Σακελλάριος σε Φίνο: «Για αυτή την ταινία θα μας θυμούνται»

Στα τέλη του 1950 τα πράγματα στο ελληνικό σινεμά δεν ήταν όσο ρόδινα υποθέτουμε σήμερα. Οι δραματικές ταινίες που θεωρούνταν έργα περιωπής δεν έβγαζαν πάντοτε τα λεφτά τους, οι εταιρίες παραγωγής, και ο Φίνος ειδικότερα, έρχονταν συχνά αντιμέτωποι με το φάσμα της χρεοκοπίας.

Ήταν φανερό πως ο κόσμος ζητούσε κάτι καινούργιο. Καλά τα μελό και οι ρομαντικές ιστορίες αλλά οι άνθρωποι πήγαιναν στον κινηματογράφο για να ξεδώσουν και χρειάζονταν γενναίες δόσεις γέλιου για να ξεχάσουν τα προβλήματά τους.

Οι ταινίες του Λογοθετίδη ήταν σίγουρα μια όαση αλλά ο μεγάλος πρωταγωνιστής αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν θα μπορούσε να συνεισφέρει για πολύ ακόμα.

Το 1957 ο Σακελλάριος παρουσίασε ένα τολμηρό σενάριο στον Φίνο και σαν να μην έφτανε αυτό ήθελε σώνει και καλά στον κεντρικό ρόλο μια συνταξιούχο ηθοποιό εξήντα χρονών, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κάνει και σπουδαία πράγματα.

Ο Φίνος τραβούσε τα μαλλιά του με αυτό τον τρελάρα που πίστευε πως με το παραγνωρισμένο είδος της κωμωδίας και μια εξηντάρα θεατρίνα από τα αζήτητα θα έκαναν προκοπή.

Όταν όμως η «Θεία από το Σικάγο» βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες κι έκανε πάταγο με την Γεωργία Βασιλειάδου, ο Φίνος δεν πίστευε στα μάτια Ύσταρα από χρόνια επαναλάμβανε ακόμα εντυπωσιασμένος: «Και να δεις που μου το έλεγε ο Σακελλάριος πως με αυτή την ταινία θα μας θυμούνται. Το έλεγε και δεν τον πίστευα!»