Πολυμερόπουλος: «Ποτέ δεν τρέχω με το σώμα» (pics)

Αυτό που έγινε στη συνέντευξη τρέχοντας με τον αθλούμενο δρομέα Βασίλη Πολυμερόπουλο, δεν συμβαίνει εύκολα. Τρέχαμε και μου απαντούσε σε “βροχή” ερωτήσεων για παραπάνω από μία ώρα αλλά είμαι βέβαιος πως ακόμα και στη Σπάρτη να πηγαίναμε, μια και μιλάμε για Σπαρταθλητή, θα είχε να μου λέει.

Όχι με φλυαρία, αλλά με έναν μοναδικό τρόπο που οδηγεί τις σκέψεις σου σε “μονοπάτια” που ακόμα κι αν υποψιαζόσουν ότι κάπου υπάρχουν, δεν θα μπορούσες να εντοπίσεις πού ακριβώς.

Ο άνθρωπος αυτός με “έτρεξε” αρκετά χιλιόμετρα παραπέρα και νομίζω είναι ο μόνος που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα που κατάφερε να μου δώσει μία όσο γίνεται πιο ευκρινή και συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα “γιατί τρέχουμε;”.

Και να σκεφτείς ότι δεν πρόκειται καν για ψυχολόγο αλλά για έναν γενικό χειρουργό, ο οποίος ωστόσο, καταφέρνει και βρίσκει χρόνο καθημερινά για τις προπονήσεις του, ώστε να πηγαίνει όσο το δυνατόν πιο μακριά και γρήγορα. Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2008 όταν παρακολούθησε τον Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο και όπως μου είπε, του ήρθε η “Θεία Φώτιση”…

“Ήρθε και μου είπε ‘θα τρέξεις Μαραθώνιο’. Ήθελα να βάλω ένα μεγάλο στόχο προκειμένου να κόψω το κάπνισμα, κάτι πάρα πολύ δύσκολο, που θα έκανε το τσιγάρο απαγορευτικό. Και το κυριότερο ήταν ότι ήθελα να είμαι σωστό πρότυπο για τον γιο μου”

Εντελώς αδαής με το άθλημα επιχείρησε τον Νοέμβριο να τρέξει με το “καλημέρα” στον Μαραθώνιο της Αθήνας έχοντας προετοιμαστεί με προγράμματα αρχαρίων από το διαδίκτυο. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να ξεκινήσει σχεδόν από το μηδέν για να τρέξει μαραθώνιο μέσα σε τρεις μήνες.

“Μετά από ένα μήνα δεν μπορούσα να ανέβω σκαλιά, είχα πιαστεί παντού και φυσικά δεν μπόρεσα να τρέξω στον αγώνα. Δεν το έβαλα κάτω αλλά το έβαλα στόχο για το 2009”

Πράγματι, τον Νοέμβριο του 2009 ήταν στην εκκίνηση στον Μαραθώνα και πέρασε την γραμμή του τερματισμού στο Καλλιμάρμαρο μετά από 3 ώρες και 57 λεπτά στον πρώτο του Μαραθώνιο!

“Με συνεχόμενη βροχή στα πρώτα 18 χλμ… Εκεί κατάλαβα ότι έχω κάτι το οποίο μπορεί να με οδηγήσει σε ακόμα καλύτερες επιδόσεις”

Σήμερα έχει στο βιογραφικό του ως δρομέας 11 τερματισμούς σε Μαραθωνίους που τους έτρεξε αγωνιστικά και ατομικό ρεκόρ 2:53:41, το οποίο πέτυχε πέρυσι στα 49 του στο Ναύπλιο! Επόμενος σταθμός του στην απόσταση των 42.195 μέτρων θα είναι το Ρότερνταμ, στον πρώτο του αγώνα εκτός συνόρων.

