Ο Κούρκουλος έκανε κάτι που δεν συνήθιζαν άλλοι σταρ του ελληνικού σινεμά

Για τον Νίκο Κούρκουλο το έχει πει δημόσια και ο Γιάννης Δαλιανίδης αλλά υπάρχουν και πολλοί συνάδελφοί του που τον θαύμαζαν για αυτό είτε το ομολογούσαν είτε όχι. Οι σκηνοθέτες είχαν να το λένε πως ήταν πάντα άψογος στα γυρίσματα, ένας πραγματικός επαγγελματίας και πως το σταριλίκι το κέρδισε με την αξία του, προσέχοντας πάντα και την παραμικρή λεπτομέρεια μπροστά στο φακό.

Ωστόσο δεν ήταν αυτός ο λόγος που τον παραδέχονταν όλοι. Ο Δαλιανίδης επισήμαινε συχνά πόσο τίμιος υπήρξε ο Κούρκουλος απέναντι στο όραμα του ποιοτικού ηθοποιού. Στον κινηματογράφο πρωταγωνιστούσε σε ταινίες που έσπαγαν τα ταμεία, ήταν έκοβαν χιλιάδες εισιτήρια αλλά ο ίδιος στο θέατρο δεν ανέβαζε λαϊκά έργα, «αυτά που έφερναν τον κόσμο στις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες αλλά έργα δύσκολα». Ήταν ένα αξιοζήλευτο ρίσκο από μέρους του, γιατί δεν έσπευδε ποτέ να εξαργυρώσει το σουξέ του στην μεγάλη οθόνη. «Στο θέατρο εννοούσε να προσφέρει κάτι παραπάνω. Ποιότητα ή μάλλον περισσότερη ποιότητα», εξηγεί ο Δαλιανίδης για τον Κούργκουλο και καταλήγει: «Του βγάζω το καπέλο». Ο Κούρκουλος δοκιμάστηκε σε έργα όπως ο «Γλάρος», η «Όπερα της Πεντάρας», η «Επιστροφή» του Πίντερ, και η «Φωλιά του Κούκου».

Η θητεία του ως διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ήταν απλώς μια αναμενόμενη τιμή για ένα άνθρωπο που ήξερε να ισορροπεί ανάμεσα στην επιτυχία και στην ποιότητα. Ο Νίκος Κούρκουλος δεν έχασε ποτέ την αύρα του γόη αλλά και την φήμη του καλού ηθοποιού που τον ακολουθεί μετά θάνατον.