Ελληνικός κινηματογράφος: Ο Ολυμπιακός στη μεγάλη οθόνη (pics - vids)

Ο Ολυμπιακός ανέκαθεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα κοινά του τόπου μας. Πρόκειται άλλωστε για τον δημοφιλέστερο ελληνικό σύλλογο, που το όνομά του έχει ταξιδέψει όχι μόνο μέσα από τις αθλητικές επιτυχίες του, αλλά ακόμα και από την έβδομη τέχνη. Άλλωστε, τα παιδιά του Πειραιά υπήρξαν λατρευτά από μεγάλους σκηνοθέτες, παραγωγούς και ηθοποιούς. Θυμηθείτε κλασικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που είχαν διεθνή αντίκτυπο.

«ΟΙ ΑΣΣΟΙ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ» (1956)

Πρόκειται για μία ταινία που περιγράφει άψογα τη ρομαντική ποδοσφαιρική εποχή της δεκαετίας του ’50, όταν όλοι οι παίκτες, ασχέτως ομάδων, ήταν φίλοι μεταξύ τους και αντίπαλοι μονάχα για 90 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκούσε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Στην ταινία αυτή εμφανίζονται μεγάλες δόξες του ελληνικού ποδοσφαίρου και ανάμεσα στους Πούλη, Μανταλόζη, Πετρόπουλο και Λινοξυλάκη πρωταγωνιστεί και ο θρυλικός «Μιζούρι», Ανδρέας Μουράτης. Η ταινία ναι μεν αναφέρεται μόνον σε αγώνες της Εθνικής Ελλάδας και στο θερμό επεισόδιο με την αντίστοιχη του Ισραήλ που είχε αποτέλεσμα την τιμωρία του Μουράτη, αλλά έδειχνε στο έπακρο πόσο καλές ήταν οι σχέσεις των φιλάθλων, ασχέτως ομαδικών προτιμήσεων, αλλά και τις πολύ δύσκολες συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές, εν αντιθέσει με τις πολυτέλειες και τα αγαθά που απολαμβάνουν οι άσοι του παρόντος. Είναι μια πάρα πολύ ωραία ταινία με τους ποδοσφαιριστές, χωρίς γνώσεις υποκριτικής, να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνεύοντας ουσιαστικά τους εαυτούς τους. Στο τέλος της ταινίας γίνεται αναφορά και στην ήρεμη ζωή του Ανδρέα Μουράτη μετά τις λαμπρές ποδοσφαιρικές μέρες του με τον Ολυμπιακό και την Εθνική Ελλάδας. Πρόκειται για τη ρομαντική εποχή του ποδοσφαίρου, που οι παίκτες έπαιζαν για τη φανέλα, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν το φαγητό και το νοίκι τους. Αν κάποιος δεν την έχει δει, τότε να αφιερώσει τον χρόνο του στην ταινία, ενώ συστήνεται… αυστηρώς για τους μικρούς φιλάθλους, όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά και κάθε ομάδας.

«ΟΙ ΔΟΣΑΤΖΗΔΕΣ» (1959)

Δύο φίλοι (Νίκος Σταυρίδης και Θανάσης Βέγγος) αγοράζουν ένα δίκυκλο-κατάστημα με εμπορεύματα που τους δίνει ένας χοντρέμπορος (Κούλης Στολίγκας) και περιφέρονται στις γειτονιές, πουλώντας την πραμάτεια τους με δόσεις. Οι εισπράξεις, όμως, των οφειλών γίνονται με μεγάλη δυσκολία και τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, όταν τους κλέβουν το κινητό τους κατάστημα. Οι κοπέλες τους θα τους βοηθήσουν να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο-κατάστημα και οι δύο περιφερόμενοι μαγαζάτορες θα ξεκινήσουν και πάλι το εμπόριο, μόνο που αυτή τη φορά θα πληρώνονται με μετρητά. Ο Βέγγος προσπαθεί να ξετρυπώσει έναν παλαίμαχο ποδοσφαιριστή και πρόεδρο της ομάδας της γειτονιάς του. Αφού όλα τα άλλα αποτυγχάνουν, ο ίδιος παίρνει το μικρόφωνο και ξεκινά να μεταδίδει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό με τον δικό του ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο!

«ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ» (1960)
Πρόκειται για την ταινία που με τις μοναδικές ερμηνείες της Μελίνας Μερκούρη, του Γιώργου Φούντα, του Ζυλ Ντασσέν, του Τίτου Βανδή αλλά και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι «ταξίδεψε» τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό στα πέρατα του κόσμου. Από την Ελλάδα στο Φεστιβάλ Κανών και από εκεί σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί να μην υπήρξαν πλάνα από κάποιο παιχνίδι του Ολυμπιακού, αλλά η σκηνή που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει είναι εκεί όπου η Μελίνα ερμηνεύει τα βραβευμένα με Όσκαρ το 1961 «Παιδιά του Πειραιά» και κρατά στα χέρια της τη φωτογραφία με την ενδεκάδα του Ολυμπιακού εκείνης της εποχής. Στην συνέχεια, εμφανίζεται φορώντας και την ερυθρόλευκη με το νούμερο 4!

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ «ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ» ΣΤΑΥΡΙΔΗ
Δεν υπήρξε ηθοποιός πιο φανατικός Ολυμπιακός από τον Νίκο Σταυρίδη! Σε πολλές από τις ταινίες του, αλλά και επί σκηνής στο θεατρικό σανίδι, πάντα μνημόνευε την αγαπημένη ομάδα του και τους παίκτες που λάτρευε! Στην ταινία του 1963 «Ο διαιτητής», εμφανίζεται να διαιτητεύει έναν αγώνα του Ολυμπιακού στη Ριζούπολη. Επρόκειτο για πραγματικό αγώνα και τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο ημίχρονο. Μετά τα γυρίσματα, ο Σταυρίδης έμεινε στο γήπεδο και παρακολούθησε τον αγώνα. Όταν ο Γιώργος Σιδέρης σκόραρε το νικητήριο γκολ στο 85ο λεπτό, όρμησε στο γήπεδο και φίλησε τον «Φόντακα», ο οποίος προερχόταν από τραυματισμό. Γνωστό τοις πάσι το φωτογραφικό στιγμιότυπο, για το οποίο το «ΦΩΣ» είχε γράψει: «Ο Νίκος Σταυρίδης ασπάζεται τον Σιδέρην: Μια συγκλονιστική στιγμή. Ο Γιώργος Σιδέρης έχει σημειώσει το βραζιλιάνικο γκολ που χάρισε την πολύτιμη νίκη στον πάνδοξο Ολυμπιακό και ο λαμπρός καλλιτέχνης Νίκος Σταυρίδης τον ασπάζεται με έκδηλη συγκίνηση».

Στην ταινία του 1962 «Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης» με τον Μίμη Φωτόπουλο, ο Νίκος Σταυρίδης διαβάζει ένα γράμμα που του μεταφέρει η γραμματέας του, Μάριον Σίβα, και τον κάνει πολύ χαρούμενο με αποτέλεσμα να αναφωνήσει «Ζήτωωω»! Επειδή όμως και ο Φωτόπουλος ενδιαφέρεται για την εν λόγω κυρία, ο Σταυρίδης προσπαθεί αμέσως να μην καρφωθεί και συμπληρώνει τη φράση του: «Ζήτωωω… Ο Ολυμπιακός»!

Στο θέατρο επί σκηνής δεν μπορούσε να μην αναφωνήσει την αγαπημένη ιαχή των Ολυμπιακών «Υβ, Υβ, Υβ», γεγονός που καμιά φορά προκαλούσε τη «δυσφορία» της πλατείας και αν βρισκόταν και κάποιος να τον εγκαλέσει, ο ίδιος διέκοπτε την παράσταση και έπιανε κουβέντα μαζί του σε πιο έντονο ύφος, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει ποτέ από τα όρια της πλάκας! Μάλιστα, σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, όταν ένας θεατής του είπε «σιγά τον παίκτη, βρε», ο Σταυρίδης με το γνώριμο του στιλ του απάντησε: «Της θειάς σου ο απαυτός!».

