H λάβα έλιωσε την γκρίνια

Μάλλον το έχετε καταλάβει ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Πλέον, το να βρεθεί ελληνική ομάδα σε ομίλους το φθινόπωρο θέλει κόπο, ιδρώτα και ικανοποιητικό βαθμό ετοιμότητας μέσα στο κατακαλόκαιρο. Ο Ολυμπιακός φυσικά δεν είναι κάποια ελληνική ομάδα. Οπότε η μη παρουσία του σε ομίλους θα ήταν αποτυχία, ενώ η εξασφάλισή τους χθες ήταν το «πρέπει» για το πρεστίζ του συλλόγου. Το κλείνουμε αυτό.

Σπάνια ανεβάζω κάτι στη σελίδα στο facebook την ώρα του αγώνα από το γήπεδο. Η εξαίρεση έγινε χθες στο 2-0 που μέχρι να ποστάρω την εικόνα έγινε 3-0. Και στο καπάκι το πρώτο σχόλιο να γράφει «Τέτοια στιγμή δεν αξίζει να το αναφέρουμε καν, αλλά έχε στο μυαλό σου να δεις τα σχόλια πριν το ματς με την ενδεκάδα…». Δεν τα είδα. Δεν τα έχω δει. Αλλά φαντάζομαι το ύφος. Μυρωδιά Μάρτινς, πάλι Μπουχαλάκη, πάλι Γκερέρο. Πού πάμε; Κτλ.

Ευτυχώς, και το έχω ξαναγράψει, ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν είναι αυτός που έχει οπλίσει το πληκτρολόγιο και δεν ανέχεται ένα 0-0 σε πρώτο ματς 23 Ιουλίου εκτός έδρας. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι αυτός που κατέκλυσε το Καραϊσκάκης τέλη Ιουλίου με αφόρητη ζέστη και υγρασία για να γίνει η λάβα που θα λιώσει όποιον βρει στο διάβα του. Και την Βικτόρια και τους γκρινιάρηδες και οποιονδήποτε ζει μόνο με νίκες.

Λατρεύω όταν είναι έτσι το Καραϊσκάκης. Τρελαίνομαι να μπαίνει ο Ολυμπιακός με το πόδι στο γκάζι και να κλείνει τον αντίπαλο στην περιοχή του από το πρώτο λεπτό. Ναι, δεν πήραμε το Champions League επειδή αποκλείσαμε μία τσέχικη ομάδα τον Ιούλιο. Αλλά ρε φίλε ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή στιγμή. Και την απόλαυσα.

Τα ματς με την Μπασακσεχίρ είναι μια διαφορετική ιστορία. Και ό,τι και να γίνει, δεν σβήνουν όμορφες βραδιές όπως η χθεσινή.