Θέατρο Λυκαβηττού: Τα… μπάζα έγιναν θέατρο – Το φιρμάνι, η Μονή Πετράκη, η Συνοδινού
Θέατρο Λυκαβηττού με περιγραφή από την Άννα Συνοδινού. Οι παιδικές χαρές στη Βουλιαγμένη, ο πολιτισμός στο λατομείο που βρισκόταν στον Λυκαβηττό. Το θέατρο, οι απίθανες δοκιμές για την ακουστική, το όνειρό της που χάθηκε και μετά… «μπήκανε τα τανκς»
Θέατρο Λυκαβηττού... Ψηλά, όπως αρμόζει στον πολιτισμό, για την ακρίβεια στα 285 μέτρα υψόμετρο, στον υψηλότερο από τους λόφους της Αθήνας, τον Λυκαβηττό, χτίστηκε το θέατρο.
Μικρά Αγγλία: Ποιο νησί αποκαλείται έτσι στο μυθιστόρημα και την ταινία
Ολυμπιακός: Ψάχνοντας το εύκολο γκολ...
Μια περιοχή που τα τουρκικά φιρμάνια είχαν παραχωρήσει στη Μονή Πετράκη και μέσω διαγωνισμού κατακυρώθηκε η εκμίσθωσή της στην Άννα Συνοδινού. Η ηθοποιός είχε όνειρα γι’ αυτόν τον χώρο. Το πάθος της υπερίσχυσε της τεχνολογίας. Όταν χτιζόταν το θέατρο, πήγαινε καθημερινά και ερμήνευε ρόλους από τραγωδίες. Έτσι δοκιμάστηκε η ακουστική του θεάτρου.
Το θέατρο κατασκευάστηκε το 1964-65, η σύμβαση εικοσαετής, με άδεια κατασκευής θεάτρου και με την υποχρέωση να επιστρέψει στην κυριότητα του Δημοσίου μετά την πάροδο της μίσθωσης.
Αρχιτέκτονας του θεάτρου ήταν ο Τάκης Ζενέτος. Το θέατρο αποτελείται από μεταλλικό σκελετό, ο οποίος έχει χτιστεί σε κοίλο χώρο, με σχήμα αχιβάδας, που είχε προκύψει από λατομικές εργασίες.
Σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις, η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός, Άννα Συνοδινού, είχε μιλήσει στον συγγραφέα του βιβλίου «Συναντήσεις με προσωπικότητες» (Εκδόσεις Τέχνης "Οίστρος", 2008), Αχιλλέα Παπαδιονυσίου.
«Εδώ δεν είναι να ανεβάζεις πανηγύρια...»
Όταν την είχε ρωτήσει για τα θεατρικά γεγονότα, είχε πει: «…Τι θεατρικά γεγονότα, εγώ έχτισα το Λυκαβηττό τι άλλο να σου πω! Δεν υποστήριξα ένα γεγονός, εγώ το δημιούργησα διότι κάθισα στο θέατρο 12-15 χρόνια και όταν το δραματολόγιο γέμισε ήθελα να φτιάξω μια στέγη δική μου η οποία θα έπαιζε πάλι αρχαία δράματα. Τότε αυτή η περιοχή των νταμαριών του Λυκαβηττού ήταν χώρος για μπάζα και σκέφτηκα να γίνει μια έπαλξη απέναντι στο Ηρώδειο όπου εκεί θα παίζονταν τα βαριά κλασικά. Εμείς ως νεότεροι θα κάναμε μια νέα δουλειά, μια διαφορετική προσπάθεια με καινούργιες ιδέες. Στη Μονή Πετράκη ήταν ηγούμενος ο πάτερ Χαράλαμπος και υποσχέθηκε να μου το δώσει. Ήταν δικό τους απ’ τα φιρμάνια των Τούρκων, τους ανήκε και τα μοιράσανε με τον Τουρισμό. Κάνανε στη Βουλιαγμένη τις παιδικές χαρές και τα ιδρύματα για τα παιδιά τα άπορα και τους παραχωρήσανε αυτό. Ο Τουρισμός έχτισε το θέατρο αυτό και μου το υπενοικίασε για 20 χρόνια. ‘Έγινε αυτός ο θαυμάσιος χώρος, μετά ήρθε η δικτατορία και μπήκανε τα τανκ τον καιρό που είχαμε κάνει πράματα και θάματα κι ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος. Εδώ δεν είναι να ανεβάζεις πανηγύρια, θα κάνεις κάτι άκρως ελληνικό, σαν την τραγωδία, για παράδειγμα…».