“Έχω δει βιντεάκια από τον περσινό αγώνα για να έχω στο μυαλό μου την διαδρομή. Δουλεύω κάθε μέτρο, “δουλεύω” κάθε ποτηράκι στην τροφοδοσία, ακόμα και την κίνηση για το άνοιγμα του τζελ. Στο εξωτερικό μου έχουν πει, ότι και μόνο η ποιότητα της ασφάλτου δίνει ώθηση. Στο Ναύπλιο έκανα 2:53 και τερμάτισα 3ος αλλά χωρίς άλλους αθλητές να με ‘τραβήξουν’.

Έτρεχα μόνος μου. Αυτό είναι μειονέκτημα. Στην Ολλανδία ελπίζω να καταφέρω να κάνω προσωπικό ρεκόρ. Ξέρω ότι όσο περνάνε τα χρόνια είναι πιο δύσκολο, αλλά θέλω να διατηρήσω σε υψηλό επίπεδο την ταχύτητά μου. Το βουνό μου δίνει αντοχή στην δύναμη. Ο μαραθώνιος μου δίνει ταχύτητα. Μετά το Σπάρταθλο, ο μαραθώνιος είναι σπριντ”

Έγινε και Σπαρταθλητής λοιπόν το 2019! Δρομέας παντός εδάφους και κάθε απόστασης! Οι υπεραποστάσεις μπήκαν στη ζωή του το 2016 μετά από τριετή αποχή από το τρέξιμο για προσωπικούς λόγους.

“Ήθελα πάλι να βάλω έναν μεγάλο στόχο προκειμένου να έχω το κίνητρο να επανεκκινήσω. Έτσι έτρεξα το πρώτο μου 100άρι!”

Τον ρώτησα πώς δεν φοβάται ότι μπορεί να περάσει και κάτω από τον πήχυ αφού τον βάζει τόσο ψηλά…

“Αυτή είναι όλη η γοητεία, να βάζεις τον πήχυ όλο και πιο ψηλά. Μετά από λίγο καιρό συνειδητοποιείς ότι τα καθορισμένα από την φύση ανθρώπινα όρια, βρίσκονται πολύ μακρύτερα από όσο φαντάζεσαι κάθε φορά”

Εύλογα απόρησα πως γίνεται να το πιστεύει αυτό. Δεν μου έλυσε μόνο την απορία. Μου απάντησε δίνοντας κατά τη γνώμη μου και την πιο συγκεκριμένη εξήγηση στο ερώτημα τι είναι αυτό που κάνεις εμάς τους δρομείς μεγάλων αποστάσεων να διανύουμε με τέτοιο πάθος τόσα χιλιόμετρα…

“Πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν στους συμβούλους ζωής, τους λεγομένους life coaches, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, να ξεφύγουν από τα άγχη της ζωής, να κάνουν εσωτερική κατάδυση. Εμείς οι δρομείς ωστόσο, την κατάδυση αυτήν στον εσωτερικό μας κόσμο την κάνουμε τρέχοντας...

Ο Σωκράτης, του οποίου το όνομα σημαίνει ‘ο κρατών τα έσω’ - δηλαδή αυτός που κυριαρχεί στα μυστικά της ψυχής και του εσωτερικού κόσμου - είχε ως κεντρική ιδέα της φιλοσοφίας του το “γνῶθι σαὐτόν”, να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Το θεωρούσε την ύψιστη αρετή.

Εμείς ενώ τρέχουμε, ανοίγουμε ένα παράθυρο στην ψυχή μας κατανοώντας έτσι καλύτερα τον εαυτό μας. Εν τέλει γινόμαστε μικροί φιλόσοφοι και εκεί βρίσκεται το μεγάλο κέρδος του τρεξίματος!”

Συνέχισε περαιτέρω, αντλώντας πάλι έμπνευση από τις λέξεις και τα ονόματα, εκεί όπου ‘‘κρύβονται’’ άπειρα μυστικά.

“ ‘Τέλος’ σημαίνει σκοπός στα αρχαία. Κατά συνέπεια, ένας που τρέχει υιοθετεί έναν ‘σκοπό’, αγωνιζόμενος να διανύσει όλα τα χιλιόμετρα και να τερματίσει. Ο δρομέας επιδιώκει να γίνει ένας ‘Αριστοτέλης’, κάποιος δηλαδή που στοχεύει σε έναν σκοπό/τέλος, που για εκείνον είναι άριστο.”

