Μάλλιαρης: «Ο μαραθώνιος είναι ιδέα»

Ανήκει σε μια γενιά πρωταθλητών μαραθωνοδρόμων που έγραψαν ιστορία στο άθλημα. Δίκαια θα μπορούσε κανείς να μιλήσει ίσως για την πιο χρυσή γενιά! Βλέπετε, έκαναν απίστευτες επιδόσεις και ρεκόρ κάποια από τα οποία παραμένουν όρθια μέχρι σήμερα..

Το δικό του ρεκόρ αποτελεί την 9^η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στο αγώνισμα των 42.195 μέτρων και σημειώθηκε πριν από 34 ολόκληρα χρόνια. Και να σκεφτεί κανείς πως όταν ο Γιώργος Μάλλιαρης περνούσε τη γραμμή του τερματισμού σε εκείνον τον μαραθώνιο του Λονδίνου στις 20 Απριλίου του 1986, ακριβώς την ίδια ημέρα 40 χρόνια μετά τη νίκη του Στέλιου Κυριακίδη στη Βοστώνη, αισθανόταν κάτι σαν χαρμολύπη..

Γιατί μπορεί εκείνο το 2:16:04 να ήταν τη δεδομένη στιγμή η 2^η καλύτερη επίδοση αλλά αν δεν έπιανε εκείνος ο διαολεμένος αέρας από το 30^ο μέχρι το 40^ο χλμ, ήταν πεπεισμένος ότι θα έκανε πανελλήνιο ρεκόρ…

Φίλες και φίλοι ο σπουδαίος Έλληνας μαραθωνοδρόμος Γιώργος Μαλλιάρης μου έκανε την τιμή να τρέξουμε μαζί για αυτή τη συνέντευξη! Τον συνάντησα στο σπίτι του στη Νέα Μάκρη και γρήγορα κατάλαβα ότι κανείς δεν γίνεται τυχαία πρωταθλητής. Πέρα από το ταλέντο, χρειάζεται δουλειά και αγάπη. Εν προκειμένω για το τρέξιμο, και η ζωή του Γιώργου είναι ταυτισμένη με τα χλμ εδώ και 43 ολόκληρα χρόνια!

«Τώρα, στην ουρά του γαϊδάρου, δοξάζω το Θεό που είμαι υγιής έχοντας διανύσει πάνω από 200.000 χλμ, δηλαδή έχω κάνει πάνω από 5 φορές το γύρο της γης. Τώρα είμαι στην 6^η στροφή και ελπίζω να προλάβω να κάνω 7 στροφές».

Είχε την τύχη να βρεθεί δίπλα σε δρομείς και προπονητές αντοχής, πραγματικά «θηρία»!

«Αθλητικός μου πατέρας είναι ο Τάκης Σκουλής ο οποίος μου έδωσε το πνευματικό πλάνο. Προπονητές είχα κατά σειρά τον Αμερικανό Άλεξ Ρόσνερ, τον Ζήση Κουρέλο, τον Νίκο Ψαρομιχελάκη, τον Σπήλιο Ζαχαρόπουλο, τον Γιώργο Γενναίο ενώ συνεργάστηκα με τον Ναπολέοντα Κεφαλόπουλο και τον Αντώνη Κωνσταντινίδη. Με τον Στέλιο Κυριακίδη ήταν γνωστός ο παππούς μου και τον θυμάμαι κριτή στο Παλαιό Ψυχικό σε έναν από τους 10 σερί αγώνες διαφόρων αποστάσεων που κέρδισα το 1985. «Μπράβο παιδί μου, η προπόνηση φαίνεται», μου είχε πει. Στα long run πηγαίναμε 7-8 δρομείς, μεταξύ αυτών ο Κέρκ Λαζαρίδης, ο Γιώργος Καραγιάννης και άλλοι. Κάποιες φορές συμμετείχε και ο μέγας σε αθλητικό επίπεδο Γιάννης Κούρος που ήταν το πείραμα του Θεού σαν υπεραθλητής. Πολλές φορές κοιμόταν στο σπίτι μου στο Χαλάνδρι και εγώ στο δικό του στην Τρίπολη».

