2004: Ο Ολυμπιακός γονατίζει τη Λίβερπουλ (vid)

Ας πάμε 16 χρόνια πίσω και συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 2004. Αρχές της σχολικής περιόδου, χωρίς μάσκες, αποστάσεις και τα… συναφή! Παιδί του δημοτικού, με το μυαλό στο παιχνίδι -και δη στο ποδόσφαιρο-, στην αλάνα και φυσικά στον Ολυμπιακό.

Παραμονή της αναμέτρησης με τη Λίβερπουλ, τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, στο Φάληρο για τη δεύτερη αγωνιστική του Champions League. «Αδερφή, θα πάρω τον μικρό στο γήπεδο αύριο», είπε ο μπάρμπας μου στη μητέρα μου. «Καιρός να δει από κοντά τον Θρύλο σε ένα ευρωπαϊκό ματς». Σάστισα! Χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. «Τι; Γήπεδο και μάλιστα στο Champions League;», είπα από μέσα μου. «Όνειρο!».

Είναι 28 Σεπτεμβρίου και στο νεότευκτο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν πέφτει… καρφίτσα! Γύρναγα το κεφάλι δεξιά και αριστερά. Ακόμα έχω στο μυαλό μου τα συνθήματα, τις ιαχές, την πρωτόγνωρη για ένα 10χρονο παιδί ατμόσφαιρα. Στο 17ο λεπτό ο Ιεροκλής Στολτίδης στέλνει την μπάλα στα δίχτυα του Γέρζι Ντούντεκ. Ντελίριο! Δεν είχα ξαναζήσει τέτοιες στιγμές. Να βλέπεις για πρώτη φορά την ομάδα που υποστηρίζεις σε ευρωπαϊκό ματς και μάλιστα να κερδίζει ένα μεγαθήριο! Ο τέλειος συνδυασμός. Όμως, πέραν της ευτυχίας, της εμπειρίας, της αδρεναλίνης που δίνει η εξέδρα, είχα αποκτήσει και μία δεύτερη αγάπη.

Από τότε παρακολουθούσα τα ματς της Λίβερπουλ συνεχώς. Δεν ξέρω πώς, τι και γιατί, αλλά δέθηκα με τους «ρεντς». Ίσως επειδή ήταν η πρώτη μη ελληνική ομάδα που είδα από κοντά. Συνδύασα εκείνο το αξέχαστο ματς με την πορεία της Λίβερπουλ και τον σπουδαίο τελικό (της ίδιας σεζόν) με τη Μίλαν! Αυτή την αλήστου μνήμης αναμέτρηση της Πόλης.

Έγινα υποστηρικτής αυτού του τεράστιου κλαμπ. Το DNA της Λίβερπουλ, το «αρνούμαι να χάσω», οι συνεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες να στεφθεί πρωταθλήτρια Αγγλίας και κυρίως η στάση των οπαδών της στα δύσκολα χρόνια με έκαναν αρχικά να τη συμπαθήσω και μετέπειτα να την αγαπήσω!

Ίσως για αυτό παρακαλάω κάθε χρόνο να κληρωθούν οι «ερυθρόλευκοι» με τη Λίβερπουλ στους ομίλους του Champions League...