Για να φτάσουμε στο Σπάρταθλο, περάσαμε από τον διπλό Ευχίδειο Άθλο, Δελφοί - Πλαταιές - Δελφοί. Πρόκειται για αγώνα 215 χλμ στον οποίο ο Βασίλης Πολυμερόπουλος ήρθε δεύτερος στην γενική κατάταξη και πρώτος Έλληνας.

“Εκεί κατάλαβα ότι το σώμα μου μπορεί να ανταποκριθεί στην παρατεταμένη καταπόνηση και μάλιστα σε σχετικά υψηλούς ρυθμούς για την απόσταση”

Πώς τα καταφέρνει; Επιλέγοντας αγώνες με υψηλό συμβολισμό όπως ο συγκεκριμένος που αναβιώνει την ιστορία του ημεροδρόμου Ευχίδα, ο οποίος μετά τη Μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ. και ενώ είχε πολεμήσει, πήγε στους Δελφούς να φέρει ‘καθαρό’ Φως καθώς οι ιερείς θεωρούσαν ότι είχαν μολυνθεί τα ιερά τους. Πήγε και επέστρεψε εντός 24ωρου!

“Το γράφει επάνω στον τάφο του, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος: ‘Ευχίδας Πυθώδε τρέξας ήλθοε τώδ’αυθημερόν’. Η αρχαία ονομασία των Δελφών ήταν Πυθώ. Δηλαδή, ο Ευχίδας πήγε τρέχοντας έως τους Δελφούς και γύρισε στις Πλαταιές αυθημερόν! Το συγκλονιστικό είναι ότι μόλις επέστρεψε, άναψε τον βωμό, ασπάστηκε τους συμπολεμιστές του και ξεψύχησε. Το λέω και ανατριχιάζω... Ξεψύχησε για τόσο υψηλά ιδανικά τα οποία εμείς ούτε καν μπορούμε να τα πλησιάσουμε”

Ακούω την φωνή του να σπάει, ανάμεσα στις βαθιές ανάσες ενώ τρέχουμε. Ήταν η πρώτη φορά που συγκινήθηκε και συνέχισε…

“Ένας ακόμη λόγος που επιλέγω αγώνες με συμβολισμό όπως ο Ευχίδειος και το Σπάρταθλο είναι ότι προσπαθούμε να αγγίξουμε λίγο αυτά τα ιδανικά. Αν επιστρέψουμε σε αυτά τα ιδανικά είμαι πεπεισμένος ότι μας περιμένει ένα καλύτερο μέλλον, μια χώρα η οποία θα λάμψει πάλι στο παγκόσμιο στερέωμα. Δεν το λέω για σοβινιστικούς λόγους. Είναι η αλήθεια! Το τρέξιμο μπορεί να μας οδηγήσει σε αυτή την βελτίωση ατομικά και συλλογικά!”

Η επίδοσή του στον Ευχίδειο του έδωσε αυτόματα την πρόκριση για το Σπάρταθλο. Οι φίλοι του και συνοδοί του στον αγώνα Φώτης Φωτόπουλος, Γιάννης Ρουμελιώτης και Σταύρος Βοσυνιώτης, ‘έπεσαν’ πάνω του για να τρέξει από την Αθήνα στην Σπάρτη!

“Τρία πράγματα χρειάζονται στις υπεραποστάσεις: Προσήλωση στον στόχο με ό,τι αυτό - θυσίες και πόνο - συνεπάγεται. Πόνος με την αρχαία σημασία, δηλαδή κόπος, γιατί ο ‘πόνος’ που λέμε σήμερα είναι το ‘άλγος’ στα αρχαία. Χρειάζεται επίσης γερό στομάχι ώστε να μπορείς να τρως και να τρέχεις και περιβάλλον που σε ανέχεται. Πρέπει το περιβάλλον να σε αγαπάει βαθιά, να σε πιστεύει και να ανέχεται τις πολύωρες απουσίες σου”

