Ο Φίνος δεν την πίστευε κι ο Δαλιανίδης την έβγαλε στο πανί γιατί απλά τη θαύμαζε...

Ποιος αρνείται ότι η Ρένα Βλαχοπούλου έδωσε το φιλί της ζωής στην κινηματογραφική βιομηχανία της δεκαετίας του '60. Μπορεί τα μεγάλα ονόματα, Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Κούρκουλος, Κωνσταντάρας, να κρατούσαν τα σκήπτρα της δημοφιλίας αλλά στο σινάφι των ηθοποιών, πιο αυθεντική λαϊκή φιγούρα από αυτή της Ρένας Βλαχοπούλου, δύσκολα θα έβρισκες στα χρόνια του '60 τότε που είχε αρχίσει πια να κλονίζεται το όραμα ενός παντοδύναμου σινεμά.

Στην αυτοβιογραφία του ο Δαλιανίδης τονίζει πως η Βλαχοπούλου ήταν persona non grata για τον μεγαλοπαραγωγό Φιλοποίμενα Φίνο, πράγμα που είναι γνωστό. Είχαμε όμως όλοι την εντύπωση πως την Ρένα την επέβαλε ο σκηνοθέτης των μιούζικαλ με την πεποίθηση ότι θα εξελιχθεί σε υπ'αριθμόν 1 χαρτί για τον εμπορικό κινηματογράφο, πράγμα ου ο ίδιος ο Δαλιανίδης έρχεται εκ των υστέρων να ανατρέψει με την ομολογία του ότι έφερε τη Βλαχοπούλου στη μεγάλη οθόνη κυρίως γιατί την θαύμαζε. Στο ντεμπούτο της Ρένας δεν υπολόγιζε παρά στους συμπρωταγωνιστές της, Ηλιόπουλο, Λάσκαρη, Βουτσά, Καραγιάννη. Στην ίδια έβλεπε ένα αυθεντικό κωμικό στοιχείο για την εμπορικότητα του οποίου δεν ήταν διόλου βέβαιος. Η Ρένα, ωστόσο, υπερέβη κάθε προσδοκία εγκαθιστώντας ένα δικό της κόσμο γέλιου, που δεν έχει όμοιό του στα κινηματογραφικά χρονικά της χώρας.