Ζαλίστηκα ακούγοντας και μόνο αυτά τα ονόματα. Και να φανταστεί κανείς ότι η ενασχόλησή του με το τρέξιμο ήταν καθαρά συμπωματική καθώς προέρχεται από καθαρά ναυτική οικογένεια με μπαμπά που έφτασε να γίνει Νο2 στην ιεραρχία του Πολεμικού Ναυτικού και αδερφό αντιπλοίαρχο!

«Όταν ο πατέρας μου υπηρέτησε στο ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, πήγα εκεί στο αμερικανικό κολλέγιο. Στα 14 μου ο προπονητής εκεί μου πρότεινε να μπω στην ομάδα του cross country και έτρεχα σε αγώνες 6,4 χλμ στα δάση».

Είχε προηγηθεί ανεπιτυχώς απόπειρα ενασχόλησης με την ελληνορωμαϊκή. Ίδια κατάληξη είχε και ανάλογη προσπάθεια να μπει στην ομάδα ποδοσφαίρου και τελικά το 1977 άρχισε να τρέχει και να ξεχωρίζει με τις επιδόσεις του καθώς στο τέλος της σεζόν τερμάτισε 2^ος σε παναμερικανικούς αγώνες Benelux. Την επόμενη χρονιά ήταν μόνιμα στους τρεις πρώτους σε αγώνες 1500 μέτρων και 3 χλμ, αγωνιζόμενος με τους «Πειρατές των Βρυξελλών» που ήταν το logo του σχολείου. Μετά από δυο χρόνια επέστρεψε στην Ελλάδα και γρήγορα βρήκε τρόπο να συνεχίσει να τρέχει.

«Έπιασα το γυμναστή του σχολείου στη β’ λυκείου κ. Ηρακλή Κυροδήμο και του ζήτησα την ώρα της γυμναστικής μόνο να τρέχω. Έκανα τρεις φορές το οικοδομικό τετράγωνο που ήταν περίπου 1,5 χλμ και μετά έβγαζα τα ιδρωμένα ρούχα και πήγαινα στο επόμενο μάθημα. Δυο χρόνια μικρότερος ήταν στο ίδιο σχολείο ο πρωταθλητής ανώμαλου δρόμου Κώστας Ποντίκης και ο Κώστας Τζήβας που ξεκίνησε σαν δρομέας και κατέληξε πρωταθλητής επί κοντώ. Στο διπλανό τμήμα ήταν ο σημερινός πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ Κώστας Παναγόπουλος».

Το μάτι του γυμναστή έκοβε! Εκείνος τον πήγε στο μαγαζί ΠΡΟΠΟ του βαλκανιονίκη δεκαθλητή Ζήση Κουρέλου και εκείνος μετέπειτα τον έφερε σε επαφή με προπονητές καθαρά αντοχής, τον Ματσκανίδη και τον Κάβουρα που τον πήραν στον Παναθηναϊκό και άρχισαν οι συμμετοχές σε διασυλλογικά και πανελλήνια πρωταθλήματα. Ήδη όμως ένα χρόνο πριν, το 1979, ο Γιώργος Μάλλιαρης είχε τερματίσει τον πρώτο του μαραθώνιο μόλις 17 ετών!

«Στο Κολλέγιο στο Βέλγιο διάβαζα στη βιβλιοθήκη και το πασίγνωστο Runners World. Από τα τέλη του ’60 είχε γίνει το running boom στην Αμερική και οι μαραθώνιοι σε Βοστώνη και Νέα Υόρκη είχαν φουντώσει για τα καλά. Εκεί λοιπόν, μέσω της αμερικανικής κουλτούρας, έμαθα ότι ο μαραθώνιος ξεκίνησε από την Ελλάδα και είπα αυτό θέλω να το κάνω».

Έτσι, βρέθηκε εντελώς ανίδεος με το άθλημα στην παλιά εκκίνηση του αγώνα στο Μαραθώνα..