«Ο ΤΡΕΛΑΡΑΣ» (1963)

Δεκαετία του ’60 και στην ταινία «Ο τρελάρας», με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο και τον Κώστα Δούκα, έχει σκηνές από ντέρμπι της εποχής στο γήπεδο της Λεωφόρου. Ένας φανατικός λάτρης του ποδοσφαίρου και οπαδός του Παναθηναϊκού (Θανάσης Βέγγος) ερωτεύεται την κόρη (Ντίνα Τριάντη) ενός οπαδού του Ολυμπιακού (Κώστας Δούκας). Η προσπάθειά του να συμφιλιωθεί με τον πατέρα της κοπέλας, όσο και «αιώνιο» ποδοσφαιρικό του αντίπαλο, θα είναι γεμάτη παρεξηγήσεις και ευτράπελα. Η εν λόγω σκηνή που θα παρακολουθήσουμε περιγράφει άριστα την τότε… καθεστηκυία τάξη στα γήπεδα, με τους φιλάθλους να παρακολουθούν τα ντέρμπι στις εξέδρες «ανακατεμένοι».

Φυσικά υπήρχαν και τότε τα «παρατράγουδα», αλλά τις περισσότερες φορές η κατάσταση δεν υπερέβαινε τα όρια της καθιερωμένης «καζούρας»! Ενώ λοιπόν ο Βέγγος, δεδηλωμένος φίλαθλος του Παναθηναϊκού και στη ζωή του, κάθεται τουλάχιστον 2 ώρες στις κερκίδες της Λεωφόρου και παίζει τάβλι με τον φίλαθλο του Ολυμπιακού και… μέλλοντα πεθερό του, Κώστα Δούκα, στη διάρκεια του αγώνα ανοίγει μια ομπρέλα με τριφύλλια, γεγονός που προκαλεί δυσφορία! Ακόμα περισσότερο όταν ακυρώνεται ένα γκολ του Παναθηναϊκού, λέγονται κάποιες κουβέντες παραπάνω και στο τέλος πιάνονται στα χέρια. Ακόμα πιο δυσάρεστη έκπληξη περιμένει τον Βέγγο όταν το ίδιο βράδυ, εν αγνοία του πηγαίνει στο σπίτι του Δούκα για να ζητήσει την κόρη του! Η συνέχεια επί της οθόνης, σε μια απολαυστική κωμωδία που αξίζει να δούμε όλοι για μία ακόμα φορά!

«ΘΥΡΑ 7, Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ» (1983)

Το 1983 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Φώσκολου η τραγωδία της 8ης Φεβρουαρίου έρχεται στις οθόνες μας. Τίτλος: «Θύρα 7, η μεγάλη στιγμή», με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Πετρόχειλο, Τόνια Βυθούλκα, Χρήστο Κάλοου και γκεστ εμφάνιση τους Αντώνη Αντωνιάδη και Κώστα Νεστορίδη. Μια χαρούμενη και αγαπημένη παρέα παιδιών, όλοι φανατικοί οπαδοί του ποδοσφαίρου, θα βρεθούν στο Στάδιο «Καραϊσκάκης» για να παρακολουθήσουν τον αγώνα Ολυμπιακού - ΑΕΚ και θα περάσουν μέσα από την τραγωδία της Θύρας 7, που θα σφραγίσει για πάντα την ψυχή αλλά και τη μοίρα τους...

Η προβολή της ταινίας προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, κυρίως από τις οικογένειες των θυμάτων. «Δεν μπορεί ο καθένας να παρομοιάζει τα παιδιά μας με χούλιγκαν και αλήτες. Η ταινία δεν αντιπροσωπεύει τη Θύρα 7» ήταν τα οργισμένα λόγια της μητέρας του Γιάννη Κανελλόπουλου, που έχασε τη ζωή του σε ηλικία 17 ετών. Στις 24 Νοεμβρίου του 1983 η Επιτροπή Συγγενών των θυμάτων προσέφυγε στη Δικαιοσύνη χαρακτηρίζοντας τούς Νίκο Φώσκολο και Νίκο Παπαδόπουλο (παραγωγός) ως αδίστακτους εμπόρους που δεν αποσκοπούσαν στην αφηγηματική παράθεση των γεγονότων που έγιναν την ημέρα εκείνη και ότι αποσκοπούσαν στην κερδοσκοπία. Να προσελκύσουν δηλαδή θεατές, μόνο και μόνο για εισπρακτικούς λόγους. Τελικά, οι οικογένειες των θυμάτων δικαιώθηκαν και η ταινία αποσύρθηκε από τις κινηματογραφικές αίθουσες.