Το Σπάρταθλο είναι απόσταση 246 χλμ και ο Βασίλης από το 40ο χλμ έτρεχε με αφόρητους πόνους καθώς, χωρίς να το γνωρίζει εκείνη την ώρα, είχε πάθει ρήξη πελματιαίας απονευρώσεως. Κι όμως τερμάτισε παρότι στο 80ο χλμ στην Κόρινθο και ενώ είχε 34 βαθμούς Kελσίου, το πόδι του είχε πρηστεί σε σημείο που δεν μπορούσε να βγει το παπούτσι.

“Δεν έβρισκα στόχο εκείνη την στιγμή. Ήθελα να τερματίσω υγιής, δυνατός και χαρούμενος και πλέον κινδύνευα να εγκαταλείψω ανά πάσα στιγμή. Δεν θα περίμενε και ο γιος μου στον τερματισμό κάτι το οποίο, για εμένα, αποτελεί πάντα κίνητρο αδιαμφισβήτητο. Το 2012 που δεν με περίμενε στο Καλλιμάρμαρο, έπαθα θλάση και δεν τερμάτισα για πρώτη και μοναδική φορά σε αγώνα…

Έψαξα μέσα μου όμως και βρήκα στόχο. Συγκέντρωσα τους συνοδούς μου και τους είπα ‘θα τερματίσω για εσάς, θα σας αφιερώσω αυτόν τον αγώνα γιατί για εμένα αφήσατε δουλειές, οικογένεια, τα παιδιά σας. Ξεκινήσαμε μαζί Παρασκευή για να γυρίσουμε Κυριακή. Ντρέπομαι να σας γυρίσω Παρασκευή μεσημέρι’. Σε ό,τι έχω ιερό τερμάτισα για αυτούς!!!”

Τα είπε και “έσπασε” για δεύτερη φορά. Και εγώ με δυσκολία κρατήθηκα και η συνέχεια της περιγραφής του επιβεβαίωσε αυτό που πιστεύω και έχει πει η Μαρία Πολύζου. Η ψυχή είναι πιο δυνατή από το σώμα!

“Με το που ετέθη ο στόχος, σηκώθηκα λες και ξεκινούσα εκείνη την στιγμή τον αγώνα. Η επιβολή του πνεύματος στο σώμα, δεν είναι μύθος, ισχύει. Ο μαραθώνιος και οι υπεραποστάσεις σου δίνουν αυτή την ευλογία να νιώσεις την επιβολή του πνεύματος στην σάρκα. Ως χειρουργός έχω έρθει σε επαφή με οριακές καταστάσεις μεταξύ ζωής και θανάτου. Παρ' όλα αυτά, την επιβολή του πνεύματος στο σώμα την έχω νιώσει μόνο στο τρέξιμο.

Τα δύο αξεπέραστα συναισθήματα που έχω νιώσει στην ζωή μου, είναι η γέννηση του γιου μου και ο τερματισμός στον πρώτο μου Μαραθώνιο”

Και με την ιδιότητα του γιατρού δίνει αποστομωτική απάντηση σε εκείνους τους συναδέλφους του που ισχυρίζονται ότι το τρέξιμο κάνει κακό στην υγεία.

“Όχι μόνο κάνει καλό αλλά σε βοηθάει να έχεις περισσότερα αλλά και καλύτερα χρόνια ζωής. Βοηθάει στο ευ ζην και σωματικά και ψυχικά. Επιβραδύνει την γήρανση των ιστών του σώματος και δυναμώνοντας τον καρδιακό μυ σε βοηθάει να έχεις αντοχή σε κάθε δραστηριότητα στην ζωή σου. Δεν μεμψιμοιρείς, δεν γκρινιάζεις για τα απλά, καθημερινά, προβληματάκια. Μαθαίνεις να είσαι μαχητής και δυσκολίες που σε άλλους φαίνονται βουνό, εσύ δεν τις υπολογίζεις. Συνεχίζεις και λες ‘θα τα καταφέρω’ ”