«Τότε γίνονταν δύο μαραθώνιοι. Ένας του ΣΕΓΑΣ την άνοιξη και ένας δεύτερος τον Οκτώβριο που έκανε το μεγάλο ταξιδιωτικό γραφείο του Κουρμούση και έφερνε γύρω στους 1000-1200 δρομείς από την Αμερική. Οι Έλληνες τότε ήμαστε 100 – 300 άτομα. Γύρω μου έβλεπα 30άρηδες και 40αρηδες και αναρωτιόμουν τι θέλουν και τρέχουν σε αυτές τις ηλικίες. Μετά την εκκίνηση έφυγα με τους πρώτους και παρατήρησα ότι κάθε 2,5 χλμ είχαν κάτι σφουγγάρια και κάθε 5 χλμ νερά. Εγώ πήγαινα, πήγαινα, πήγαινα και οι άλλοι πίνανε, πίνανε, πίνανε. Μετά το 15^ο χλμ στο Πικέρμι, άρχισα να νοιώθω περίεργα, μετά το 20^ο όχι καλά και στο 25^ο σταμάτησα σε ένα τραπεζάκι και ήπια όλα τα νερά. Είχα αφυδατωθεί… Με την κοιλιά τούμπανο αλλά και με μεγάλο πείσμα, τερμάτισα. Δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ μέχρι σήμερα και σε καμία απόσταση. Έλεγα ότι ο μαραθώνιος είναι ιδέα και είχα φτιάξει μια μπλούζα στα 80’s που ήταν της μόδας και έγραφε «Marathon is the way of living». Αυτός ο πρώτος τερματισμός μου στον μαραθώνιο, ήταν με χρόνο 4:01:30».

Τον Οκτώβρη του ’81, στον δεύτερο μαραθώνιό του, έκανε 3:07 και το ’83 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στη Λαμία, σε έναν αγώνα που κακώς έγινε καθώς λόγω της υγρασίας και του καύσωνα οι μισοί δρομείς είτε εγκατέλειψαν είτε βρέθηκαν στο νοσοκομείο, ο Γιώργος Μάλλιαρης έκανε 3:13.. Μου είπε και για τα απίθανα που συνέβησαν το ’84 στο πρωτάθλημα στα Γιάννενα..

«Τραγελαφικά πράγματα. Σε μια διχάλα ο κριτής είχε φύγει να πάει για την ανάγκη του και οι μισοί αθλητές πήγαν από τη μία πλευρά και οι άλλοι από την άλλη. Έτρεχαν ο Κούσης, ο Λαζαρίδης, ο Ψαθάς, ο Τσιμιγκάτος. Εγώ απ’ότι φαίνεται πήρα το σωστό δρόμο και έκανα 2:41 με ένα πόδι γιατί είχα ζημιά στον Αχίλλειο τένοντα. Σκέψου ότι στον τερματισμό άλλοι τερμάτισαν από τη μία πλευρά και άλλοι από την άλλη, πράγματα που θέλει πολύ φαντασία για να συμβούν.. κινηματογραφικά..»

Είχε έρθει η ώρα να μιλήσουμε για το ρεκόρ του στο Λονδίνο αλλά για να βρεθεί εκεί, έκανε μια εκπληκτική επίδοση στον αρχαιότερο λαϊκό αγώνα της χώρας, στο 20άρι του Αγίου Κοσμά..

«23 Μαρτίου του 1986 έκανα 60 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα. Μετά γίνανε κάποιες μετρήσεις και λείπανε ορισμένα μέτρα. Με αναλογισμό ο χρόνος μου είναι ο γρηγορότερος. Το επίσημο ρεκόρ βέβαια σε αυτή τη διαδρομή έχει νομίζω ο καταπληκτικός άνθρωπος, δρομέας και φίλος μου Δημήτρης Θεοδωρακάκος. Στις απονομές ήρθε ο Λαζαρίδης και μου είπε «κατάλαβες τι έχεις κάνει σήμερα;». Τον κοίταξα απορημένος. «Για ποιον μαραθώνιο ετοιμάζεσαι;», συνέχισε. «Τρέχω, κάνω προπόνηση, έρχονται αγώνες. Δεν έχω προγραμματίσει μαραθώνιο», του λέω. «Θα σου κανονίσω εγώ τώρα που είσαι σε φόρμα», μου είπε».

Έτσι κι έγινε. Ο Κέρκ Λαζαρίδης του εξασφάλισε συμμετοχή με το νούμερο «80» στην πρώτη 100άδα των elite δρομέων και μετά την εκκίνηση που έδωσε με κανόνι ο Κάρολος της Αγγλίας, ο Γιώργος απογειώθηκε!

