«Μια κυρία στα μπουζούκια»: Ο Ολυμπιακός και η στραβοκεφαλιά της Φίνος (vids)

Το 1968, όταν προβλήθηκε η ταινία "Μια κυρία στα μπουζούκια", είχαμε αφήσει πίσω τα χρόνια της αθωότητας. Από όσα θαυμαστά δημιούργησε ο λαϊκός πολιτισμός στο πανί, στο παλκοσένικο και στο χορτάρι, είχε μείνει μόνο το πάθος για το ποδόσφαιρο.

Κινηματογράφος και λαϊκή μουσική είχαν ουσιαστικά καταρρεύσει. Το σινεμά της Φίνος γινόταν πια ανάμνηση όπως και τα μεγάλα τραγούδια που τραγουδάμε ακόμα και σήμερα.

Ο κινηματογράφος γινόταν όλο και πιο σοβαροφανής με όλες αυτές τις δραματικές ταινίες εθνικού ή κοινωνικού μεγαλείου που τις βλέπουμε τώρα και γελάμε.

Όσο για τις κωμωδίες, η παρηκμασμένη σχολή Δαλιανίδη παρήγε κάτι μελαγχολικά σενάρια, που έσωζε μια γενιά νέων ηθοποιών, όπως ο Βουτσάς, ο Εξαρχάκος, η Βλαχοπούλου, και οι συν αυτοίς.
Κατά τα άλλα μικροαστική μιζέρια με τις Αννούλες, τις Βασούλες και τους Ιππότες με ή χωρίς μουστάκι. Και οι σκηνές στα μπουζούκια πολύ δεύτερες με τους κομπάρσους μουσικούς που ευτέλιζαν την τέχνη του μπουζουκιού αλλά και με ένα κοινό αδιάφορο στα όρια της ανοησίας που το μόνο που κάνει από τότε μέχρι σήμερα είναι φιγούρα σε κακόηχες πίστες.

Η κωμωδία "Μια κυρία στα μπουζούκια" έχει ως βάση το ορμητήριο της Φίνος στους Άγιους Ανάργυρους δίνει μια γεύση από λιμάνι, από Ολυμπιακό με την στραβοκεφαλιά-γκολ του Βουτσά και καταλήγει στα μπουζούκια όπου η Χρονοπούλου δίνει ρέστα ως τραγουδίστρια και show woman με τον νταλκά της για τον Γεωργίτση.

Είχαμε τότε ήδη μπει ανεπιστρεπτί στην εποχή του κιτς αλλά ευτυχώς οι φιλότιμες προσπάθειες ταλαντούχων ηθοποιών έσωζαν την παρτίδα.