Επιστρέφοντας στο Σπάρταθλο, μου είπε ότι ένιωσε το ακραίο συναίσθημα της επιβίωσης και αποτελεί παράδειγμα πως όλοι μπορούμε να κάνουμε πράγματα που νομίζουμε ότι είναι άπιαστα…

“Όλοι έχουμε μέσα μας άγνωστες πηγές δύναμης. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τις ανακαλύψουμε. Αν τις βρούμε, πετυχαίνουμε τα πάντα. Και το πετυχαίνουμε με την ψυχή. Ποτέ δεν τρέχω με το σώμα”

Έτσι δεν θεωρεί αδύνατο, την επίδοση κάτω από δύο ώρες που σημείωσε στην μαραθώνια απόσταση ο Έλιουντ Κιπτσόγκε να τη δούμε και σε επίσημο αγώνα ενώ συνιστά την άσκηση με παπούτσια μηδενικής κλίσεως (drop) αλλά και μία - δύο φορές την εβδομάδα να κάνει κανείς ανυπόδητο τρέξιμο.

“Το εφάρμοσα συστηματικά τους τελευταίους 2-3 μήνες. Εκτός του ότι έχω σωστότερο στιλ όταν τρέχω, αυξήθηκε και ο αριθμός των βημάτων μου από τα 165 στα 172-175 ανά λεπτό. Να ακούμε την φύση. Δεν γεννηθήκαμε με παπούτσια”

Εξηγεί γιατί ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσει κάποιος το συστηματικό τρέξιμο, λέγοντας πως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η αντοχή “χτίζεται” μέχρι τα 60-65.

“Μόλις σου περάσει από το μυαλό, να αρπάξεις την ευκαιρία. Θα αλλάξει η ζωή σου!”

Για τους προπονητές του στάζει μέλι! Άρχισε με την Μαρία Πολύζου και αργότερα λόγω απόστασης και αφού είχε μεσολαβήσει η τριετής αποχή του από το άθλημα, συνέχισε με τον Δημήτρη Θεοδωρίδη.

“Στην Μαρία Πολύζου οφείλω το ότι “έσπασα” το 3ωρο, στην κλασική όπου έκανα 2:56 το 2013.

Τον Δημήτρη τον λέμε θηριοδαμαστή γιατί έχει να παλέψει με εμάς τα… θηρία. Καταφέρνει να ελέγχει τον ‘παρορμητισμό’ μας, προσαρμόζοντας στην καθημερινότητα του καθενός υψηλού επιπέδου προπόνηση. Αυτό που επιτυγχάνει και του βγάζω το καπέλο, είναι ότι μπορεί να έχει ένα μεγάλο αριθμό αθλητών διαφορετικών επιδόσεων, που συνεχώς τους βελτιώνει με ασφάλεια, που είναι το σημαντικότερο!”

Την κορυφαία Ελληνίδα μαραθωνοδρόμο την θαυμάζει όχι μόνο ως πρωταθλήτρια! Κάθε εβδομάδα την βλέπει στις χημειοθεραπείες που κάνει στο Metropolitan δίνοντας μάχη με τον καρκίνο του μαστού.

“Είναι παράδειγμα ζωής και δύναμης! Αποδαιμονοποιεί το πρόβλημά της και δίνει θάρρος σε όλους τους πάσχοντες από καρκίνο. Όπως σαν δρομέας μετουσίωνε την δύναμή της στην καθημερινότητα για να ξεπερνά προβλήματα, με τον ίδιο τρόπο τα καταφέρνει και τώρα. Μέσα από τις αναρτήσεις της δίνει το παράδειγμα ότι μπορεί κάθε άνθρωπος να ξεπεράσει τα πάντα! Κάθε Παρασκευή στο νοσοκομείο την ζω και βλέπω ότι δεν είναι τυχαίο που κατέχει το Πανελλήνιο Ρεκόρ Μαραθωνίου Δρόμου για πάνω από 20 χρόνια. Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος, δεν είναι μια τυχαία ψυχή!”