Παρεξηγήσατε: Ο Μπάρκουλης δεν είναι απλά ο «Κορίτσια ο Μπάρκουλης!»

Και σ' αυτή την ατάκα συνοψίζεται ή αν θέλετε υπεραπλουστεύεται η καλλιτεχνική ζωή ενός ανθρώπου που ως ηθοποιός παρεξηγήθηκε όσο κανείς από το πλατύ κοινό. Ο Ανδρέας Μπάρκουλης δεν ήταν ο αδιάφορος ζεν-πρεμιέ της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου - αλλά πόσοι το γνωρίζουν αυτό;

Ίσως μόνο οι συνάδελφοί του που βίωσαν την πορεία του στο θέατρο, την συνέπεια και την ικανότητά του να ζωντανεύει πάνω στη σκηνή χαρακτήρες σε μεγάλα έργα από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Τσέχοφ και τον Τένεσσι Ουίλιαμς.

Στα χρόνια του "Κορίτσια ο Μπάρκουλης", ο Αντρέας πρωταγωνίστησε σε ταινίες δεύτερης διαλογής που χρηματοδοτούσαν μικρές εταιρίες παραγωγής.

Το 1964 ήταν μια κομβική στιγμή για τον ίδιο, αφού εκπορθεί το "κάστρο" της Φίνος Φιλμ. Παίζοντας ένα δεύτερο ρόλο στο "Δόλωμα" του Σακελλάριου συστήνεται εκ νέου στους σινεφίλ της εποχής. Στη συνέχεια λάμπει σε ταινίες όπως "Τζένη, Τζένη", "Κονσέρτο για πολυβόλα", "Κοινωνία ώρα μηδέν"... Και συνεχίζει την πορεία του στον ελληνικό κινηματογράφο μέχρι την παρακμή του, ενώ μια περιπέτειά του με τη δικαιοσύνη θα τον απομακρύνει προσωρινά από τους προβολείς της δημοσιότητας.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '70, επιστρέφει και στη μεγάλη αγάπη του, το θέατρο, και σε μια δεύτερη καριέρα ως λαμπρός ρολίστας μέχρι τη στιγμή που τα προβλήματα υγείας θα τον κρατήσουν μακριά από το θεατρικό σανίδι.