πως το αίτημα να «θαφτεί» για χρόνια ήρθε από ψηλά, χωρίς ποτέ όμως να κατονομάσει το δράστη. Τέλος η περίπτωση Μπιθικώτση είναι σίγουρο πως πονοκεφάλιασε το Στέλιο. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με τις επανεκτελέσεις του ρεμπέτικου, με τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι και του Ξαρχάκου έγινε το νέο must των καιρών.
Οι αναγνώστες του περιοδικού «Ντόμινο» τον ανέδειξαν ως τον δημοφιλέστερο τραγουδιστή της δεκαετίας του '60. Ο ίδιος ο Θεοδωράκης αναφέρεται σε μια συνάντησή του με το ζεύγος Καζαντζίδη-Μαρινέλλα οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ του ζήτησαν να συνεργάζεται αποκλειστικά μαζί τους αποκλείοντας τον Μπιθικώτση. Ο Μίκης φυσικά αρνήθηκε, μολονότι επιθυμούσε διακαώς την συνέχιση της συνεργασίας του με τον Καζαντζίδη. Είναι καλό να θυμόμαστε ότι η εποχή Καζαντζίδη περιλαμβάνει και άλλους μεγάλους τραγουδιστές που τον ανταγωνίστηκαν στα ίσα. Το γεγονός ότι ο Στέλιος θεωρείται δικαιωματικά ο απόλυτος άρχων της χρυσής εποχής του λαϊκού τραγουδιού είναι μια ακόμα απόδειξη της αναμφίβολης αξίας του.