«ΟΙ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ - ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΝΙΑΤΑ» (1983)
Τελειώνοντας το Λύκειο, ο νεαρός Γιώργος Κυρλίδης (Άγης Γυφτόπουλος) γίνεται μέλος μιας συμμορίας χούλιγκαν και περνά με τους φίλους του, οπαδούς του Ολυμπιακού, τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο το, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Όταν κάποια στιγμή, ύστερα από συμπλοκή με οπαδούς της αντίπαλης ομάδας (ΑΕΚ), μένει ανάπηρος, ο πατέρας του (Πέτρος Ζαρκάδης) θεωρεί υπεύθυνη τη συμμορία και τον τρόπο ζωής των μελών της και αποφασίζει να ξεσκεπάσει τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω απ’ αυτήν. Προβλήθηκε τη σεζόν 1982-1983 και έκοψε 58.671 εισιτήρια ~ήταν στην 20ή θέση ανάμεσα σε 48 ταινίες της εποχής. Προφανώς και η ταινία αυτή δεν έχει να κάνει με τις ποδοσφαιρικές ομάδες και αναδεικνύει την άσχημη και εύπλαστη πλευρά της νεολαίας, που ~υποκινούμενη~ βρίσκει καταφύγιο σε ακραίες συμπεριφορές.

«GOAL 2, ΖΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ» (2007)

Μεγάλη παραγωγή που αποτελεί την συνέχεια της επιτυχημένης ταινίας «GOAL», σε σκηνοθεσία του Ζομ Κολέ Σερά, παραγωγή των Ματ Μπαρέλ - Μάικ Τζέφερις. Ο δεύτερος υπογράφει το σενάριο μαζί με τον Άντριαν Μπούτσαρτ. Ένα παιδί το οποίο η καριέρα του άρχισε στην ομάδα Λος Άντζελες και μέσω ενός σκάουτερ πήγε στην αγγλική Νιούκαστλ. Αυτό το παιδί, ονόματι Σαντιάγκο Μούνιεζ, είχε άσθμα και δεν ήθελε να το πει στον προπονητή του, επειδή φοβόταν πως θα τον διώξει από την ομάδα. Μία μέρα ένας συμπαίκτης του πάτησε τη συσκευή εισπνοών, καθώς τον ζήλευε επειδή ήταν καλύτερος από αυτόν στο ποδόσφαιρο. Εκείνη την ημέρα ο μικρός δεν έπαιξε καλά στον αγώνα και ο προπονητής τού είπε να φύγει από την ομάδα. Όταν το έμαθε ένας καινούργιος παίκτης της Νιούκαστλ, πήγε κατ’ ευθείαν στον προπονητή και τον έπεισε να αλλάξει γνώμη, δίνοντάς του ακόμα μία ευκαιρία. Την επόμενη χρονιά τον απέκτησε η Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία πραγματοποίησε το ντεμπούτο του σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Ο αντίπαλος της Ρεάλ είναι ο Ολυμπιακός και τα στιγμιότυπα που έχουν «δανειστεί» για τις ανάγκες της ταινίας είναι από το παιχνίδι του 2005 στο «Μπερναμπέου», εκεί που με ένα γκολ του Σολδάδο στο 86’ η Ρεάλ είχε επιβληθεί του Ολυμπιακού με 2-1. Το παιχνίδι θα το θυμάστε για την πολύ καλή παρουσία των «ερυθρολεύκων», αλλά και για το εκπληκτικό ευθύβολο σουτ-γκολ του Παντελή Καφέ, ο οποίος είχε προσωρινά ισοφαρίσει σε 1-1. Παρακολουθώντας τη συγκεκριμένη σκηνή, μπορεί κάποιος να διακρίνει αρκετούς από τους τότε ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, όπως ο Ριβάλντο, ο Νικοπολίδης, ο Τουρέ, ο Τζόρτζεβιτς, ο Κωστούλας, ο Κωνσταντίνου! Παρ’ όλα αυτά η σκηνή αυτή είναι ιδιαίτερα ευχάριστη, αφού ο Ολυμπιακός «ταξίδεψε» μέσω αυτής στις περισσότερες κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου.