Μπικίνι: Η στριπτιζέζ με το σπιρτόκουτο και η πυρηνική βόμβα

Όλοι λίγο πολύ φανταζόμαστε ότι το μπικίνι, το εκρηκτικό «ντε πιές» για τη θάλασσα (κατά το γαλλικό deux pièces, που σημαίνει δύο κομμάτια) είναι μεταπολεμική υπόθεση. Πράγματι αμέσως μετά τον πόλεμο, τον Ιούλιο του 1946 ο Γάλλος Λουί Ρεάρ, πρώην μηχανικός αυτοκινήτων, συμμετέχει σε μια υπαίθρια επίδειξη μόδας στο Παρίσι, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά το μαγιό «μπικίνι». Η σεξουαλική επανάσταση μόλις έχει αρχίσει. Βέβαια τα ήθη δεν είναι ακόμα τόσο «αποκαλυπτικά», εξ ου και ο πρώην μηχανικός επιστρατεύει την Μισελίν Μπερναντινί, μια στριπτιζέζ σε παρισινό καζίνο ως τη μοναδική που δέχτηκε να εμφανιστεί δημόσια με τη δημιουργία του. Η τόλμη της την αποζημίωσε και η Μισελίν έλαβε μαζί με τα 50.000 γράμματα από θαυμάστριες ένα μικρό εισιτήριο για την αθανασία. Η ιδέα του Ρεάρ ήταν κάτι σαν «πυρηνική βόμβα» στα θεμέλια της παγκόσμιας μόδας.

Για το λόγο αυτό το αβάπτιστο ακόμα τότε δημιούργημά του έγινε το γνωστό μας πια μπικίνι απηχώντας στις κοραλιογενείς ατόλες Μπικίνι όπου οι Αμερικανοί συνήθιζαν να κάνουν πολλές από τις πρώτες τους πυρηνικές δοκιμές. Τα νησιά Μπικίνι (από το 1986 νησιά Μάρσαλ) βρίσκονται στον Ειρηνικό και κατοικούνται από αυτόχθονες εδώ και 3000 χρόνια. Θύματα της αποικιοκρατίας έλαβαν το όνομα Μπικίνι από τους Γερμανούς που έφεραν στα μέτρα τους το αρχικό τοπωνύμιο Πικίνι.

Η σχέση του πρώην μηχανικού με το επαναστατικό μαγιό έχει την εξήγησή της. Η οικογένεια του Ρεάρ είχε κατάστημα εσωρούχων ενώ η δημιουργία του βασίστηκε στην απλή παρατήρηση πως οι λουόμενες στις Μεσογειακές ακτές της Γαλλίας δίπλωναν όσο γινόταν τα ολόσωμα μαγιό τους για να ξεροψήνει ο ήλιος τα εκτεθειμένα σημεία του σώματος. Η ηλιοθεραπεία είχε ατονήσει μέσα στον πόλεμο αλλά οι μεταπολεμικές μέρες του καλοκαιριού βρήκαν τον κόσμο στις παραλίες.

Ο Τζέιμι Σάμερ, θεωρητικός της μόδας αναφέρει: "Θυμάμαι ότι κανείς δεν είχε πάει στην παραλία για χρόνια. Οι άνθρωποι λαχταρούσαν τις μικρές χαρές που προσφέρει η θάλασσα και ο ήλιος. Για τις γυναίκες, το μπικίνι σήμαινε κατά κάποιο τρόπο απελευθέρωση. Δεν υπήρχε κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο πίσω από το μπικίνι. Αντίθετα ήταν κάτι σαν γιορτή ελευθερίας και επιστροφής στις απολαύσεις της ζωής».

Το μπικίνι που λάνσαρε για πρώτη φορά δημοσίως η Μπερναντίνι ήταν κολάζ από δημοσιεύματα εφημερίδων που έκαναν μνεία στον δημιουργό του.

Η Μπερναντίνι φωτογραφήθηκε κρατώντας στο χέρι της ένα σπιρτόκουτο, επισημαίνοντας το μέγεθος του μαγιό που μπορούσε πλέον να χωρέσει σ' ένα κουτάκι σαν κι αυτό. Και μη φανταστεί κανείς πως τα πράγματα ήταν εύκολα εξαρχής. Το μπικίνι απαγορεύτηκε τον πρώτο καιρό σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ισπανία αλλά και η Αμερική. Μόνο από τις αρχές της δεκαετίας του '60 έγινε αναπόσπαστο μέρος της ποπ κουλτούρας.

Κι όσο για τους ιθαγενείς των νησιών Μπικίνι, κακόπαθαν οι δύσμοιροι από τις πυρηνικές δοκιμές των Αμερικάνων, οι οποίοι στη συνέχεια αναγκάστηκαν να τους αποζημιώσουν με εκατομμύρια δολάρια για την θανάσιμη έκθεσή τους στη ραδιενέργεια. "Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι!"