Ελληνικός κινηματογράφος: 3 πράγματα που δεν ξέρατε για τους παλιούς καλούς ηθοποιούς

Με το παλιό ελληνικό σινεμά μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Ο λαϊκός πολιτισμός, που δεν κατάφερε ποτέ να περάσει τις πύλες της σοβαρής κινηματογραφικής κριτικής στη χώρα μας, αποθεώθηκε και αγαπήθηκε από το πλατύ κοινό, συνεχίζοντας να αποτελεί μια πολύτιμη τράπεζα μνήμης από το παρελθόν.

Οι αυτοβιογραφικές μαρτυρίες πολλών συντελεστών της κινηματογραφικής βιομηχανίας του '50 και του '60 αποκαλύπτουν πρακτικές και συνήθειες που συνόδευαν τη δημιουργική καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.

Συγκεκριμένα ο Γιάννης Δαλιανίδης μας αποκαλύπτει τρία πράγματα που δεν γνωρίζαμε για τους παλιούς ηθοποιούς.

Με αφορμή το άψογο γούστο της Τζένης Καρέζη επισημαίνει πως την εποχή εκείνη οι ηθοποιοί έφερναν εκείνοι τα ρούχα που θα φορούσαν στις ταινίες, όπερ σημαίνει ότι ο όρος ενδυματολόγος ήταν ουσιαστικά άγνωστος στις εταιρίες παραγωγής.

Οι περισσότεροι σταρ αργούσαν συστηματικά στα γυρίσματα και το έκαναν προφανώς για τη δημιουργία εντυπώσεων, κάτι που εξόργιζε τους συνεπείς, κι έπρεπε κάθε φορά ο σκηνοθέτης να κάνει τον «πυροσβέστη» στις εντάσεις που προκαλούνταν.

Οι ηθοποιοί, αντίθετα, από ό,τι πιστεύουμε, δεν πήγαιναν απαραίτητα διαβασμένοι στα γυρίσματα. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι η Βλαχοπούλου πήγαινε συνήθως αδιάβαστη. Κάποιοι ηθοποιοί, μάλιστα, όπως ο Αλεξανδράκης, μερικές φορές υπέγραφαν συμβόλαιο χωρίς να έχουν προηγουμένως διαβάσει το σενάριο. Είναι γνωστό ότι ο Αλεξανδράκης έδινε μεγάλη σημασία στα θεατρικά του ενώ τον κινηματογράφο τον αντιμετώπιζε με δυσπιστία. Στους ρόλους του βέβαια παρουσιαζόταν πάντοτε άψογος.