«Πέρασα half 1:07. Ο Κερκ που ήταν μέντοράς μου, μου είχε πει ότι το επίσημο πανελλήνιο ρεκόρ τότε του Κούση ήταν 2:14:36. Το είχα στο μυαλό μου. Ήμουν 23 ετών. Σήμερα ντρέπομαι, τότε δεν ντρεπόμουν. Πήγα με αυτό το ρυθμό και ήμουν άνετος για να ανεβάσω ταχύτητα στο δεύτερο μισό. Ο κόντρα άνεμος από το 30 έως το 40 μας ανάγκασε να τρέχουμε με μεγάλη κλίση και «κοπήκαμε». Στο 41^ο χλμ χωρίς κόντρα αέρα, άρχισα να αναπτύσσω ταχύτητα. Πήγα 3 λεπτά ακριβώς το τελευταίο 1000άρι. Με ατομικό 2:41 έκανα 2:16:04 αλλά στον τερματισμό ήμουν λίγο απογοητευμένος. Ήμουν να κάνω γύρω στο 2:12. Να πω ότι ο πρώτος, ο μέγας Ιάπωνας Τοσιχίκο Σέκο είχε στόχο το τότε παγκόσμιο ρεκόρ 2:07:12, πέρασε half 1:03:30 αλλά λόγω του αέρα έχασε κι αυτός 3 λεπτά και έκανε 2:10:02. Στεναχωρημένη ήταν στη συνέντευξη τύπου και η μακαρίτισσα Γκρέτα Βάιτς που πήγαινε να σπάσει το παγκόσμιο της Κρίστιενσεν που ήταν τότε 2:21 και έκανε 2:25..»

Του είπα ότι στον μαραθώνιο συμβαίνουν αυτά και θυμήθηκε τι συνέβη στους Μεσογειακούς του Σπλιτ όταν ο τεράστιος Μιχάλης Κούσης έκανε 2:06:53, παγκόσμιο ρεκόρ που δεν αναγνωρίστηκε..

«Είχε κουφάνει όλο τον πλανήτη αλλά αποδείχτηκε ότι λείπανε 899 μέτρα. Κάνοντας αναλογισμό ήταν επίδοση 2:10, δηλαδή πανελλήνιο ρεκόρ και τεράστια επίδοση. Και αυτός βρέθηκε στην καλύτερη φόρμα της ζωής του και εκείνη την ημέρα, σε Μεσογειακούς Αγώνες, βρήκαν να κάνουν λάθος..»

Μετά τον τερματισμό του στο Λονδίνο, 23^ος στους 30.000 συμμετέχοντες, έσπασαν τα τηλέφωνα. Μου έκανε την τιμή να μου δώσει για το fosonline σπάνια δημοσιεύματα και φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Η «Βραδυνή» κυκλοφόρησε με τίτλο «Ο 23^ος Λούης». Και φυσικά για να συμβούν όλα αυτά είχαν προηγηθεί άπειρες ώρες σκληρών προπονήσεων. Όταν του ζήτησα να μου περιγράψει τις προπονήσεις τους τότε, ..είδα αστράκια και κατάλαβα γιατί σήμερα δύσκολα βλέπουμε τέτοιες επιδόσεις.

«Είχα φτάσει 14 προπονήσεις την εβδομάδα, δηλαδή και την Κυριακή διπλή. Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή διαλειμματική του θανατά. Πχ 10-12 1000άρια, όλα κάτω από 3 λεπτά με διάλειμμα 200 μέτρα. Ή 20-25 500άρια ή 50 200άρια..! Για τέτοια νούμερα μιλάμε. Το Σάββατο το πρωί κάναμε ανηφόρες και το απόγευμα 15άρι συνομιλώντας μεταξύ μας και περνώντας το 10άρι στα 40 λεπτά. Την Κυριακή long run 36..38…40 χλμ.., σχεδόν μαραθώνιος και κάποιες Κυριακές το απόγευμα 10άρι για αποθεραπεία γύρω στα 45 λεπτά. Τότε ήμουν από τους σχετικά λίγους που κάναμε 250 χλμ την εβδομάδα, δηλαδή 1000 χλμ το μήνα στους ρυθμούς που προανέφερα».

Δεν ήταν όμως μόνο η προπόνηση αλλά και το πάθος να ξεχωρίσουν με σεβασμό απέναντι στα «αστέρια» της εποχής.

