«Π» όπως Πάθος και Πέμπτη

Από την αρχή της σεζόν έχω εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους δεν ήταν φαβορί ο Ολυμπιακός φέτος για το πρωτάθλημα. Άλλωστε για μένα, το ζητούμενο αυτής της χρονιάς ήταν άλλο. Η υγεία. Να φτιαχτεί μια ομάδα με σωστές βάσεις που να χαίρεσαι να την βλέπεις. Να λαχταρώ να πηγαίνω πάλι στο Καραϊσκάκης.

Σε μεγάλο βαθμό αυτό συμβαίνει. Μετά από καιρό, μία βόλτα στο δικό μας ναό σε γεμίζει με συναισθήματα μόνο στη σκέψη της. Και μετά το ιστορικό παιχνίδι με τη Μίλαν ο ενθουσιασμός άγγιξε τα όρια της παράνοιας. Ομάδα, ομαδάρα μου! Δεν μπορείς να το αρνηθείς εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές γιατί έβλεπα τι έγραφες και τι ένιωθες το τελευταίο δίμηνο.

Και δυστυχώς βλέπω και τι γράφεις από χθες...

Αρχικά, δεν θα βγάλω στη σέντρα τον Μαρτίνς. Όλη την εβδομάδα φαινόταν ότι θα πάει να παίξει από την αρχή επιθετικά και μεταξύ μας, ανυπομονούσαμε. Χθες βάζω την 11άδα και πανηγυρίζω για τον Νάτχο. Μετά Χριστόν προφήτης δεν θα γίνω λοιπόν.

Ούτε με πείραξε η ήττα, ούτε το χαμένο πρωτάθλημα. Αλλά η απουσία κάθε πνευματικής προετοιμασίας για το παιχνίδι. Καμία συναίσθηση!

Ο Βαρέλα έκανε τάκλιν στο κέντρο και πανηγύριζε λες και πήρε το Μουντιάλ. Μπορεί και να είχε και μαχαίρι στο σορτσάκι και να το έβαζε εκείνη την ώρα στα δόντια. ΕΤΣΙ παίζεις σε "τελικό".

Αντίθετα, το δικό μας πάθος βγήκε μετά τη λήξη. Ρε Σισέ μου, δεν θέλω να μου δείχνεις το σήμα μετά το τέλος στους οπαδούς, αλλά να πηγαίνεις στην μπάλα δίχως να υπάρχει αύριο την ώρα του αγώνα. Κάντο και ας χάσεις.

Και αυτό θέλω να δω την Πέμπτη. Μάτια να γυαλίζουν. Το ίδιο και στα ημιτελικά του Κυπέλλου ή στον τελικό, αν υπάρξει επόμενο ντέρμπι.

Ας είναι το χθεσινό μια κηλίδα σε μία εξαιρετική προσπάθεια που γίνεται φέτος.

Και αν ρε Σισέ μου, δαγκώνεις σίδερα την Πέμπτη- όπως και οι υπόλοιποι- θα ξεχάσω τα χθεσινά 90 βασανιστικά λεπτά.

Πάθος μωρέ!