«Στους Βαλκανικούς στο Καραϊσκάκη το 1979 με κάλεσαν στην απονομή. Ο Κούσης είχε διακριθεί στο Μαραθώνιο και ο Κούρτης στα 1500 ή στα 5000 μέτρα, δεν θυμάμαι καλά. Σχηματίστηκε ένα πηγαδάκι με τους πρωταθλητές και τους δημοσιογράφους. Τους κοιτούσα από 1,5 μέτρο απόσταση να δω πώς είναι. Ο Κούσης, ο Κούρτης από τί υλικό είναι φτιαγμένοι. Μετά γνώρισα τον Λαζαρίδη, τον Νάκο, τον Τσιμιγκάτο, τον Ψαθά... Ένιωθα δέος να τους βλέπω. Ήταν σκληρή εποχή, χωρίς κομπιούτερ και social media. Σήμερα ζούμε σε μια ψεύτικη, «τσιπαρισμένη» εποχή».

Κάπως έτσι εξηγούνται τα ρεκόρ ακόμα και με ακατάλληλες συνθήκες…

«Στις 9 Ιουλίου 1991 έτρεξα στους Μεσογειακούς στην Κλασική Διαδρομή με τραγικές συνθήκες. Είχε 37 βαθμούς κελσίου υπό σκιά στην εκκίνηση και έκανα το ατομικό μου ρεκόρ στην Αθήνα, 2:25. Το μόνο που ξέραμε τότε ήταν να «βαράμε» ο ένας περισσότερο από τον άλλο και όποτε μπαίναμε σε έναν αγώνα υγιείς – καθώς συνήθως είτε ήμαστε τραυματισμένοι είτε κουρασμένοι από τις υπερβολές που κάναμε – πετυχαίναμε ρεκόρ. Ούτε gps είχαμε φυσικά και μαθαίναμε μόνοι μας το ρυθμό μας. Ούτε likes υπήρχαν.. Αν τότε, οι παλιοί πρωταθλητές, είχαμε το σημερινό ίντερνετ θα ήμασταν πιο γνωστοί και από τον πιο καλό ποδοσφαιριστή».

Μετά από 43 χρόνια καθημερινής προπόνησης, περίπου 1000 αγώνες και 50 τερματισμούς στον Μαραθώνιο δηλώνει ότι ο κύκλος του στα 42.195 μέτρα έχει κλείσει. Τελευταία φορά αγωνίστηκε σε μαραθώνιο το 2010 στον επετειακό της Αθήνας.

«Ό,τι έκανα, έκανα. Ίσως να τρέξω ακόμα μία φορά αν ο γιος μου ο Παναγιώτης που είναι 21 ετών θελήσει να τερματίσει έναν μαραθώνιο που μου το έχει πει. Θα πάω μαζί του όσο βγει..»

Φυσικά απολαμβάνει την άνοδο του δρομικού κινήματος. Ως εργαζόμενος στο «NJV ATHENS PLAZA» είναι υπεύθυνος της δρομικής του ομάδας ενώ ονειρεύεται ακόμα περισσότερες συμμετοχές στον Αυθεντικό Μαραθώνιο.

«Με δύο παράλληλες εκκινήσεις μπορούμε να το κάνουμε. Για παράδειγμα στη Βοστώνη το 1996 όταν με κάλεσαν και έτρεξα τιμητικά στον 100^ο μαραθώνιο, ξεκινήσαμε από δύο διαφορετικές εκκινήσεις και τότε ήταν ρεκόρ συμμετοχών, 55.000 δρομείς».

Φτάνοντας προς το τέλος της προπόνησής μας, μου αποκάλυψε το παράπονό του.

«Έχει μεγάλη σημασία ότι ήμουν πάντα καθαρός και αυτό δεν με κατέστρεψε. Αν είχα χρησιμοποιήσει άλλες μεθόδους θα είχα κάνει πολύ μεγαλύτερες επιδόσεις αλλά σήμερα θα ήμουν από πεθαμένος μέχρι σταματημένος. Εγώ με φυσικό τρόπο και με το όποιο ταλέντο μου, έκανα αυτά που έκανα. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν με τίμησε να λάβω μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν τίμησε ούτε το Λαζαρίδη, ούτε το Νάκο, ούτε τον Αργυρόπουλο, ούτε τον Ψαθά, ούτε τον Τσιμιγκάτο, ούτε τον Παπαχρήστο. Δεν είμαι ο μοναδικός δυστυχώς. Θα προτιμούσα να είμαι ο μοναδικός».